Heimilisblaðið - 01.09.1933, Qupperneq 27

HEIMILISBLAÐIÐ
151
varnarmáls íslendinga
anum á hafið; en það var einkum tvent,
sem veitti mér víggeng'i, sterk heilsa, góð-
ur fjárhagur og samhugur konu minnar
ekki hvað síst. Enn ýtti það undir mig, að
faðir minn druknaði í sjónum og Eyja-
skeggjar höfðu orðið að sjá að baki mörg-
um ágætismanni í hafið í leit að bátum,
sem orðið höfðu ósjálfbjarga; en sumir
þessara drenglyndu manna komu aldrei
til baka. — Ægir hafði. gleypt þá.
Jóhann skipherra Jón-sson er nú orðinn
þjóðkunnur maður og var það fyrir hreina
tilviljun að það lánaðist að festa hann
að fyrirtæki Björgunarfélags Vestmanna-
eyja.
Það var mikið happ fyrir Island, að
þessi maður, þá almenningi ókunnur,
skyldi vilja takast þetta starf á hendur.
Hann var sjóliðsforingi í sjóliði Dana og
hafði og hefur því, líka að þessu leyti,
ágæta aðstöðu til vænlegs samstarfs við
hin dönsku varðskip, er hingað koma til
þess, meðal annars, að sýna okkur hinn
fagra þjóðfána sinn, Dannebrog.
Hann er Islendingur, í úrvals merkingu
orðsins.
Nokkuð hefi ég kynst samlífi undir- og
yfirmanna á íslenzkum skipum, en aldrei
séð það í fegurri mynd, en á, skipum þeim,
Þór og Ö ð i n n, sem þessi heiðursmað-
ur hefur stjórnað svo gæfusamlega. Þetta
starf er miklu vandasamara, en ég hygg
almenningi ljóst - - það er sjómenska, það
er pólitískt að því er útlendinga snertir
og það er lögreglustarf; það siglir enginn
sofandi gegnum þetta þrent.
Það er fremur fágætt hérlendis, að til-
tölulega ungum manni auðnist að vinna
Þjóð sinni sóma og gagn í svipuðum mæli
sem Jóhanni skipherra og — fá á alla
vegu viðurkenningu fyrir því, heiðurs-
nierki Islendinga og Dana og blessun Guðs
og góðra manna.
Hans einkalíf er mér minna kunnugt,
en það lítið það er, er sömu sögu að segja.
Hann á danska ágætiskonu, frú önnu, og
hafa þau tekið til fósturs stúlku, sem nú
stundar danskenslu hér í Reykjavík.
Ég ætla svo að enda þetta ófullkomna
skrif mitt að þessu sinni með því að til-
færa síðustu línur úr kvæði, sem ég orti
til frú önnu Jónsson: »Þér ég ann, og
okkar skiftum, því sem er og var — af
öllu mest, hvað þú átt góðan mann. —
Guð blessi ykkur, bæðí þig og hann.«
Friðrik skipherra Ölafsson er enn ung-
ur mað jr, en það má segja sama um hann
og stéttarbróður hans, Jóhann, að það var
landi liðsauki, að hann valdi þessa leið
sjómenskunnar.
Samstarf þessara tveggja íslendinga er
bæði ágætt og fágætt. Þeir eru næsta
ólíkir, að minsta kosti í sjón. Friðrik og
Vestfirðir eru sömu ættar, enda er hann
þaðan runninn. Gömul kona í Vestmanna-
eyjum sá mynd af þeim félögum saman,
við þriðja mann, og sagði: »Það er hörð
á honum brúnin. þessum« og benti á Frið-
rik skipherra.
Honum verður naumast betur lýst í einu
orði, ef svo mætti segja. Hann minnir mig
ósjaldan, þegar ég hugsa til hans, á Björn
prófessor Ölsen, svo gjörólíkir sem þeir eru
að ytra útliti; það er skylduræknin og
harkan, einkum við sjálfan sig, sem ein-
kennir báða.
»En þegar dynur hrina, þá er gott að
standa nærri honum.«
Með þessum ófullkomnu línum
kveð ég þessa góðu Islendinga, þá Jóhann
og Friðrik, og bið þá vel virða, en ekki
sem borgunarsmjaður, sent upp í skuld.
Sig. Sig., frá Arnarholti.