Muninn - 01.11.1961, Blaðsíða 6

HULDA
„Hæ, hvað ertu að gera hérna?“
Þetta var skær, fjörleg stúlkurödd. Ég
vissi satt að segja ekki, hverju ég átti að
svara. Ég var ekki neitt að gera, sat bara
á steini rétt fyrir neðan þorpið og liorfði
niður á tærnar á mér. Mér leið ljómandi
vel. Það var glampandi sólskin, sólin skein
á jökulinn. Hann tindraði eins og lýsigull.
Sjórinn var spegilsléttur. í slíku veðri er
ekkert hægt að gera. Það er varla hægt að
hugsa; maður mókir bara og lætur sig
dreyma. Reyndar var ég að hugsa, hugsaði
um, hvort ég ætti að fara á fyllirí. Mig dauð-
langaði til að fá mér ærlega neðan í því.
„Ég er ekkert að gera,“ sagði ég loksins
og leit við.
Lágvaxin, grönn stúlka, ljóshærð. Hún
var undarlega hrífandi, í smáköflóttu pilsi
og rauðri peysu.
„Það er skrítið, ertu kannski að hugsa
um heimspeki eða lögmál Archimedesar?“
„Nei, ég var að rannsaka mosann þarna.
Þetta er ákaflega merkilegur mosi,“ sagði
ég ogsetti upp virðulegan svip. „Það er ekki
að gera neitt.“
„Jæja,“ sagði hún, „fæstu við grasafræði.
Það var gaman, ég hef líka áhuga á henni.
Ég á heilt safn af plöntum."
Mér brá í brún. Ég Jrekkti varla í sund-
ur fífil og sóley.
„Hvað er klukkan?“ sagði ég til þess að
leyna fákunnáttu minni.
„Hálf sjö.“
„Þá þarf ég að flýta mér; ég þarf að
hringja í mann," sagði ég og stóð upp.
„Býrðu hérna í bænum?“ spurði hún.
„Já, ég er nýfluttur hingað.“
„Ég er líka nýkomin, ég vinn í frystihús-
inu.“
„Jæja, livemig kanntu við það?“
„Það er voðalega leiðinlegt. Ó, guð, ég
er að deyja, það er svo leiðinlegt."
Ég lagði af stað inn í þorpið.
„Ætlarðu á ballið í kvöld?“ spurði hún.
„Nei.“
„En hvað þú ert skrítinn. Það verður
voða-fjör. Bíbí-tríóið leikur.“
Ég lét sem ég heyrði ekki og liélt áfram
inn í þorpið. Þetta var annars viðkunnan-
legasta stúlka. Hún hefði sómt sér í hvaða
fegurðarsamkeppni, sem verið hefði. Lín-
urnar voru í eins góðu lagi og hugsazt gat.
Kannski dedúaði hún svona mikið við þær,
og kannski var aðeins eitt prósent meðfætt.
Ég var kominn hálfa leið inn í bæinn,
Jregar ég leit við. Hún var að tína blórn.
Hvers vegna hljóp ég annars frá henni?
Varla af því, að mikið lægi á að hringja.
Nei, vitanlega af ræfilsskap; ég bölvaði
sjálfum mér. Það hefði sannarlega verið
gaman að tala meira við hana. Atti ég að
snúa við. Hjartað sló örar. Kannski var það
útaf hitanum. Það fóru frarn átök hið innra
með mér, en ég hélt áfrarn inn í bæinn. Ég
hringdi í Badda blikk, félaga minn.
„Halló.“
„Jamm,“ sagði Baddi og geispaði í sím-
ann.
„Hvað segirðu gott?“
„Allt þetta fína. Það er bara verst, að
hitinn er að drepa mann."
„Jæja, eigum við J^á ekki að táka upp
eina eða kannski tvær, þegar svöl liafgolan
faðmar klettasnasirnar?"
„Samþykkt í einu hljóði."
„Þú kemur þá bráðum," sagði ég og lagði
niður.
Ég var annars eitthvað utan við mig. Ég
stakk báðurn liöndum á kaf í buxnavasana
og gekk um gólf.
Hvað skyldi hún annars heita, og hvers
vegna rakst hún á mig þarna? Var það
kannski ekki tilviljun? Ég hafði aldrei séð
hana áður og kannaðist ekkert við hana, en
Hún var þess verð að Jrekkja hana. Hún var
falleg. Augun blá og skær, kinnarnar rjóð-
ar. Mér féll vel við hana eftir þennan stutta
fund. Ég þurfti að kynnast henni nánar.
Já. Nei, annars, Jrað var ljótt að hugsa svona.
6 M U N I N N