Heimilisblaðið - 01.07.1947, Blaðsíða 12

132
HEIMILISBLAÐIÐ
Það er ógerningur að lýsa þeim áhrifum,
sem bréf þetta hafði á Rósu. Hún flýtti sér
að svara:
„Það er satt, — allt, sem yður hefur dreymt,
en ég skil það hara ekki. Nú veit ég þó, að
þér, Leonard Verrall, eruð ekki dáinn, því
dauður maður sendir þó ekki tilkynningar
sínar í hréfi með póststimpli. Þetta er allt
svo undarlegt. Það hefur valdið því, að mig
tekur svo sárt til yðar, öll frásögn yðar, sem
mér nú er orðin kunn. Nú lield ég, fyrst
þér eruð lifandi, að ég geti ekki orðið yður
að neinu liði. Þó lofa ég yður því, að dvelja
í íbúð yðar til þess mánaðardags, er þér hurf-
uð, — 28. febrúar.
Rósa Moo?-e“.
Unga stúlkan varð smám saman dálítið
taugaóstyrk af vitneskju þeirri, er hún liafði
um tilveru Leonards Verralls. Hún sagði
skyndilega upp stöðu sinni sem ritari hjá
ungfrú Contrell rithöfundi og tilkynnti frú
Miller að hún færi úr íbúðinni síðasta febrúar.
Daginn áður en liún ætlaði að fara alfarin
burt, kom hún seint heim. Ungfrú Contrell
hafði tafið töluvert lengi fyrir lienni, og
Rósa var mjög taugaóstyrk. Hún flýtti sér
að kveikja á lampanum, — þá heyrði hún
fótatakið í stiganum, sem liún ekki liafði
búizt við að heyra framar. Eins og vanalega,
leit hún til dyranna, þó hún vissi, að þær
yrðu ekki opnaðar. En nú kom dálítið óvana-
legt fyrir.
Það var drepið á dyr.
Ef það hefðu verið aðrar dyr á herberg-
inu mundi Rósa liafa flúið út um þær, en
nú stóð liún kyrr lémagna af liræðslu.
Það var aftur drepið á dyr, í þetta sinn
enn þá fastar, og Rósa sagði, hálf ósjálfrátt:
— Kom inn!
Það var hár, þeldökkur ungur maður, sem
kom inn.
Það er það óvænta, sem veldur hræðslu.
Rósa missti allt vald á sjálfri sér.
— Ó, — nei, nei, — þetta get ég ekki
þolað. Snertið mig ekki! Komið ekki ná-
lægt mér! æpti Rósa í dauðans angist.
Hann nam staðar innan við liurðina með
hrífandi brosi, eins og þessar undarlegu við-
tökur kærnu honum ekkert við.
— Þetta er allt of dásamlegt, — þér eruð
raunverulega sama unga stúlkan, sem ég hef
séð í draumum mínum, sagði hann blíð-
lega. En livers vegna eruð þér hræddar við
mig, þegar ég nú kem heim? bætti han»
við blíðlega.
— Eruð þér þá raunverulega Leonar‘1
Verrall og ekki afturganga? spurði Rósa.
— Já, ég er hann sjálfur, svaraði LeonarJ
brosandi.
— Ég get næstum ekki trúað því, að þe'r
séuð lifandi, sagði hún undrandi.
— Ef þér væruð ekki svona hræddar, g*11
ég brátt fullvissað yður um það.
— Mér datt ekki í hug, að ég mundi hiRa
yður sálfan, og hálfsmeyk rétti hún hon»,n
hendina. Hann þreif hana hlýlega og hék
í liana.
— Gætuð þér hugsað yður þann mög»‘
leika, að þér lofuðuð mér að eiga þessa hend>»
sagði liann alvarlegur. Hvorki stofurnar m,B'
ar né ég getum án yðar verið, — mér finnsh
að þér tilheyrið mér. Og þér viljið þó,
indum, heldur hafa mig hér inni sem
mann, en eins og ég var yður áður? Hvað seg10
þér um það, Rósa?
Hún leit á hann með hamingjusömu br°sl
og svaraði:
— Já, Leonard, ég vil heldur hafa y^l,r
eins og þér nú eruð.
V. Þ. þýddi■
að hK'
lifand’
Hjálparhönd.
Vetrarkvöld eitt, í vondti veðri, vorum við að leggJ0
af stað í flugferð af stórum flugvelli. Meðal farÞe®^
var göinul kona, sein kvað þetta vera fyrstu flugfer
sína. Ég var þjónn flugvélarinnar, og gaf mig “ ta
við komuna. Þetta var ekki heppilegt flugveður Url.
þá, seni óvanir eru. Krapahríðin huldi á flugvél'111'
meðan hún renndi sér eftir hrautinni til að liefja
, , • y|()
upp. Ganila konan virtist mjög óstyrk. I trassi ^
ströng fyrirmæli leysti ég af mér ólina, sem ég '
spenntur í sætið með, settist á stólbríkina hen ‘
og tók í kalda og þvala hönd hennar. Hún kreiöt
liönd mína.
Þegar við vorum komin heilu og höldnu á l°h’ 0^
ég var að leggja af stað til sætis míns aftur, sagði hu1'
„Ef þú verður hræddur, þegar við lendum, dreiig
minn, skaltu hara koma aftur til mín og ég sK
halda í hendina á þér á meðan“.
Belvin B. Ilorref-