Muninn - 01.11.1961, Blaðsíða 7

Sólargeislinn hækkaði á þilinu, og ég
fór að velta því fyrir mér, hvort mosinn
væri frekar dulfrævingur eða berfrævingur.
Ég var búinn að labba feiknin öll á gólf-
inu, þegar Baddi snaraðist inn. Hann var
í nýpressuðum gallabuxum og gömlum
jakka.
„Hvað er að sjá júg, Jónatan?“ sagði
hann. „Þú ert eins og aflóga hani.“
„Nei,“ sagði ég og lagði allan líkamann
í röddina. „Ég er sko ekki eins og hani.“
Ég náði í sherry og glös og fyllti jrau.
„En lianar drekka kannski sherry, og
kvenfólk drekkur sherry,“ sagði Baddi.
„Skál fyrir friðarsamtökum kvenna.“
Þegar ég vaknaði morguninn eftir, skein
sólin beint framan í mig. Fuglasöngur barst
utan úr garðinum. Hitinn var óskaplegur.
Satt að segja leið mér hálf illa. Ekki líkam-
lega, heldur andlega. Baddi hafði mig til
að fara á ballið, og nú skammaðist ég mín
svolítið með sjálfum mér. En fyrir hvað?
Varla fyrir að sofna frarn á borðið, þegar
kirkjuklukkan sló annan tímann. Nei,
varla; þá var líka orðið framorðið og löngu
kominn svefntími. En líklega var það
vegna Huldu eða þess að sofna út af fyrir
augunum á henni. En hverjum átti að
kenna um? Sjálfum mér, fyrir að drekka
of mikið? Nei. Ég væri ekki sannur íslend-
ingur, ef ég gugnaði fyrir brennivíninu.
Badda, fyrir að draga mig á ballið? Nei,
honum gekk aðeins gott til. Huldu, fyrir
að geta ekki látið mig í friði? Nei, það var
ekki karlmannlegt að ásaka hana. Hún var
fögur, en hún var skratti slæg. Það var
engan hægt að ásaka nema kannski guð, og
sennilega hefur þetta farið framhjá hon-
um, javí að það voru auglýst svo mörg og
spennandi böll: KK og Svavar Gests.
En samvizkan kvaldi mig. Ég einsetti
mér að gleyma þessu, láta þetta atvik hverfa
í skugga fortíðarinnar og helzt að fara burt
úr þorpinu og sjá Huldu aldrei aftur. Hún
var slæg.
Ég var nefnilega trúlofaður, og kærastan
mín var á spítala í Kaupinhöfn. Hún var
svo góð og trygg, að ég gat ekki kastað
henni út í ólgandi, hvítfextan sjóinn. Hún
var búin að vera lengi á spítalanum, en ég
vonaði, að hún færi að koma heim, alhress
og glöð.
Minningin um hana var
eins og úði vorregnsins,
fersk, ósnortin annarlegum lygum
hún var það sem aldrei hafði verið,
og þó var hún allt,
í liuga mér voru léttar, fjaðurmagnáðar
hreyfingar,
eins og golan, sem skrjáfar í laufi trjánna
og hvíslar að þeim leyndardómum,
glaðvær hlátur,
öldugjálfur við kinnunginn,
sem gagntekur sjómanninn,
liann leggst út yfir borðstokkinn og gleymir
sér í draumum,
augu blá, blíð,
tindrandi gimsteinar
Iiafa legið milli skelja í lygnum, bláum
lónum Suðurhafseyja
rjóðar kinnar,
aldingarður í Kastilíu, uppskerutíminn
nálgast,
munnur, orsök: fegurðarþrá guðanna
afleiðing: sviptir huliðsblæju af breyskleika
mannanna.
Ég var aðeins í skugga gamals trés, horfði,
hugsaði, beið.
Dyrnar opnuðust, og einhver kom inn.
Ég leit við. Lágvaxin, grönn stúlka, ljós-
hærð. Hún var undarlega hrífandi, í smá-
köflóttu pilsi og rauðri peysu.
Hiin gekk yfir að rúrninu og settist á
rúmstokkinn án þess að segja orð. Hún
laut niður að mér, og ég horfði inn í djúp,
blá augun. Ég tók utan um liana og þrýsti
lienni að nrér. Munnur hennar var heitur.
h m
M U N I N N 7