Heimilisblaðið - 01.09.1933, Blaðsíða 10

134
HEIMILISBLAÐIÐ
föðurlandi sínu uin nokkurt skeið. Annað
veifið var hann þó svo snortinn af krist-
indóininum, að honum fanst sem hann einn
gæfi þor og þrek til að bera inótlætið, er
alt annað brygðist. Hin mikla frægð, sem
honum hlotnaðist, megnaði ekki, fremur en
glingur og glys veraldarinnar, að svala
sannleiksþorsta hans. Pað sannaðist á hon-
um, sem frægur kristinn rithöfundur sagði
eitt sinn, að »það er skaparinn einn, sem
megnar að fylla tómleik sálarinnar«.
Á efri árum var August Strindberg bú-
settur í Stokkhólmi. Hann lifði að miklu
leyti sein einsetumaður, lokaði sig inni, til
þess að vera laus við skarkala umheims-
ins, og lagði nú mikla stund á trúmálin,
sem urðu honum æ hjartfólgnari viðfangs.
efni. Hann sást stundum á kvöldin ganga
um götur borgarinnar, méð Biblíuna undir
hendinni, leitandi að þeim stöðum, þar sem
haldnar væri guðsþjónustur og hann kynni
að geta fundið sálu sinni næringu.
Eitt kvöld sem oftar var hann á slíku
ferðalagi og kom þá þar að, er fólk var
að þyrpast inn í dauflega lýstan samkomu-
sal. Strindberg lét berast með straumnum,
og þegar inn kom, sá hann að öll sæti
voru skipuð, nema á insta bekk. Gekk
hann þangað og tók sér sæti, fletti upp
Biblíu sinni og beið þess, að samkoman
byrjaði. Litlu síðar gekk hinn alkunni
sænski trúboði A. B. Svensson upp í ræðu-
stólinn, og þegar hann leit yfir söfnuðinn,
lá við að honum brygði, er hann kom
auga á hinn þjóðfræga mann, sem horfði
á hann með eftirvæntingu.
Ræðumaðurinn skýrði nú leyndardóma
friðþægingarinnar fyrir áheyrendunum, —
hann boðaði þeim Jesúm Krist og hann
krossfestan, sem algilda fórn fyrir syndir
allra manna. Átakanlega og. innilega brýndi
hann fyrir þeim óumflýjanlega nauðsyn
afturhvarfsins, sem einustu leiðina til að
geta fundið sálinni frið og hvíld.
Hrifinn og hugfanginn hlýddi hinn aldr-
aði skáldjöfur á þessa boðun fagnaðarer-
indisins, sem stafaði geislum ljóss og friðar
inn í insta fylgsni sálar hans. Honum varð
það nú ljóst, að Kristur verður að vera
Alfa og Ornega mannssálarinnar, eigi hún
að geta orðið hamingjusöm.
Daginn eftir gekk Strindberg aftur á
fund trúboðans og ræddi lengi við hann
um hin mörgu fyrirheiti Biblíunnar, sem
benda til þeirrar dýrðar, sem er í vændum.
Gamli rithöfundurinn naut nú tilsagnar trú-
boðans, sem var miklu yngri en hann, en
vel heima í Heilagri Ritningu og hafði
sjálfur orðið að heyja baráttu við efasemd-
ir og aðra erfiðleika, til að öðlast sælu
fullvissuna um arfleifð beilagra í ljósinu.
— Samfundir þessara manna héldu áfram
og lauk með því, að Strindberg gaf sig al-
gjört á vald kristindómsins.
En nú leið að æfikvöldi hins mikla sænska
skálds. Pjóðin hafði ýmist hafið hann upp
á hæstu tinda frægðar og frama, eða snúið
við honum baki og fyrirdæmt hann, vegna
hvassyrðanna, af því að hann gat ekki
samið sig að háttum hins algenga borgara-
lega lífs, en vildi brjóta af sér öll bönd
og vera frjáls sem fuglinn í loftinu. Flest-
um fremur hafði hann fengið að reyna —
ekki að eins fögnuð og gleði lífsins, heldur
og ömurleik þess og sársauka.
Pegar hann lá á banasænginni, bað hann
um Biblíuna, lagði hana á brjóst sér og
rnælti: »Petta er sannleikurU
Síðan gekk August Strindberg — »mað-
urinn með stóra hjartað« — hinn ótrauði
talsmaður og vinur fátæklinganna — inn
til hvíldarinnar, sem enn stendur lýð
Guðs til boða.
Evg. Á. J ó h .
Draumur.
Eftirfarandi draum dreymdi mig aðfara-
nótt 16. jan. 1932:
Mér þótti ég vera á gangi úti með son-
um mínum þremur, og þótti mér við helzt
ætia inn á Flatir og héidumst öll í hendur.
Alt í einu komum við að höll svo fagurri,
é