Heimilisblaðið - 01.07.1947, Blaðsíða 23

ÖEIMILISBL AÐIÐ
143
f ^ k°m til mála að trúa nokkram óvið-
oinandi fyrir þessu máli. Heppni mátti
Pað þó kallast, að gestgjafinn á „Rauðhett-
Unni“ Lafði þagað.
Önnur mynd birtist fyrir liugskotssjónum
Tretskys: unga stúlkan, sem hann hafði þó
'arla séð. Honum fannst hún falleg, og án
a var hún ærukær. Það var að vísu hagn-
f Ur Ö’fir hann, að hún var álitin ævintýra-
^veitdi, en hann varð að kannast við það
j. Flr 8jálfum sér, að það væri hjartans sann-
^æring sín, að liún væri hrein og heiðvirð
, U, • Hann hafði heyrt hana gráta og sár-
U Ja lneð þeim hætti, að hrært hefði alla
ne,r>a skynlausar skepnur------já, skepnur,
'f> ^ ^lann hafði þá verið dauðadrukkinn.
fyrir ásigkomulag sitt liafði hann
le ^ ^rir álirifum af hreinleika og sak-
VBi þessa barns, er hún í óstjórnlegri gremju-
til lí;inni rei®i leitaði eftir einliverju vopni
drepa mannorðsþjófinn eða sjálfa sig,
skv' hÍana sínu viðurkenndi Valerian Gret-
tek'V'''-hÍh djaj'flega skref, sem Raissa liafði
^ 1 ,iJ að kunngera vansæmd sína í von
ap nPpreisn síðar, gæti aðeins verið stigið
jj ærnkasrri stúlku, sem eigi vildi þegjandi
ra óverðskuldaða háðung og niðurlægingu.
aiuh*111 8em a^nr — skyldi nú ekki vera reyn-
in > * Heista ungu stúlkunnar með pen-
Ur^U.ni’ °g ef það dygði eigi, þá aðstandend-
ntá]4ennar ^ kæran yrði afturkölluð, mundi
8lúðu i'er®a í)aggað niður. Valerian óskaði
Ijajj f lera þeim, sem auglýst hafði ævintýri
a,iir ^ |11°r*'lur °S niður, og svipaðar voru liugs-
a mót.ans 1 garð lögreglustjórans, sem tók
°g .:);,Shku ^-siri a einkaskrifstofu sinni
aðeí ' / ^eim Þar að auki að lesa skjöl, sem
}j,1S k°nin aSlinum við.
hul^í'11 Hafði gengið liafnarbakkann á enda.
nn,r.t UUl Var napur. ökumaðurinn, sem fylgdi
tif'Y Ulanninum eftir, hóstaði öðru hverju
akva;vSS A,a^ lninna á tilveru sína. Valerian
að tal x "• Setja8t 1 sleðann. Hann langaði til
en gv.11)'1^ Vlni sína, áður en liann færi heim,
Jnm j. ann leit á úrið, fannst honum það
____jj V.era °f seint.
stun.i „.111’ sagði hann við ökumanninn, og
.^darfjórðungj
sinn.
Hið
tgi síðar stóð liann í lierbergi
siglaði ^rsta’ sem liann rak augun í, var inn-
ntiði, sem lagður liafði verið á áber-
andi stað á skrifborði lians. Hann braut hann
í sundur og las þessi þrjú orð: „Komdu
strax! Rezof“.
Valerian liorfði andartak á þenna litla
pappírsbleðil, með í fljótu bragði svo þýð-
ingarlitlum orðum, sem honum boðuðu þó
óveður. Án þess að hugsa sig um hélt hann
svo strax niður stigann.
— Ég fer út, sagði liann við dyravörðinn,
sem hafði þotið til að ljúka upp liliðinu.
— Á ég að kalla á ökumanninn, yðar náð?
spurði hinn smjaðrandi þjónn.
— Nei, ég fer gangandi.
Hliðið lokaðist á eftir unga manninum,
sem óðara steig upp í leigusleða, er hann
náði í við næstu hús. Fimm mínútum síð-
ar gekk liann inn til Rezofs.
Rezof gekk. hinn æstasti fram og aftur í
vinnustofu sinni. Sabakine sat á legubekkn-
um, hugsandi á svip, og studdi höndum undir
höku sér.
— Jæja? sagði Gretsky, bara til að segja
eitthvað, því að óvissan var honum óbærileg
lengur.
— Já, skollinn er á hælum okkar, taut-
aði Rezof og nam allt í einu staðar. Við höf-
um verið kærðir!
Hann hljóp fram að dyrunum til þess að
fullvissa sig um, að enginn stæði á lileri,
dró þykku, grænu flauelstjöldin fyrir og gekk
síðan aftur til félaga sinna.
— Við höfum verið kærðir, endurtók hann
lágum rómi, og ég veit, svei mér ekki, hvort
við getum sloppið frá því.
— Við höfum verið kærðir — og nöfn
nefnd? spurði Gretsky rólegur.
Hann var fölur, en liafði fullkomið vald
yfir sér. Hinir tveir vinir hans virtust aftur
á móti viti sínu fjær.
— Nefnd nöfn, nei, en verður sjálfsagt.
Það er varla mögulegt, að við höfum eigi
þekkzt og ekkert komi upp um okkur. Fari
það allt saman til fjandans, hrópaði Sabak-
ine og barði með fótunum niður í gólfið
í reiði sinni.
— Ef enginn veit enn um nöfn okkar, finnst
mér ástæðulaust að vera með sérstakar áhyggj-
ur, svaraði Gretsky. Allt getur lagazt. En
livers vegna eruð þið annars órólegir? Það
er bara ég, sem er sekur.
Ungu liðsforingjamir störðu hlessa á Val-