Heimilisblaðið - 01.06.1943, Side 28

120
HEIMILISBLAÐIÐ
FEODÓR OG ANNITA
Saga frá Lapplandi, eftir J- A. FRIIS.
Ég gekk ofan í þorpið aftur og liafði ýnr-
ist í lieitingum við eldri og yngri, eða lof-
aði þeim öllu fögru, en það kom fyrir ekki.
Allir sögðu, að faðir minn hlyti að vera eini
maðurinn, sem nokkuð vissi.
Mér kom ekki til hugar eitt einasl augna-
hlik, að nokkrar minstu líkur vœru til þess,
að Anníta liefði strokið með Antoni af frjáls-
um vilja. Ég var 6vo sannfærður um, að
slíkt gæti ekki átt sér stað, að ég tók ekki
eftir því, eða hugsaði ekkert um það í fyr6t-
unni, að ef svo liefði verið, þá hefði hún
tekið með sér eitthvað af munum þeim, sem
stóðu óhreifðir í herberginu liennar. Ef liún
hefði strokið af ótta við föður minn, þá
hefði liún sömuleiðis haft liitt og þetta með-
ferðis, og þá hlaut einnig að vera hægt að
spyrja liana uppi. En ef henni hefði verið
rænt eða stolið, eða lnin numin burt með
ofbeldi? Það var saina. Ég lilaut þá líka að
geta rakið slóð henuaí. Að svo komnu áleit
ég, að hún væri enn þá á lífi, og var það
eina huggunin nun.
Ég tók eftir því, áð hundur einn, sem var
mjög hændur að henni og Karó hét, elti mig
hvert senx ég fór, og var hann auðsjáanlega
að leita liennar líka. Þetta bar einnig vott
um, að hún liefði ekki farið af sjálfsdáðum.
Hundurinn liefði þá elt hana.
Ég hafði hundinn með mér til þess að reyna
að láta hann þefa uppi spor hennar, og við
fórum um alt húsið, allan skemtigarðinn, alt
þorpið og allt nágrennið, en það reyndist allt
saman árangurslaust. Ég fanu hvergi neitt,
sem gæti vísað á hana.
„Viltu ekki segja mér sannleikann enn?“
spurði ég föður minn, þegar ég kom heim
aftur. „Geturðu ekki sagt mér, hvort Annita
er lífs eða liðin? Því sé hún dáin, þá ved
ég livað gera skal“.
' „Ég get ekki sagt þér það, sem ég ved
ekki um“.
„Þú ert að ljúga, faðir minn“, sagði ég 1
reiði minni, „en það er nú sama. Ég skal
finna liana eða fá einhverja vitneskju ui*1
hana. Ég skal hvorki njóta svefns né hvílJ'
ar, fyrr en ég finn liana lífs eða liðna. Eu
þess hið ég Guð, að liann refsi þér ineð eilíf'
um átölum samvizkunnar, ef þú liefir þröngv'
að henni til að giftast Antoni“.
„Þér er hezt að spyrja prestinn, afhrakið
þitt!“
Ég fór ofan í Jiorpið til prestsius og rudd'
ist inn í herhergi lians eins og óður maður-
„Hefurðu gift Annítu og Anton?“ spurd*
ég liann.
Það stóð dálítið á svari lians, og greip °g
þá fyrir kverkar honum og varpaði honuW*
til jarðar og lét kné fylgja kviði.
„Segðu satt, fanturinn þmn“, lirópaði eg-
„Hefurðu gift Annítu og Anton?“
Hann sór sig og sárt við lagði, að hanU
hefði ekki gift Jiau, og vissi ekkert um þaU'
Ég mátti til með að trúa honum. Ef °g
hefði horið brigður á orð hans, þá lield ég»
að ég hefði hert svo að hálsinum á honuin,
ég hefði kyrkt hann, í þeim ham sem eg
Jiá var.
Dagimi eftir livarf ég líka lieiman að °g
var burtu heilt ár. Ég flæktist bæ frá b#
og Jiorp úr Jiorpi, spurði alstaðar liins sa.ma
og hét fundarlaunum hverjum þeim, seUl
eitthvað gæti frætt mig um Annítu. En
reyndist þetta árangurslaust. Það spurði®1
hvergi til hennar.
Ég fór til Finnlands til átthaga Anuítu °g