Heimilisblaðið - 01.07.1949, Blaðsíða 3

HEIMILISBLAÐIÐ
VI. árgangur; 7.—8. tölublaS — Reykjavík, júlí—ágúst 1949
-^Hon Hall Blackington og Anthony Abbot
Ráðgáta fossins
20. júlí 1942 fór Dor-
°thy Sparks með nokkrum
ji'Uun sínum í bílferð um eyði-
en fagurt hérað í norð-
jj'stiirliluta Bandaríkjanna.
‘lS þenna gerðist atvik, er
Dfitvel hugmyndaríkur rithöf-
"'ulnr liefði ekki getað gert
!®rkeiinilegra né hræðilegra.
fólkið, sem lók þátt í
^ 'unni, mun aldrei gleyma
. bað sá Dorothy standa á
f|.. Um hins straumharða
J°ts. Hún var ung og fögur,
^ ‘>ana bar við'bláan sumar-
"utininn. En allt í einu var
1111 horfin af vfirborði jarðar
. s °ÍI jörðin liefði gleypt
han;,.
fl
.);ir’ sem liún hvarf, hafði
^ jntið grafið djúpa gjá milli
8u"durrifinna kletta. Á rjúk-
anrU f ,
1 terð steyptist þáð niður
ahinn eins og glóandi máhn-
p.'^Unuir, og hélt síðan áfram
^ r sinni fram af nýjuin kletta-
I U^l,ni. Dorothy, er var ágæt-
|. r'U s,ynd, hafði ekki staðizt
^tstinguna að stinga sér á
fuðið í iðuna milli fossanna.
Um stund barðist hún við
strauminn, svo klifraði hún
upp á klettana aftur og ákvað
að halda til ferðafélaganna, er
voru á leið að snæða morgun-
verð.
Ferðafólkið gekk upp með
fljótinu, og þegar það seint og
síðar meir kom að bílunum
aftur, spurði einliver: „Hvað
er eiginlega orðið af Dorothy?“
Hún hafði sjálfsagt dregizt aft-
ur úr á heimleiðinni, en það
voru samt nokkrir, er minnt-
ust þess, að hafa séð hana
standa á stalli skammt frá efri
fossinum.
„Dorothy! Dorothy!“ hróp-
aði fólkið. En eina svarið, sem
það fékk, var bergmálið frá
hinum hröttu veggjum gjár-
innar.
Það grandskoðaði umhverfið,
og einn maður af öðrum kafaði
niður í fljótið, bæði fvrir ofan
og neðan fossana. Að lokum
henti einn sér út í frevðandi
löðrið við efri fossinn. I sama
bili greip hringiða hann og sog-
aði hann niður í jarðgöng, sem
vatnið hafði horað á ská inn
í klettavegginn. Með hræðilegu
afli var lionum slengt í gegn-
um göngin og því næst skaut
honurn upp, nær dauða en lífi,
skammt frá neðri fossinum. Ef
lík Dorotliy liefði festst í neðan-
jarðargöngunum, mundi mað-
urinn að sjálfsögðu hafa rek-
izt á það. T hinu grunna, kvrra
vatni, fyrir neðan fossana, var
liún ekki heldur.
Það var aðeins einn mögu-
leiki fyrir hendi: Dorothy var
föst líkt og í skrúfstykki milli
klettanna undir öðrum hvorum
fossinum. Hún lilaut að vera
drukknuð fyrir löngu. Örvænt-
ingarfullt hélt fólkið áfram
hinni vonlausu leit. Tvennt hélt
til næsta þorps til að leita að-
stoðar lögreglunnar.
Það liðu tveir tímar, áður
en lögreglu- og björgunarmenn-
irnir komu. Þeir byrjuðu strax
að rannsaka fossana með járn-
krókum, er voru festir á langar
bambusstengur. Allt í einu
fann einn lögreglumaðurinn, að
krókur hans straukst við eitt-
livað annað en klöpp. Hann
fálmaði nokkra stund með
króknum og kippti honum síð-
an upp. Það fór hrollur itm
fólkið. Á króknum var rauð
pjatla. Hún var úr baðfötum
Dorothyar.
Nú var vissa fengin. Lík Dor-
otliyar var skorðað undir foss-
inum. Það var óhugsandi, að