Muninn - 01.11.1977, Blaðsíða 24

mörg þeirra fróðleg og skemmtileg, og síðan voru
frjáls ræðuhöld. Oftast var sungið, en annars var
sönglíf ekki mikið í skólanum þessa vetur, og söng-
kennsla í molum, þótt hún væri á stundaskrá. Þó
starfaði þar söngflokkur a. m. k. seinni veturinn, og
morgunsöng var alltaf haldið uppi á Sal áður en
kennslustundir hófust.
Aldrei var dansað á kaffikvöldum, en skólameist-
ari bauð eða lét bjóða ýmsum fyrirmönnum úr bæn-
um til kaffidrykkjunnar, og héldu þeir margir ræð-
ur, svo að mörgum nemendum þótti nóg um.
Skólahátíð var engin. Hinsvegar var opinber
kvöldskemmtun haldin, venjulega að loknu páska-
leyfi. Seldur var aðgangur, og kom þá margt bæjar-
búa, og var þetta gert til fjáröflunar fyrir sjúkrasjóð
skólans. Samkoman var haldin í leikfimihúsinu, og
var það þá skreytt lítillega. Mest efni til samkom-
unnar lögðu nemendur sjálfir fram, fluttu ræður,
lásu frumsamin ljóð, og sungu ef til var æfður söng-
flokkur. Til að setja meiri svip á samkomuna voru
stundum fengnir bæjarbúar til að skemmta, man ég
eftir, að þeir sungu þar sr. Geir Sæmundsson og
Steingrímur Matthíasson læknir, og loks var dansað
fram á nótt. Voru samkomur þessar vinsælar af bæj-
arbúum, og þótti mörgum forvitnilegt að sjá og
beyra ræðumenn og skáld skólans.
Glímufélag starfaði af nokkrum þrótti, og eitt-
livað var æfð knattspyrna. Glímt var flesta sunnu-
dagsmorgna og kenndi Jónas Snæbjörnsson teikni-
kennari glímuna. Skákfélag starfaði einnig, og var
teflt eitt kviild í viku. Einhver fleiri félög störfuðu
svo sem bekkjarfélög, en ekki man ég frá þeim að
segja. Þótt félögin væru ekki fleiri fylgdu þeim mörg
ómök, og eins og sjá má á skólaskýrslum lenti starfið
mest á sömu mönnunum. En allt félagsstarf unnu
nemendur í sínum eigin tíma, og naumast kom fyrir
að þeir fengju leyfi, þó ekki væri nema eina stund
til að sinna þeim.
Eins og alls staðar þar sem margir ungir menn
koma saman urðu oft ryskingar nokkrar. Ætíð var
róstusamt meðan tolleringar fóru fram, og stundum
urðu ferlegir gangaslagir í frímínútum. Lá þá jafn-
vel stundum við meiðslum, tölur flugu sem skæða-
drífa og föt rifnuðu, og ekki skyldi ég sverja fyrir,
að sést hefði eitt og eitt glóðarauga. Og lítils virði
urðu kennslustundirnar næstu eftir slíka slagi.
Við morgunstund notaði skólameistari oft tæki-
færið til að ávarpa nemendur og áminna. Síðar tók
Sigurður Guðmundsson upp þann sið að hringja á
Sal ef hann þurfti að koma máli á framfæri, eða til
að flytja fræðandi erindi eða kynna nemendum eitt-
hvað úr bókmenntum. Man ég, að hann las eitt sinn
Þorgeir í Vík með skýringum.
Yfirleitt einkenndist skólalífið af „iðni og ástund-
un“. Stundvísi var með ágætum og skróp þekktist
varla á þessum árum en mikið lesið, bæði skólabæk-
ur og annað. Voru bæði Amtsbókasafnið og skóla-
bókasafnið óspart notuð.
Áfengisneysla var engin, var það livorttveggja, að
bindindissemi var þá í hávegum höfð í almennings-
áliti, en þó var það sport að brjóta bannlögin að
byrja að skjóta upp kollinum. Skólapiltar höfðu fá
tækifæri og enn minna fé til að reka slíkt sport, og
bruggöld var ekki hafin í landinu. Fáir neyttu
tóbaks, enda bannað að reykja á lóð skólans. Hlýddu
menn því banni, sem og öðrum skólareglum, sem
þeir litu á sem sjálfsagðan hlut.
Eg hefi rakið hér það helsta, sem upp í hugann
kemur af minningum frá námsárum mínum í Gagn-
fræðaskólanum á Akureyri. Stiklað er hvarvetna á
stóru, en eitt vil ég þó taka fram að lokum. Þessi ár
voru ánægjulegustu námsár mín, og má þakka það
ágætum kennurum og frábærum skólaanda og sam-
vinnu. Hefi ég til þessa dags búið að þeirri þekk-
ingarundirstöðu og áhrifum, sem ég fékk þá.
Steindór Steindórsson fní Hlöðum.
*■
+
Tóbakspistill
Fyrir nokkru var stofnað liér í skólanum félag, sem hefur að
markmiði að efla hiua fornu list, neftóbaksítöku. Nefnist fé-
lagið „Die Snubftabak Gesellschaft". Félagið hafði í fyrstu
talsverð áhrif innan skólans, og þau svo mikil, að jafnvel
ungar blómarósir og háttvirtir lærifeður tóku í nefið, bæði
opinberlega og í laumi.
En nú er svo komið, að gengi neftóbakssinna fer ört minnk-
andi, og er ekki annað sjáanlegt, en að þessi forni þjóðar-
siður sé að deyja út nteð öllu hér í skóla.
Tóbaksmenningin mun hafa staðið liæst í 3. bekk. Viljum
vér til gamans birta félagssöng neftóbaksmanna í 3. bekk,
þann er þeir syngja oftlega.
Hljóðar hann þannig::
Þriðju bekkjar Ijeztu synir,
bátnum mun nú ýtt frá skör.
Neytum tóbaks, traustu vinir,
tökum það í nef og vör.
Unnum, vinir, okkar siði,
andanum hann gelur þrótt.
Félagar í fríðu liði,
fyllum nasir okkar skjótt!
Aths. Vísurnar má syngja undir tveim lögurn, sem bæði
eru vel kunn hér í skólanum.
R.
Muninn 2. tbl. 28. árg.
+"—“—■■■
22 Muninn 50 ára