Good-Templar - 01.01.1900, Qupperneq 16

12
mundi, að orðin eru lánsfé, sem á ekki lieima hjá lántakand-
anum, sómir sér þar ekki, verða því væmin og skopleg. Þannig
geta þeir oíið úr efnislausu orðaglamri hálftíma-ræður um ekki
neitt, til þjáningar fyrir alla hugsandi áheyrendur, — alia, sem
svo eru gerðir, að þeir geta ekki unað við tóman niðinn.
Það er þetta, sem stundum er í skopi kallað „stúku-
mælska.“
Að vera Ijós og f/agnoröur er bezti kostur hvers ræðu-
manns. Enginn maður verður mælskur við að setja á sig og
hafa eftir hagiegan orðbúnað annara manna. Að reyna að
skerpa hugsunarmagn sitt, að hugsa Ijóst cf'nift, sem rnaður á
að tala um, það er aðalatriðið. Sé hugsunin ljós og hvöss, þá
flnnur hún sér ósjálfrátt viðeigandi orðbúning. Sé annars
mælskuhæflleiki til í manninum, þá kemur hann fram við það,
er skýr maður þarf að láta í ljósi glöggva hugsun sína. Só
maður ekki búinn að hugsa mál, svo að manni sé það nokkuð
Ijóst orðið sjálfum, þá e)- bezt að taka ekki til máls.
Só manni aftur efnið svo ijóst, að rnaður viti, hvað mað-
ur vill segja, þarf maður ekki að setja fyrir sig, að ekki verði
eitthvað tii um orðalagið.
Sá, sem á erindi í ræðustóiinn, finnur ávalt einhvern veg
tii að reka það. — Sá sem ekkert erindi á til huga áheyrend-
anna með eitthvað, sem honum liggur á hjarta, hann á —
ekkert erindi í ræðustólinn.
Ég hefi ekki skrifað þessi orð til þess, að draga úr þeirn
sem tregir eru til að tala. í’vert á móti til að hvetja þá, ef
eitthvað vakir fyrir þeim, sem þeim flnst að segja þurfl og
ekki hafl verið sagt, eða ekki sagt rétt. Slíkir menn eiga
erincli og það er ástæðulaust hugleysi af þeim að kvíða því, að
sér verði ekki eitthvað til með orðin.
Ef þú átt áhuga-erindí til næsta bæjar, þá þarft þú hvorki
að vera frækinn ferðamaður, góður gönguskai'fiu' eða ha-fa liest.
til reiðar; þú fer samt og kemst áleiðis, ef þú ert heilbrigður
maðui' og hvort sem þér veitir gangan Ijúft eða leitt. Erindið
kmjr þig, og örðugleikanna gætir varla. Finnirðu að þú eigir
að fara, svo ferðu.
En hve frækinn ferðamaður sem þú ert, og þótt þú haflr
reiðhest og' þér sé yndi að vera fara á bæi, þá verðurðu öðr
um til langframa bara leið flökkukind, ef þú ert alt af á snattinu
erindislaust.
Eins að sínu leyti er með ræðuhöldin.
J. Ó.