Heimilisblaðið - 01.01.1922, Síða 10

8
HEIMILISBLAÐIÐ
Hver sem þetta gjörir og heldur, lifir eflaust
farsæflega, bæði hér og siðar.
(Saga frá Japan).
Einusinni fyrir mörgum árum bjó guð-
hræddur prestur nálægt þorpinu Honan, i
ofurlitlu musteri. Musterið var bygt yfir graf-
reit: undir þeirri grænu torfu livíldu jarð-
neskar Ieifar dýrðlings nokkurs, er svo hafði
verið guðrækinn, að því verður ekki með
orðuin lýst, og nú komu pílagrímar til grafar
hans hvaðanæva.
Prestur gælti þessa helgidóins og liafði sér
til aðstoðar lærisvein einn og gamlan hvítan
asna, sem lærisveinninn reið, þegar hann fór
í sendiferðir. A bak við musterisaltarið stóð
skrínið helga, sem geyrndi bein dýrlingsins.
Á skríninu var rimlalok, svo pílagrímarnir
gátu tekið á hinum helgu dómum milli riml-
anna og fengið fyrirgefningu á sínum hund-
rað miljónum synda. En svo gáfu þeir must-
erinu aftur á móti dýrar gjafir: dýrindis vín,
villiendur og annað sælgæti þvíumlíkt, svo
að altarið beinlínis svignaði undan gjöfunum
á mörgum slíkum fórnardegi.
En þrátt fyrir alt kom það þó fyrir, að
kornbrestur varð þar um slóðir, svo að lands-
fólkið kvaldist af hungri. Þá fækkaði nú
heldur um feitu gjafirnar til musterisins, svo
að lærisveinn prestsins, svo mikil rengla sem
hann var, varð þó enn mjórri og magrari,
en prestur hélt sér í góðum holdum. Einn
morgun bar það til, er stóð á bænargerð, að
lærisveinninn féll i ómegin af örmegni og
hungri, og þegar liann raknaði við aftur, þá
bað hann: »Ó, æruverðugi faðir, eg vildi
bara að guðræknin mín væri orðin eins mikil
og guðræknin yðar, því að sakir hennar
haldið þér heilsu og holdum og þurflð ekk-
ert að horða«,
Þá svaraði prestur. »Eg suerti þrisvar á
degi hverjum hina helgu dóma á bak við
altarið og við það styrkist eg bæði á sál og
likama«.
Lærisveinninn furðaði sig á þessu. Eina
nóttina sem oftar lá hann á dýnunni sinni
andvaka, þvi hann skar innan af sulti. Þá
sagði hann við sjálfan sig: »Eg ætla nú að
reyna, hvort helgu dómarnir hjálpa mér ekki
líka, þótt óverðugur sé«. Að svo mæltu skreið
hann á bak við altarið, stakk hendinni niður
á milli rimlanna á skríninu helga til þess að
liann fengi snert beinin í allri lotningu. Hann
finnur þá einhvern undarlegan hlut milli
fingra sér og þégar hann tekur hann upp, þá
sér hann, að þetta er steikt bæna.
»Eg sver þess við alla helga menn«, segir
liann, að nú skil eg, hvernig á því stendur,
að húshóndi minn heldur sinum góðu hold-
um«. Að svo mællu át hann hænuna og skreið
svo aftur í bælið silt saddur og ánægður.
Morguninn eftir kemur hinn guðrækni faðir
til hans og sagðí:
»Sonur minn, nú er sú stund komin, að
fátæka musterið mitt getur nú ekki lengur
fætt tvo. Tak því við blessun minni og asn-
anum hvíta og farðu hvert sem þú vilt.
Lærisveinninn ríður nú af stað á gamla
asnanum; asninn var ekki á nástrái með
fóður: hann hafði nóga þistla í að grípa með
veginum. Þar spruttu þeir þétt og þétt. En
þegar á daginn leið vildi svo slysalega til, að
asninn át í sig eiluiplöntu; fór hann þá
all í einu að hríðskjálfa, hneig niður, rumdi
og fór svo á endanum veg allrar veraldar.
Presturinn ungi gat nú ekki annað en
hnigið þarna niður hjá asnanum, fórnaði
höndum og grét beisklega af kviða.
En meðan hann var að kvarta og kveina,
kom til hans maður, búinn samskonar kirtli
og brjálaðir menn hafa að jafnaði. Hann nam
staðar lítið eitl og hlustaði á kveinstafi prests-
ins og kallaði siðan upp með gjallandi
rómi:
»Ó, hér er undur öllum undrum meiral
Hér er safnaðarlaus prestur að biðja. Taktu,
ungi vinur minn, við kirtlinum mínum og