Muninn - 01.11.1977, Blaðsíða 25

Lífiö á heimavist áöur fyrr
Nóvember 1931. Fjórtán ára telpuhnáta stendur við
dyr Menntaskólans á Akureyri komin um langan
sjóveg frá Norðfirði til fundar við skólameistara.
Ætlunin var að taka próf upp í annan bekk. Mér
fannst ég vera ósköp lítil og smá fyrir framan þetta
glæsilega menntasetur. Ég stóð þarna í þungum
Jrönkum. Þá var hurðinni hrundið upp og út
streymdi nemendaskarinn geislandi af æskufjöri.
Mér er enn í minni, hve allir virtust vera hræðilega
veraldarvanir. Hvað um Jrað, inn til meistara komst
ég og prófið tók ég á kennarastofunni. Ég stóðst það
og settist í annan bekk. Þar voru l'yrir vinir mínir
frá Norðfirði og allar áhyggjur hurfu sem dögg fyrir
sólu.
Að vísu varð ég fyrir smá áfalli, þegar ég kom
fyrst inn í bekkinn. Sprettur þar ekki upp snaggara-
legur strákur og býður mig velkomna með mörgum
fögrum orðum. Það var Sigurður Bjarnason frá Vig-
ur. Þessi riddaramennska kom alveg flatt upp á mig,
hversdagslega sjóstúlku frá Norðfirði.
Eg var svo stálheppin að búa fjögur ár í heima-
vistinni. Þeim árum gleyrni ég aldrei.
Heimavistin og skólinn voru undir sama Jraki,
ekki spillti það. Nemendur sem bjuggu í vistinni
voru í kringum sjötíu. Enn fremur bjó skólameist-
ari og fjölskylda hans þar, sem og Stefán Gunnbjörn
Egilsson heimavistarstjóri, Rósa Stefánsdóttir ráðs-
kona og starfsstúlkur við mötuneyti skólans. Þetta
hafa trúlega verið um það bil níutíu manns.
I kjallaranum var ein kennslustofa, eldbús, borð,-
stofa, geymslur, salerni og þvottahús með leynigöt-
um á veggnum inn í baðherbergið. Hverjir skyldu
nú liafa legið á gægjum? Á fyrstu hæð var íbúð
skólameistara, kennarastofan, Jrrjár kennslustofur,
þrjú heimavistarherbergi, herbergi ráðskonu, starfs-
stúlkna og heimavistarstjóra. Á annarri hæð var
hátíðasalurinn og tvær kennslustofur. Þetta var allt
einn salur, Jregar skemmtanir voru haldnar. Þar
voru einnig átján nemendaherbergi, níu á suður-
vistum og níu á norðurvistum. Þá er ótalin rishæð-
in eða háaloftið. Þar voru sjö kvistherbergi, þurrk-
loft og straustofa. Þar átti líka að vera reimt og var
ekki laust við að geigur gripi mann á síðkvöldum,
ef leiðin lá þar um.
Á haustin færðist líf í þetta reisulega hús uppi á
Brekkunni. Nemendur komu hvaðanæva að með
pjönkur sínar, gul, rauð, græn og blá koffort og
samanreyrða rúmfatapoka. Koffortin höfðu að
geyma dýrmætustu eigurnar og í rúmfatapokanum
leyndist m. a. gríðarmikil undirsæng troðin alls
konar fiðri, sem hafði þá áráttu að nota hvert tæki-
færi til að smjúga út, rétt eins og það vildi hefja sig
til flugs á ný.
Þetta voru að meirihluta piltar, því að um arð-
bæra sumarvinnu stúlkna var varla að ræða. Ég
minnist þess ekki að stúlkur hafi verið fleiri en
ellefu í vistinni á Jressum árum.
Venjulegur skóladagur hófst kl. átta hjá nenrend-
um menntadeildar en kl. níu í gagnfræðadeild.
Frammi á gangi var vasktetur í einu horninu. Þar
Jrvoðum við stírurnar úr augunum. Að vísu var
,,vaskalat“ á hverju herbergi, en okkur þótti þægi-
legxa og skemmtilegra að nota rennandi vatnið. Svo
gátum við líka lent í smástympingum við strákana
og Jrar nreð voru allir glaðvaknaðir.
Kl. hálf átta var kaffi og smurt brauð á boðstólum,
en stundarfjórðungi fyrir kl. níu var borið franr súrt
slátur, hafragrautur og lýsi. Það þurfti nrikið Jrrek
til Jress að taka lýsi svona upp á eigin spýtur, enda
svikumst við oft um það. Kl. níu voru allir komnir
upp á Sal. Þar upphófst mikill morgunsöngur undir
stjórn Björgvins Guðnrundssonar tónskálds. Sungu
flestir fullum hálsi og reyndum við óspart að draga
sönginn á langinn. Eftirlætiskvæðið var Rammi-
slagur eftir Stephan G. Sungin voru öll tólf erindin.
Björgvin lrafði samið lagið. Það er ljómandi fallegt,
en blessunarlega langdregið. Þegar útséð var unr að
nreira yrði sungið, dreifðist hópurinn í kennslustof-
urnar og var kennslu fram haldið til kl. hálf tólf.
En auðvitað fengum við frímínútur. Það voru tíu
mínútur og Jrá var ætlast til að allur hópurinn færi
út, næstum hvernig sem viðraði. Vöskustu piltarnir
voru skipaðir gangverðir og fengu þeir oft fleiri í lið
með sér. Ef satt skal segja vorum við stúlkurnar
mjög erfiðar viðureignar og sóttumst eftir að láta Jrá
elta okkur upp um allar vistir. Var þá oft verið að
drösla Jreirri síðustu út úr skólanum, Jregar hringt
var inn. Væri ekki unnt að beita okkur út, spígspor-
uðu strákarnir fram og aftur um gangana, en stelp-
urnar studdu miðstöðvarofnana af mikilli kostgæfni.
Ljúfur vindlailmur barst að vitunr okkar frá kenn-
arastofunni, en úti geisaði bin norðlenska stórhríð.
Muninn 50 dra 2?>