Muninn - 01.11.1961, Blaðsíða 4

RABBAÐ VIÐ MATMOÐUR
Það hefir lengi verið siður að birta hér í
blaðinu viðtöl við merkisfólk hér við skóla,
og er því ekki úr vegi að ræða við þá konu.
sem einna mest stuðlar að líkaml-egri vel-
ferð nemenda, að minnsta kosti heimavistar-
búa, nefnilega matráðskonuna, Elínbjörgu
Þorsteinsdóttur. Og dag nokkurn í byrjun
vetrar örkum við tveir kumpánar á hennar
fund, og tók hún okkur vel, sem hennar
var von og vísa. Og þá hefjumst við handa.
— Hve lengi hefir þú verið ráðskona
hérna?
— Þetta er fimmta árið mitt. Byrjaði
haustið 1957.
— Og hvernig geðjast þér þetta? Er um-
gengnin hjá okkur þolanleg?
— Ja-á, yfirleitt má segja það; þó getur
stundum orðið misbrestur á því. Til dæm-
is kemur oft fyrir, að fólk helli niður á
borðin án þess að verka það upp, og sumir
skilja diskana eftir á borðunum, en verst
finnst mér þó nreð þá, sem koma á óhrein-
um bonrsum beint að utan. Borðsalurinn
er hreint eitt svað á eftir. Annars hefði ég
ekki haldið, að það gæti gengið jafn hljóða-
laust hjá svona stórum hópi að borða.
— Eru ekki miklu fleiri, sem borða í
mötuneytinu nú en ella?
— Þeir eru um 240 núna, það er svona
alveg í mesta lagi, og þó er ég ekki viss um
að þeir séu nriklu fleiri en fyrsta árið mitt
hér.
— Hvernig er aðstaðan fyrir allan þenn-
an fjölda?
— Hún er góð í lreild, eldhúsið stórt og
rúmgott, en pottarnir lreld ég tækju varla
mörgum bitum meira.
— Hvað um starfsfólkið og vaktaskipti?
— Við erunr tíu alls, en vinnum ekki
nema sex eða sjö í einu. Vinnudagurinn er
langur, venjulega frá klukkan sjö á morgn-
ana til níu á kvöldin og því tveir heilir frí-
dagar í viku.
— Borga kostgangarar aðeins efnið í
matinn, eða ykkur laun líka?
— Já, já, þeir borga allt, efnið, vinnuna,
rafnragn til eldunar, ræstingu og svo er
vatnsskatturinn hár, en laun okkar eru í
samræmi við ríkisstofnanir og sjúkrahúsin.
Nú stendur Elínbjörg upp og nær í sígar-
ettupakka og býður okkur, en við þiggjum
ekki. — Og ekki vindil heldur? — En við
erum hinir þverustu.
Þið etið þó líklega súkkulaði, segir hún,
fer franr og sækir súkkulaði, sem við þágunr
af beztu lyst.
— Viljið þið fá að vita eittlrvað fleira um
nrat? segir hún, ég gæti reyndar hugsað mér
eitthvert annað og skenrmtilegra umræðu-
efni.
En við höfum ekki fengið nóg af um-
ræðuefninu, og næst spyrjunr við um slátr-
ið.
— Jú, það er búið til gagngert fyrir ykk-
ur, en ekki keypt að. Við byrjum að sjóða
Jrað svona um 20. september, og í það fara
unr 300 lilrar og 250 lítrar blóðs.
4 M U N 1 N N