Heimilisblaðið - 01.12.1922, Síða 5

HEIMILISBLAÐIÐ
147
(Jólasaga).
Það var löngu fyrir dögun, morguninn
fyrir Þoráksmessu, að Jón i Heiðarseli var
að búa sig í kaupstaðinn. Ljóstýra brann i
baðstofunni og Jón var að taka sér árbít.
Gegnt honum sat Áslaug kona hans með
malinn í kjöltunni og var að raða í hann.
Það var hljótt í baðstofunni. Andardrátt-
ur þriggja barna var það eina sem rauf
þögnina. í*að var ofsnemt fyrir þau að
vakna.
Jón hafði lokið við að snæða og Áslaug
komið nestisbitanum fyrir. Hún sat hreyf-
ingarlaus og horfði í gaupnir sér. Alt í einu
stóð hún upp og gekk yfir að hjónarúminu.
Hún fór að leita undir leppunum til fóta.
Von bráðar fann hún það, sem hún leitaði
að. Það var dálítill poki með ullarhári.
»Ætli það sé ekki bezt að þú farir með
þenna hnoðra«, mælti Áslaug og fór að
troða ullinni niður í malinn. »Kanske þú
getir fengið fyrir hann einhvern glaðning
handa börnunum«, bætti hún við án þess
að líta upp,
»t*ú skalt ráða þvi, elskan mín«, sagði
Jón blíðlega og stóð upp .... »En hvað
^etti það að vera«.
»Eitthvað, sem þú heldur að þau hafi
gaman af . . . t. d. ein spil«.
»Já, já, eg skal muna það . . . Svo hefi
eg víst krotað þetta á blaðið, sem við vor-
um að tala um að við þyrftum að fá«.
»Jón seildist niður i vestisvasa sinn og
dró þaðan samanbrotinn miða, fletfi hon-
um i sundur og las svo i hálfum hljóðum:
1 pund a/ kaffi, 5 af sijkri, Vs af export
og léreftspjötlu í svunlu handa telpunum.
»Var það nokkað annað«, spurði Jón án
þess að líta upp.
»Ne-ei«, sagði Áslaug svo lágt að varla
heyrðist.
Svo gekk Jón yfir að fleti barnanna, laut
niður að þeim og kysti einhvers staðar á
andlit þeirra. Batt að því loknu malinn á
bak sér og fór ofan. Áslaug fylgdi á eftir
með ljóstýruna.
t bæjardyrunum laut Jón að konu sinni
og kvaddi hana.
»Vertu ekkert að hugsa um að láta kind-
urnar út á meðan. t*ær ráfa kanske eitt-
hvað upp í heiðina. Og einhvernveginn
slarkar það til vorsins, þó að þeim sé ekki
beitt þessa tvo daga«.
Áslaug játti því.
»Vertu blessuð og sæl!«
»Guð fylgi þér, Jón minn!«
Gangfæri var hið bezta; far nokkurt var
á loftinu og óð tunglið í skýjum, en svo
var þetta árla, að til dagsins sást ekki enn.
Jóni sóttist vel út dalinn, enda var hon-
um ljóst að hann varð að flýta sér, ætti
hann að ná afgreiðslu sama kvöldið. Og
það langaði hann til, svo hann næði eitt-
hvað heim á leið um kvöldið.
Eiginlega var þó Jóni ekki létt um göng-
una i þetta sinn. Hugur hans var órór og
sífelt milli vonar og ótta. Hann vissi um
skuldina við kaupmanninn, og þó að hún
væri ekki afarhá, var hún þó svo há, að
hann gat ekkert við hana ráðið fyrir ára-
mótin. Og það átti hann þó að einhverju
leyti að gera. Það hafði kaupmaðurinn sagt,
eða þá að öðrum kosti hótað stefnu. Hann
vissi, að hann gat ekki grynt á skuldinni.
Vonaði þó að geta komist að samningum
við kaupmanninn, að minsta kosti fram í
kauptíðina.
En jafnframt þurfti hann ennþá einu
sinni að knýja á lánsdyrnar hjá kaup-
manninum. Hjá því komst hann ekki.
Hann þurfti að fá þetta lítilræði, sem hann
hafði skrifað á miðann, það var jólaglaðn-
ingur heímilisins. Og hann kveið fyrir því,
að þetta lítilræði myndi ekki fást nema
með miklum eftirgangsmunum.
Og þó hafði það rekið hann af stað.
Hann hafði ekki getað hugsað til þess að
jólin yrðu ekkert öðru visi en hinir dag-
arnir. Hátíðin mikla, sem boðaði öllum