Heimilisblaðið - 01.07.1947, Blaðsíða 21

141
HEIMILISBLAÐIÐ
mer
sk
á skriftgofu lians, en ég veit ekki, hvort
er óhætt ...
Skylda yðar er að leyna vini yðar engu,
ailt ungur stórskotaliðsforingi inn í.
En skýrslan, sem ég lief lesið ...
, hafið þá lesið skýrsluna! lirópuðu
allir einum liálsi. Hershöfðinginn kink-
‘l 1 kolli játandi.
, ~~ hafið lesið skýrsluna, og þér viljið
,f úa Þyí fram, að þér getið ekki gagt okkur
Soguna? Hvað hafið þér að fœra yður til af-
8°kunar, hershöfðingi?
rangurslaust reyndi hann að koma sér
h/ 3n vi^ runu góðra raka, en hann
aut að láta í minni pokann og því fyrr,
Sein hann í raun og veru blóðlangaði til að
ek)a frá þessu.
y Er það einhver þjófnaðarsaga? spurði
a erian Gretsky.
Miklu verra. Ja, úr því að þér endilega
yiljið
hér eru líklega engár ungar stúlk-
nrvís»
staddar ? sagði hershöfðinginn og renndi
"“eunum yfir ,t'funa
jg i -ið það, hershöfðingi, að þér verð-
yða* rækur nr mínum húsum, ef saga
vís;r-er uviðeigandi, mælti greifynjan og lyfti
lrigrinum ógnandi.
~~ A eftir?
til h ^a’ Su^una verðum við að lieyra fyrst
Pess að troto .1.—. i_________. i_.'_ /__:‘V
eigandi.
geta dæmt um, hvort hún er óvið-
þVl- æJa þá, herrar mínir, byrjaði hann,
Ulínu ^ irunna Þorl e8 ekki að beina máli
Un 1U' Seinnipart dags, um fimm-leytið, var
Hð/^a numin á brott af þremur ungum
fjn orillgjum mitt inni í sjálfri Pétursborg.
gu meunjrnir voru á sleða og þeystu þeg-
a nurt.
Una^ V^f^1 1 l)r°tnandi postulíni rauf sög-
ag ^lerian Gretsky hafði hent það óliapp
Post 1 a °lnl)0gann í blómavasa úr kínversku
oir Umi’ 8em við það datt niður á gólfið
°ejnJÖlbrotnaði.
Uln , . S hiðst auðmjúklega afsökunar á þess-
•Ueð , U'askap mínum, sagði ungi maðurinn
; v 8 Jálfandi röddu. Þótti yður mikið varið
Vasann, frænka?
ham ^ engan hátt, sagði greifynjan. Ég fékk
Um Clnu sinni að gjöf frá mjög leiðinleg-
að liafUU|11’ Þú att hara þakkir skilið fyrir
a °sað mig við hann, ... en hvemig
var með ungu stúlkuna, herra liershöfðingi?
— Unga stúlkan var í ljósaskiptunum burt-
numin af þrem ungum liðsforingjum, sem fóru
með þana til „Rauðhettunnar“. Þar varð hún,
þrátt fyrir neyðaróp sín, að þola liið svívirði-
legasta ofbeldi. Enginn veit, hvað frekara
hefði gerzt, ef lieimsókn lögreglunnar, sem
þó kom ekki nálægt þessum atburði, liefði
ekki neytt svínin .. .
Valerian hreyfði sig ósjálfrátt þannig, að
hann beindi athygli hersliöfðingjans að sér.
— Já, Gretsky, ég skil gremju yðar. Þessir
brjóstumkennanlegu aumingjar hafa saurg-
að einkennisbúning sinn, en refsingin . . .
— Hershöfðingi! lirópuðu tvær forvitnar
raddir. Endirinn á sögu yðar?
— Þeir urðu sem sé að sleppa bráð sinni.
Þeir óku ungu stúlkunni til borgarinnar,
og hún flýtti sér síðan sem mest hún mátti
heim til foreldra sinna. Móðirin, sem var
veik, dó af geðshræringu, þegar liún heyrði
um óhamingju dóttur sinnar.
Ónotahrollur fór um samkvæmið. Enginn
hugsaði lengur um dansleikinn hjá sendi-
herranum. Augnaráð hershöfðingjans hvíldi
til skiptis á hinum óttaslegnu áheyrendum
lians.
— Getur þetta verið satt? sagði einhver
vantrúaður. Er þetta ekki hara uppspuni
einhvers, sem langar til að gabba okkur?
— Nei, herrar mínir, það er óyggjandi
staðreynd. Unga stúlkan og faðir hennar hafa
komið fram með kæru og hafa vitni.
— Vitni? tautaði Valerian, sem orðinn
var fölur í andliti.
— Vitni að hvarfi ungu stúlkunnar, fjar-
veru hennar og afturkomu. Gestgjafi knæp-
unnar hefur verið handtekinn.
— Og livað hefur hann sagt? spurði ein-
hver. Valerian þorði ekki að mæla.
— Hann hefur ekki nefnt nein nöfn. Hann
segist ekki hafa þekkt þá, og ef til vill er
lionum ókunnugt um, hverjir þeir voru. Að
vísu liafði hann séð þrjá liðsforingja með
unga stúlku á milli sín, en blessaðir liðs-
foringjarnir hafa oft með sér fólk, sem hefur
liina kynlegustu hluti í framini.
— Menn vita sem sé ekkert? tók greifa-
frúin fram í spyrjandi.
— Menn vita nafn ungu stúlkunnar. Hún
heitir Raissa Porof.