Good-Templar - 01.01.1897, Blaðsíða 15

11
í annað sinn hneigði öldungurinn niður höfuðið og
grét; faðir minn hafði ekka eins og barn. Með lágri og
titrandi rödd hélt gamli maðurinn áfram sögunni.
»Eg var tekinn fastur og varð vitskertur í nokkra
mánuði. Loksins fékk eg þó vitið aptur; eg var dæmd-
ur i 10 ára fangelsi; en engar ytri pintingar gátu kom-
izt í nokkurn samjöfnuð við þær kvalir, sem eg bar í
brjósti. Guð veit það, að eg er enginn nýungasmiður.
enginn sérvitringur. Eg vil engum manni mein gjöra.
En á meðan eg fæ að lifa, vil eg lifa til þess, að vara
aðra við þeim vegi, sem hefir verið svo dimmur og ægi-
legur f'yrir mig. Mig langar svo innilega til þess að fá
að sjá aptur konuna mina og börnin mín hinu megin við
þennan táradal.
Gamli maðurinn settist niður og það var eins og eitt-
livert töfra-afi hefði gripið allan söfnuðinn. Það varð svo
kyrt og hljótt í kirkjunui, að það mátti heyra hjörtun slá
og tárin falla niður. Gamli maðurinn skoraði nú á söfn-
uðinn að skrifa undir bindindisheitið. Faðir minn spratt
upp og kippti að sér skuldbindingarskjalinu. Eg elti
hann fram að borðinu og meðan hann beið við litla stund
með pennann f blekbyttunni, sá eg að tár féll af auga
gamla mannsins á blaðið.
»Skrifið þér undir, ungi maður!« sagði hann, »skrifið
þér undir! Englarnir mundu vera fúsir til að skrifa und-
ir. Tíu þúsund sinnum skyldi eg skrifa þarna nafnið mitt
með blóði, ef það gæti orðið til þess að gefa mér aptur
ástvini mína, sem eg hefi missU.
Faðir minn skrifaði nafnið sitt: »Mortimer Hudson«.
Gamli maðurinn leit á nafnið; þerrði tárin af augum sér
og leit aptur á það. Hann skipti litum hvað eptir ann-
að, og var ýmist blóc'rjóður eða náfölur.
»Þetta er einmitt«, — sagði hann 1 hálfum hljóðum
við sjálfan sig, — »nei, það getur þó varla verið, en það
hittist þó undarlega á. Fyrirgefið, herra minn, en þetta
er einmitt nafnið á drengnurn mínum«.
Faðir minn lypti skjálfandi upp vinstri handieggnum;
hann vantaði hendina.
Þeir iitu hvor á annan tárvotum augum.