Heimilisblaðið - 01.12.1922, Blaðsíða 17

HEIMILISBLAÐJÐ
159
um stundarsakir gleymt öllum sorgum og
áhyggjum. Henni fanst, að fuglarnir hefðu
aldrei sungið svona fagurt, og sólin aldrei
skinið svona hlýtt og glatt og á þessum
morgni, og það seig á hana einhver undar-
legur höfgi og litlu síðar svaf hún vært.
hallandi höfðinu upp að trjástofni. Hún
vaknaði við óminn af kirkjuklukkum, sam
barst langt að gegnum skóginn og þegar
hún rétti sig upp, þá sá hún, að hún var
alein þarna úti í skóginum. Nú var hún
orðin sársvöng, en jafnframt var það fastur
ásetningur hennar að hafa nú ofan af fyrir
sér sjálf framvegis, svo að enginn þyrfti að
hregða henni um það, að hún lifði af náð
og miskunn annara.
Hún gekk nú lengra inn í skóginn og
varð þá svo himinlifandi glöð, þvi að þar
blikaði á skínandi skógarliljur; það var í
fyrsta skifti, sem hún hafði séð þær spretta;
hún tíndi sér nú dálítinn skúf og hvarilaði
nú inn á skógargötuna, en við og við lyfti
hún blómunum upp að vitum sínum. En
nú sleit klukknahljómurinn alveg einveru-
i'ó hennar; sunuudagsbúið fólkið streymdi
til kirkjunnar. Myrtle gekk nú aftur baka
°g settist aftur á sama bekkinn og áður og
skömmu seinna hljóðnuðu klukkurnar.
Þegar alt var orðið kyrt aftur, varð Myrtle
gengið út á bersvæðið, þar sem gamla
kirkjan stóð, og þegar hún kom fast að
henni, þá hejnði hún leikið á organið og
rétt á eftir ómaði sálmasöngurinn út til
hennar. Hún' þekti sálminn; það var eitt
af lögunum hennar Minnie. Hún skarst í
hjarta, þegar hún mintist vinu sinnar kæru;
ósjálfrátt varð henni gengið inn í kirkjuna
og settist þar á einn aftasta bekkinn.
Myrtle hafði aldrei trúhneigð verið, en
andinn, sem sveif yfir öllu i þessari litlu
kirkju hreif hana svo undursamlega. Hér
var blessaður friður og spekt inni, og lagið,
sem hún kannaðist við, hrærði hjarta henn-
ar. Iíirkjan var íálækleg að innan og prest-
urinn mjög aldurhniginn, og engin söng-
sveit var heldur hjá organleikaranum; en
samt sem áður var einhver laðandi heim-
ilisblær yfir öllu og hafði friðandi áhrif á
Myrtle, einmana og vinalaus, eins og hún
var. Kirkjuþjónninn fékk henni sálmabók
og hún tók undir, ógn lágt fyrst, eins og
hún blygðaðist sín, en smámsaman laðað-
ist hún inn í sönginn, hún gaf sig honum
meira og meira á vald, og þó að hún gæti
ekki gert sér grein fyrir þvi, af hverju það
kom, þá fann hún að það hafði huggað og
styrkt hjarta hennar að taka þátt í guðs-
þjónustunni.
Prédikunin var tilbreytingalaus og blátt
áfram, eins og söfnuðurinn, sem á hana
hlustaði. Hann kallaði þá sæla, sem hjarla-
hreinir væru, og Myrtle, sem þangað var
komin úr einu skuggahverfi stórborgarinnar,
skildi það vel, að orðin voru sönn, sem
presturinn mælti. Engir gáíu orðið sælir
og ánægðir, nema þeir, sem vönduðu ráð
sitt og héldu sér hreinum og virðingar-
verðum. Það var nú ef til vill enginn
hægðarleikur, að halda sér á vegi dygðar-
innar; en hérna, fyrir utan borgina, í feg-
urðinni og róseminni og nærri hinum grænu
grundum og yndislegu skógum, gat mönn-
um verið í lófa lagið að vera góðir.
Meðan verið var að syngja síðasta sálm-
inn læddist Myrtle út og gekk aftur út i
skóginn, hún var sársvöng nú, en hún kom
sér ekki að því að fara niður í veitinga-
húsið í þorpinu, því að hún vissi, að allir
mundu taka eftir sér, þar sem hún var
bráðókunnug, og svo væri heldur ekkert
veitingahús opnað fyr en kl. eitt. Henni
þótti heldur ekkert leiðinlegt að sitja úti í
skóginum, hefði sulturinn ekki krept svona
hart að henni.
En þegar minst varir heyrir hún fótatak
og söng, og þegar hún stóð upp, þá sá
hún, hvar ung stúlka kom og var á leið
til hennar. Hún var á gizka á aldur við
Myrtle og álíka fátæklega til fara, en ekki
var annað að sjá en að hún væri södd.og
ánægð. Hún hafði líka dálítinn liljuskúf á
brjósti sér. Þegar hún kom til Myrtle, nam
hún staðar og leit á hana alveg forviða.
(Fi-amh.).