Heimilisblaðið - 01.03.1918, Síða 4

36
HEIMILISBLAÐIÐ
Sólskinsblettir.
Mörgum finst það ærið óviðfeldiö, hversu
æfikjörum manna er misskift hér á jörðu. Það
vlrðist svo seni sumum skíni sífelt sól’nieðlætis
en skuggar mótlætisins hvíli aftur stöðugt yfir
öðrum.
Sumir eru gæfumenn en aðrir ógæfumenn,
en af hverju stafar það? Hafa ekki allir sama
rétt til lífsins? Jú, vissulega er svo. En hvern-
ig stendur j)á á þeiiyi miklu tviskiftingu, sem
alstaðar á sór stað í mannfélaginu. Þetta ættu
menn að finna skyldu sína að íhuga, reyna að
komast fyrir rætur þess og íá ráðið bót á þvi
og uppræta þannig skuggana, sem hvila yfir
lífi einstaklinganna, samkvæmt því kærleiksboð'
erði, að vér eigum að elska hver annan eins
og vér höftim verið elskaðir af höfundi kær-
leiksboðorðsins,
Stundum eru menn, og ef til vill ekki ósjald-
an, sjálfir valdir að skuggahliðum Iífs síns. —
Benjamín Franklín hefir eitt sinn gefið þetta
heilræði. „Sá sem vill verða gæfumnður, verð-
ur að temja sér reglusemi, iðui og sparsemi.
Ef einhver þykist þekkja einhvern annan veg,
sem liggi til gæfunnar og farsældarinnar lands,
þá er sá táldragari“.
Sumir menn svikja sjálfa sig, vekja van-
traust á sjálfum sér, með því þeir virða einkis
orð sin og eiða. Þeim notast ekki að góðum
hæfileikurn, sem þeir kunna að hafa. En trú-
menska og áreiðanlegleiki á allar hliðar bætir
upp marga ófullkomleika og lyftir mönnunum
á hærra menningar og siðgæðisstig.
Eitthvert hið stærsta gæfuspor gagnvart
sjálfum oss og öðrum, hygg eg vera, að taka
þá föstu ákvörðun að lifa sem fegurstu og full-
komnustu lífi.
Og til þess getum vér veitt hver öðrum
öflugan styrk, með því að sýna hver öðrum
hluttekningarsemi, ást og alúð, því
Alt af þrái eg yl og sól
og yndæla vorsins hljóma,
er segja frá ást, er uldrei kól
og eilífum dýrðarljóma.
Vér eigum að finna það skyldu vora að
leitast af alefli við að hlúa, sem bezt við getum,
að öllu því göfuga og góða, er vér verðum var-
ir við í fari hvers annars, en leitast aftur á
moti'við að uppræta alt hið ómannúðlega, sem
tálsnörur spillingar vilja flækja oss í.
Eitt vingjarnlegt hros lil þeirra, sem með
oss lifa, er meira virði en þúsund tár yfir gröf-
um framliðinna.
Vér getum með góðum og föstum ásetningi
tendrað þá kærleikssól, sem vermi og Iýsi upp
lif meðbræðra vorra. Sá, sem hefir kærleikann
í sínu hjarta og lifir auðsveipnu og miskunnar-
ríku lífi og berst gegn hinu illa í þess mörgu
myndum, hann lifir í Guði og Guð í honum.
Þetta er samhygðarandinn, sem skín frá
vingjarnlegum andlitum manna og hluttekning-
arrikum hjörtum. Og það er ekkert til, sem
veitir jafnmikla birtu í hversdagslífinu.
Það eru sólmennirnir, sem ávalt eru vin-
gjarnlegir og hluttekningarsamir og sem öllum
geðjast vel að. Þeirra andi varpar Ijósi inn í
heiminn. Og vér getum tekið undir með skáld-
inu og sagt:
I sannleik, hvar sein sólin skín
er sjálfur Guð að leita þín.
M. G,
Yísítr.
Þjóðskáid og hagyrðingar.
Þeir, sem lofa þjóðskáldin,
en þola’ ei hagyrðinga,
skilja ekki’ að skaparinn
skapaði Islendinga.
G. G. í Gh.
1‘olinmæðin.
Ef þraut og sorg þín bíður,
er þolinmæðin dygð.
En ef þú órétt líður,
þá er hún viðurstygð.
G. G. i Gh.