Muninn - 01.11.1961, Blaðsíða 10

„PENNAVINIR ÓSKAST...”
„Nú er tíminn til að eignast nýja vini. . .
Hugsið yður ánægjuna af því að fá bréf frá
vinum yðar erlendis. . . Hugsið um, hvað
þér munið bæta kunnáttu yðar í erlendum
tungumálum. . . “
Það er auðsætt, að ég er einn af þeim, sem
eru með ,,pennavinadelluna“. Bréfabunk-
inn á hillunni minni vitnar um það sínu
máli, pósturinn er fyrir löngu farinn að
heirnta aukaþóknun frá mér og afgreiðslu-
mennirnir á pósthúsunum hér og heima fá
skyndilega útrás fyrir liina frámunalega lé-
legu kímnigáfu sína. (Er það núna bréf til
Kasavúbú?)
íslenzkir unglingar, þ. e. a. s. þeir, sem
á annað borð geta skrifað sendibréf á
dönsku, svo ekki sé talað um ensku, eru
mjög eftirsóttir pennavinir af jafnöldrum
í útlandinu. Það er mjög misjafnt auðvitað,
hvað hver og einn hefur marga pennavini,
en t. d. eru þó nokkrir, sem skrifast á við
eina til tvær stúlkur, franskar eða þýzkar,
enskar og danskar eru innan um. Þeir finn-
ast einnig, þó fáir séu, sem hafa 5—10 í
takinu, þar á meðal ég, N. N„ Menntaskól-
anum á Akureyri, Akureyri, Iceland, Eu-
rope.
Það er annars næsta furðulegt, hvað fólk
erlendis virðist vita lítið um ísland, lang-
verstir eru þó Frakkarnir af V.-Evrópubú-
um. Ein stúlka þar í landi, sem komst yfir
heimilisfang mitt, sagðist ætla að skrifast
á við mig til þess að bæta enskuna hjá sér,
sagðist jú vita, að við værum F.nglending-
ar. Sæmilega vitiborinn unglingur þar
spurði í bréfi, hvort það væri snjór á íslandi
og þar fram eftir götunum.
Til að liafa ánægju af bréfaskriftum, er
gott að skrifast á við eins fjölbreytilegan
hóp og framast er unnt. Hvað myndu menn
segja um eftirfarandi: Þýzka eldabusku,
sem ég verð að skrifa á þýzku og tekur mig
venjulega heilan dag, japanskan iðjuhöld,
við skiptumst á fyrstadagsumslögum, banda-
ríska húsmóður, þriggja barna móður, við
tölum um kökuuppskriftir, Kennedy o. fl.,
tyrkneskan jafnaldra minn, ég ætlaði einu
sinni að senda lionum jólakort, en áttaði
mig á síðustu stundu (hann er Múhameðs-
trúar), gríska stúlku, hún skrifar mér eld-
heit ástarbréf, og ég sit sveittur við að svara
þeim, darling og love eru annað hvert orð,
eina danska stúlku og eina enska. Alltaf eru
það einhverjir, sem maður verður að hætta
við, eins og t. d. Spánverjinn, sem einu sinni
skrifaði mér og vildi skipta við mig á segul-
bandsspólum og grannnofónplötum (long-
playing, 200—300 kr. stk.), jafnvel bókum!
Eða þá Kaninn, sem bauð reyfarakaup í frí-
merkjaskiptum, eitt íslenzkt frímerki fyrir
eitt ameriskt, fifty-fif'ty, ha! íslenzk lrí-
merki eru í margfalt hærra verði en amer-
ísk. Það vissi ég og hann líka. Ég skrifaði til
baka ógurlegt skammabréf, og síðustu orðin
hljómuðu eins og hótun frá bófaflokk: „Do
not try to write to me again.“ — Ég hef lagt
15 krónur til byggingar Búdda-klausturs í
Japan, fengið þakkarbréf frá austurríska út-
varpinu, auk mikils fjölda „keðjubréfa“,
þar sem allir græða, en enginn tapar, o. s.
frv., o. s. frv.
En ég ráðlegg öllum, sem það geta, að fá
sér pennavini, ekki of marga samt, og skrifa
þeim samvizkusamlega. Það er mikil ánægja
af því, gagn og gaman, það þjálfar mann í
að nota erlend tungumál og koma hugsun-
um sínum skýrt á blað. Umfangsmiklir
klúbbar hafa risið upp, sem gera öllum
kleift að fá pennavin í livaða landi sem er.
Flest okkar eiga eflaust eftir að fara til út-
landa, og þá er gott að eiga einhverja að
þar. N. N.
10 M U N 1 N N