Heimilisblaðið - 01.06.1943, Síða 30

122
og fór til Sólówctskí, til þess að gcrast þar
muiikur. En mér fanst alt of mikill ys og
þys í þessu stóra klaustri. Ég þráð'i einver-
una og þær samvistir, sem væri jafn dapr-
ar og druugalegar og sálarlíf mitt. Að síð-
ustu kom ég svo fótgangandi á þessar stöðvar
og hér vil ég nema staðar og vinna lieit mitt
á morgun. Anníta hlýtur að vera dáin, eða
það sem út yfir tekur, liorfin inér fyrir fulll
og allt, þó hún kunni að lifa, fyrst ég liefi
hvergi orðið liennar var eða spurt til heun-
ar».í 3 ár. Ég vil því einnig liverfa frá þessa
heims gleði og hryggð. Ég er þreyttur á
lífinu, þreyttur allt til dauðans og segi skilið
við allt“.
„Hver veit nema að þetta allt hafi verið
þér til góðs og miðað til sálarheillar þinn-
ar“, mælti Gúríj gamli.
„Nei-nei!“ sagði Amhrósíus með ákafa og
stökk á fætur. „Ég hefði oröið svo farsæll,
liefði ég fengið að njóla ástar Annítu. Þú
veizt ekki, og engínn maður veit, hve þetta
barn var mér hjartfólgið. Ég liefi vakað yfir
henni veikri að næturlagi og fundið til þess,
að ef liún dæi, þá missti ég þess, sem eng-
inn gæti bætt mér aftur. Ég liefi borið hana
á liöndum mér og liún var mér svo ástfólg-
in, sem væri hún hold af mínu lioldi og bein
af mínum beinum. Allt byggði ég á lienni,
framtíð míua, vonir mínar, liáleituslu hugs-
anir mínar og hvers dags líf“.
„Hugsast gæti, að þú hefðir kunnað að fella
hug til annarar konu, þegar límar liðu frain,
og fundið þar liamingju þína“.
„Nei, aldrei. Ég var ekki sá unglingur, að
ég fleipraði út úr mér óhugsuðum heitorð-
um í augnabliks geðshræringu. Ég var full-
tíða maður og hafði heitist kvenmanni þess-
um af allri minni sálu og öllu mínu liug-
skoti“.
„Ég þykist vita, að þér liafi fallið þuugt
að varpra frá þér þessari jarðnesku von“.
„Já, og þú skalt ekki halda, að ég hafi
HEIMILISBLAÐIÐ
tekið hlutskifti mínu med undirgefni og þol'
inmæði. Nei, ó-nei! Þær stundir komu fyrir,
að ég fylltist heift og bræði, þegar ég hugS'
aöi til þess, að öllum stóð á sama um niig-
Ég get sagt þér það lireinskilnislega, að ég
liefi inöglað við forsjónina, ég hefi verið
gramur við liana og ásakað liana. En nú er
þessi uppreisnarandi liorfinn frá inér og saina
er um allar vonir niínar. Ég vænti einskis
framar og geri mér engar tálvonir. Nú heh
ég það eitt fyrir augum, að hera þá byrði
ineð þolinmæði, sem mér er á herðar lögð
og beygja mig auðmjúkur undir ok sjálfs"
afneitunarinnar“.
„Og faðir þinn?“
„Já, o-já, faðir minn!“
„Ætlarðu að fyrirgefa honum?“
„Já, Guð fyrirgefi Iionum það sem lian»
liefir misgert við mig og Annítu!“
„Það er rétt, sonur sæll“, sagði ölduilg*
urinn. „Þannig á hugarfar þitt að vera,-þeg"
ar þú vinnur lieit þitt, og gefi svo hamingj'
an, að þú öðlist liinn sanna frið í skaiiti
kirkjunnar. Því kirkjan ein megnar að veiú*
særðu hjarta þínu svölun liér í lieimi og sáh'
þinni eilífan fögnuð annars lieims“.
VII.
EySing klaustursins á dSjangadagskvöld 1589-
Jóhann 3. Svíakonungur og Féodór Ivaiio-
vitscli keisari áttu í ófriði. Reyndar liöfðo
þeir samið um 4 ára vopnahlé, frá 1585 til
1590, en þrátt fyrir það voru sífelldar skíEf'
ur milli Ivarelstrandarbúa og liinna sænsku
Fiima. Snemma árs 1589 liöfðu Karelir ráð-
ist inn á Finnmörk, og leið þá ekki á löngu
að Finnar hefndu þess og gerðu árás á Karela
skönunu síðar.
„Þeir fóru á bátum ofan ána Kóvda“, segir
6agan, „700 saman og hrenndu og rændu b&'
ina Kóvdu, tJmba, Keret og fleiri bæi þar
á ströndinni. Héldu þeir síðan suður á bog'