Muninn - 01.12.1961, Side 19

LAUSAVÍSNAÞÁTTUR
Enn hefur lausavísnaþátt.
Á Muninsskemmtuninni gafst mönnum
kostur á að botna tvo vísufyrrihluta. Marg-
ir góðir botnar bárust, og bendir það til
þess, að furðu margir liðtækir hagyrðingar
séu nú í skólanum. Er gott til þess að vita.
Fyrri vísuhelmingurinn hljóðar svo:
Syngjum hátt og dönsum dátt
unz dregur mátt úr beinum.
Kristinn Jóliannesson botnaði bezt:
Á eftir háttum saman sátt
sæl er nátt í meinum.
Næstbezta botninn átti Ingibjörg Árna-
dóttir.
Hugsum fátt, en könkumst kátt,
kyssumst sátt í leynum.
Þriðji botninn hljóðar þannig:
Elnum brátt í annan þátt
elskumst sátt í leynum.
Hinn fyrrihlutinn var svona:
Komir þú á Kvennavist
kveðjur færðu hlýjar.
Þetta var botnað:
Hafirðu aldrei konu kysst
Jrá kannaðu leiðir nýjar.
Og þannig:
Þar oft hef þráð og oft hef misst,
en einatt fundið nýjar.
Blaðinu barst nýlega bréf um veðrið og
fleira, Íþví voru rneðal annars tvær vísur:
Andvari líður yfir syeit
eftir horfinn dag. ____ _
Ekkert fegra á fold ég veit
en fagurt sólarlag.
Horfði ég upp í heiðið blátt
liugurinn hvergi deigur.
En núna er komin norðanátt
og nú er ég sjálfsagt feigur.
í nýafstöðnu rafmagnsleysi og skítviðri
urðu Jrekktum kvennamanni hér í skóla
stökur þessar á munni:
Norðanáttin nístingsköld
næðir gegnum merg og bein.
Tekið hefur vetur völd.
Varla grið hann býður nein.
Þó finnst kostur einn hér enn
einhvers skal hann meta:
Nú í skjóli myrkurs menn
meyjar kannað geta.
Þessi vísa varð til í sumar hjá einu af góð-
skáldum skólans:
Ég vinn í skurði í vesturbænum,
— vindurinn gnauðar út með sænum.
Oft er pústin ófrjáls tekin.
Einhverntíma verð ég rekinn.
Ástarbrautin hefur verið með liálla móti
í vetur, að minnsta kosti sú hin malborna,
er við þekkjum vel. Þetta var því ort um
hana — og liina raunar líka:
Ástarbrautin ýmsum reynist
einatt nokkuð hál.
Hugur samt að henni beinist,
— hjartanu er mál.
Þátturinn vill heita á lesendur sína að
senda vísur til birtingar. Yfir jólin skulið
þið svo glíma við að botna þetta:
Sýnið enn að yrkja má
ungir menn og konur.
Bezti botninn, sem ritstjóranum berst
fyrir 15. jan., verður eitthvað verðlaunaður.
Ekki verður meira kveðið að sinni.
muninn 4:5