Heimilisblaðið - 01.03.1918, Síða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
41
Neliy Trevaskis,
Vestan til á Englandi er ofurlítill kaupstaöur,
er heitir D o w 1 i n. Rjett hjá kaupsta'S þessum
er háls einn, ekki all-lágur. Uppi hjer um bil
í miSjuní hálsinum var kofinn, þar sem N e 11 y
átti heima. Fyrir noröan og austan kofann var
hátt klettabelti, fyrir sunnan hann var skógur;
lá því kofinn í’hlé fyrir öllum vindum, nema
vestan vindi; en þvi var aftur hin fegursta útsjón
frá kofanum út yfir sjóinn. Brattur og mjór stíg-
ur lá frá kaupstaönum upp eftir hálsinum, og
UPP aS kofanum. Ekki sást kofinn frá kaup-
staðnum sjálfum, og ekki fyrri, en komiS var
spölkorn upp eftir hálsinum. Fram meS höfn
kaupstaöarins utan verSri lá eyri ein; á eyrar-
oddanum var vitaturn, því mjög var innsiglingin
skerjótt.
1 vitaturninum bjó gamall maöur, aö nafni
Ríkarður H a r r e y; eigi voru fleiri manna i
vitaturninum en hann, og einkasonur hans, Hrólf-
Ur aS nafni. Hrólfur var liöuglega tvítugur aö
aldri. Ríkarður gamli var fátölugur og ómann-
blendinn; hann átti engan kunningja; hann forö-
aöist alla, og allir foröuöust hann.
Hrólfur sonur hans var í mörgu líkur fööur
smum; hann fór tíöum einförum, og hafði sem
mmst afskifti af jafnöldrum sínum. Hann reri
°ft, einn á báti, út til fiskiveiða; einnig var hann
°R á gangi uppi í hálsinum, og var aö leita aö
fáséðum grösum; þetta tvent var hiö helsta, er
hann geröi sér til skemtunar. Oftar en einu sinni
haföi hann þó látiö í ljósi við fööur sinn, aö sér
Riddist vistin þar heima, og að sig langaöi til
^ara til annara landa, og leita sér fjár og
Larna. En i hvert skifti, er Hrólfur talað^ á
þessa leiö viö föður sinn, svaraði Ríkarður:
>.Vertu kyr hjá mér, Hrólfur. Þess er nú varla
engii a‘ð bíöa, að eg hrökkvi upp af, og þá verö-
ríkari en þú heldur; vertu þess vegna kyr
þangaö til.“
Hiólfur varð líka kyr, og fór hvergi; þó voru
I*? ekki fortölur fööur hans, er héldu honum
nia> heldur hitt, a ðann haföi ■ fengiö ást á
™ C 1 1 y.
Á hinum fögur sumarkvöldum var Nelly vön
að standa prjónandi í kofadyrunum sínum, og
horfa út yfir sjóinn. Þá faldi Hrólfur sig í skóg-
inum og haföi ekki af henni augun. Þegar Nelly
stóð þannig, og horföi á sjóinn, komu tárin oft
fram í augu hennar, er hún hugsaði til þess, er
faðir hennar druknaði; voru nú liöin tvö ár
síðan; en þegar hún isvo aftur heyrði léttilega
og karlmannlega gengiö upp stíginn, upp aö kof-
anum, þá bæöi roðnaöi og brost hún >—, en þá
fór Hrólfur jafnan á burt úr fylgsni sínu, þvi
hann vildi ekki vera sjónarvottur að því, hvernig
hún tæki á móti komumanninum.
Edvard Trelavny var formaður á
skormortu einni,, er átti heima í P1 y m o u t h;
færöi hún vörur þaðan og til margra hafna þar
á ströndinni. Edvard vissi, að þegar hún kæmi
til Dawlin, þá rnundi sér verða vel tekið, því
Nelly var festarmey hans, og hún bar af öllum
ungum stúlkunl þar í grend að fríöleika; margir
litu ástarauga til hennar, en hún var trú unnusta
sínum, og dögum saman sat hún með prjónana
sína fyrir utan kofann og mændi út ásjóinn,þegar
hún átti von á honum heim til sín.
Þetta kvöld lá illa á Nelly. „Enn þá einu sinni
á eg að sjá þér á bak!“ sagöi hún og benti um
leið út á sjóinn, þar sem skonnortan lá, albúin
til að sigla burt. „Eg er svo hrædd, Edvard! Ef
þú gætir talið tárin mín, sem eg felli á nóttunni,
þegar stormurinn skekur kofann minn, og eg veit
af þér úti á sjó, þá mundiröu fara að óskum mín-
um og hætta sjómenskunni; föður minn misti eg
í sjóinn; á eg nú að missa þig á sömu ieið ?“
Edvard reyndi að hughreysta hana; hann sagð-
ist nú ekki eigá eftir aö gera nema fáar ferðir;
að þeim loknum sagðist hann ætla að taka sér
bólfestu heima hjá sér, og hætta sjómenskunni.
Síðan kvaddi hann Nelly, og kysti hana að skiln-
aði.
Morguninn eftir sigldi hann burt. Nelly gekk
þá upp-á hálsinn, þar sem mest var víðsýni; þar
sat hún og horfði á eftir skipinu, þangaö til það
var horfiö. Þá stóö hún upp og ætlaði að ganga
heim til sín, en veit þá ekki fyrri til, en aö Hrólf-
ur stendur alt í einu frammi fyrir henni.
Meðan faöir hennar lifði, hafði hann einstöku