Muninn - 01.11.1961, Blaðsíða 12

Prósaskissa.... EG ER NOTTIN
Hægt og tignarlega streymir gruggugt
fljótið fram hjá steyptum bökkunum. Götu-
ljósin varpa bláhvítum bjarma á græna sölu-
kassana meðfram götunni fyrir ofan, en
næturhrafnarnir skjögra til hvílu sinnar
undir brúarsporðunum. Sumir komast ekki
svo langt, heldur leggjast hjá einhverjum
bekknum, þar sem fyrr í kvöld sátu elsk-
endur og könnuðu djúp ástarinnar.
En fljótið heldur áfram að renna hægt
og þungt, byltir sér og gjálfrar við sótuga
flutningaprammana, er líta út eins og eki-
flugur í myrkrinu.
í fjarska heyrist í lírukassa, og á stöku
skemmtistað heldur hljómsveitin áfram að
spila, meðan gátur tilverunnar eru rann-
sakaðar af þúsundum elskenda.
Fyrir skömmu komst þú hingað, alráð-
inn í því að leggja heiminn að fótum þér
með frægð þinni; skora alla erfiðleika á
hólrn, berjast og vinna sigur. Og samt er ég
eina athvarf þitt.
Er þá kjarkur Jrinn þrotinn, lietjan unga
sigruð; er listamaðurinn dáinn í brjósti þér,
eða er hann ef til vill að vakna?
Aðfallið skolar á land sandinum, til þess
að útfallið beri hann aftur með sér; nóttin
græðir sár dagsins og árgeislinn vekur nýtt
Ííf.
Hví er Jroka í sál jDÍnni, vinur? Drekktu
bikar næturinnar. Á morgun munu augun
svörtu ljóma skærar en nokkru sinni fyrr,
meðan þú festir form hennar á léreftinu,
en rautt haf örvæntingarinnar umlykur
skynjun þína. Og loks, þegar tíminn er lið-
inn, muntu bjóða lienni út með þínum
óskáldlegustu orðum. Hún snýr sér undan
og brosir undirfurðulega, en varirnar
mynda svarið. Eg er upptekin í kvöld, ef
til vill seinna. Þó vildi hún svo gjarna fara
með þér, enda hefur hún einskis til að
liverfa. En þú sérð vart við kænsku liennar
og leitar á vit mín, því að ég er nóttin, og
nóttin græðir sár dagsins.
Lyftan í Eiffelturninum er hætt að ganga
upp og niður, liljómsveitin spilar, og
kampavínið glitrar í glösunum. Blóðheit
stúlka með litað hár í stuttum kjól sendir
Jrér leynilegt augnaráð, sem þú ekki kemst
hjá að sjá. En hún er ekki vitund lík mál-
verkinu þínu, og þú gengur út á vit næt-
urinnar. Á bekk í garðinum færð þú þér
sæti. Hér er hljótt og hér sveimar mynd
hennar fyrir augum þér. í dag sagði hún,
að þú værir kjáni, allir listamenn væru
kjánar. Hvað segir hún á morgun?
Eldurinn heldur áfram að brenna á gröf
óþekkta hermannsins, þó að sterkir ljós-
kastarar lýsi upp Sigurbogann. Gömul
kona, sem staðið hefur um stund við varð-
ann, Jrurrkar ósýnileg tár, því að tárakirtl-
arnir eru löngu tæmdir. Þarna hvílir son-
ur ættjarðarinnar, en hver veit, hver hann
hefur borið, nema ég, sem vafið liefi hann
örmum frá fyrstu stundu til síðasta dags.
Hví skyldi hann ekki vera sonur þinn,
kona?
Þú stendur á brúnni og horfir niður í
dimmt fljótið. Hugsanir þínar reika fram
og aftur. Allt virðist þér muni vera miklu
meira og fegurra annars staðar. Þú hefur
lokið við myndirnar þínar báðar, aðra mál-
aða með litum og pensli, hina með rökum
vörum. Þær eru ekki lengur neitt óþekkt,
ekki lengur framandi.
Upp úr vasa þínum stendur grænn far-
miði. Þú ætlar til Rómar með lestinni eftir
tvo tíma. Manstu livað hún sagði? Allir
listamenn eru kjánar. Og þú heldur áfram
að vera kjáni og leita á vit mín, því nóttin
eilífa er þar, eins og hér.
(Ritað undir ljósastaur í París, sumarið
1959).
Essháge.
12 M U N 1 N N