Heimilisblaðið - 01.08.1919, Blaðsíða 12

124
HEIMILISBLAÐIÐ
viðmóti, sem Payne hafði sýnt honum nú
alt til þessa. Páll mælti.
»Gott og vel, ger þú það sem þér sýn-
ist — en eg læt ekki steinana af hendi við
þig í dag. Eg veit, að þú fer ekki svo með
þá héðan, að þér verði eigi veitt eftirför
og fari svo, þá verðurðu tekinn fastur, og
ef svo fer, þá svíkur þú mig i manna
hendur. Eg geri mér ekkert far um að
koma því inn hjá þér, að eg líti ekki á
minn hag«.
»Nei, því trúi eg sannlega heldur ekki«,
mælti Gane æfareiður.
»Nei. eg er enginn dýrlingur«.
»Satt var orðið«.
»Eg er ef til vill miklu fremur hilt«.
»Já, það held eg nú næstum«.
»En hvernig sem alt er, þá má eg ekki
við því að verða uppvís«.
»Já, en ef eg nú færi til leynilögreglu-
mannsins þarna og segði honum að í hús-
inu væri herra hágöfugur, sem hefði heila
hrúgu aí gimsteinum, en ætti þá þó ekki
— hvað þá ?« spurði Gane til að striða
Payne.
»Þú yrðir líldega álitinn hálfruglaður
vesalingur«, svaraði Payne rólega.
Það var ekki annað fyrir að sjá, en að
Gane mundi þá og þá ráðast á Payne, en
ekki varð af þvi, heldur hafði hann sig á
burt og bölvaði i hjóði, en snerist á hæli
við dyrnar eftir slundarþögn og mælti:
»Mér þykir leitt, að við getum eigi skilið
á vinsamlegri hátt og Will félagi okkar
mun liarma það líka. En eins og auðvitað
er, þá getur annar eins hefðarmaður og þú,
kvæntur l'ínni frú, ekkert átt saman að
sælda við fátæka snáða, eins og okkur; við
eigum ekki jarla að tengdafeðrum og þvi
um líkt. Vertu sæll, Syd — yðar hágöfgi,
ætlaði eg að segja«. Sí&an hneigði hann sig
djúpt og klunnalega, brosti illgirnislega með
sjálfum sér og fór leiðar sinnar.
Payne kveikti i vindlingi og leit út um
gluggann, og gekk að því búnu hraðan
niður stigann.
En þegar hann kom nærri herbergi konu
sinnar, tók af honum skriðinn. Hann var
nú nýsloppinn úr hættu; en útistöður hans
við lagsmenn sína voru nú bara að byrja.
Nú hataði hann þá af öllu hjarta; það var
meira en fyrirlitningin, sem hann hafði
alt af haft á þeim, af þvi að þeir voru svo
miklir garmar og greyskinn; hann hataði
þá alveg nýju hatri, af því að þeir voru
hinu nýja lífi lians til fyrirstöðu, sem hann
ætlaði sér nú að lifa, lifi, sem var svo miklu
sælla og hreinna, en það, sem hann hafði
þekt árum saman.
Hvað mundi nú konan hans segja eftii'
þessa nýju viðureign hans og Eastlings?
Hvað hafði hún nú í rauninni hugsað uni
þetta alt saman ? Trúði hún sögunni 4ianS
um gullsmiðinn ? Eða var bróðir hennar
nú búinn að koma til hennar aftur og
vekja nýlt vantraust hjá henni á honum.
Payne kannaðist við það fyrir sjálfuni
sér, að Eastling hefði haft fulla heimild til
að gera það, ef svo væri.
Að því búnu lauk Payne hægt upp dyr-
nnum og leit inn með alveg nýrri, dapurri
tilfinningu.
Úrsúla lá í litlum legubekk og horfði í
eldinn á arninum. Hún hreifði sig ekki,
þegar hann kom inn, heldur starði í eldinn.
»Úrsúla«, sagði liann hljóðlega og ótta-
blandinn. Hún svaraði engu, en hann sá
það á litilsháttar lireyfingu á hendinni á
henni, að hún hafði heyrt til hans. Hon-
um varð órótt innanbrjósts af þessum við-
tökum; en nú reið honum á að láta svo
sýnast sem liann væri rólegur; annars var
alt úti fyrir honum, að honum fanst.
»Eg gæti næstum hugsað mér, að bróðir
þinn hefði komið hingað«, sagði hann þur"
lega. Úrsúla hrisli höfuðið við þvi, en ekk-
ert sagði hún; gekk hann þá nær til þesS
hann gæti séð framan i hana. Og þegar
hann sá angistina og áhyggjuna skína út ui
svip hennar, þá varð hann alt í senn:
hrærður, kviðafullur og reiður. Hann gekk
nú um gólfið eirðarlaus um stund og sái*
ast féll honum það, að hún leit aldrei a
hann.