Heimilisblaðið - 01.07.1949, Blaðsíða 7

114
115
fylla óskir mínar. Ó, ég á liana
ein. Allt fram að þessu hef ég
orffið að láta mér nægja þjóna
og þjónustustúlkur mömmu,
sem 'einnig liafa orðið að hlýða
skipunum annarra. Nú hef ég
Jane alveg út af fyrir mig. Það
verður yndislegt!
En tamningin gat ekki haf-
izt fyrr en daginn eftir, þegar
gestirnir voru farnir. Þess
vegna var farið út með Jane,
og hún var lokuð inni um nótt-
ina, því hún gat svo sem fund-
ið upp á að strjúka og hlaup-
ast lieim aftur, þangað til Inin
hefði hlotið tilhlýðilega tamn-
ingu og lienni hefði verið kennt
að óttast alla óhlýðni.
Feita, svarta konan, sem
hafði umsjón með ambúttun-
iim, hafðj verið amhátl alla
sína ævi, og þrælslundin var
orðin lienni eiginleg; hún
daufheyrðist við gráti Jane og
skammaði hana og liótaði
henni því, að ef lnin liætti ekki
að gráta, fengi liiin ekkert að
borða.
En Jane vandist brátt skyld-
úrn sínum. Ævi liennar lijá
Priscillu var hreint ekki svo
afleit. IIún fékk þá því aðeins
að kenna á hmd ungu stúlkunn-
ar, að hún væri í illu skapi eða
eitthvað gengi henni á móti.
Það var ekki ástæða til að taka
það svo ntjög illa upp, þótt
hún væri slegin með sviþu eða
sparkað væri í hana með reið-
stígvéli að minnsta kosti
ekki, þegar Priscilla átti í hlut.
Henni var fljótt runnin reiðin.
Og Jane vandist brátt af að
finna til þess, að undantekn-
um lítils liáttar sársauka rétt
meðan á því stóð.
Engan grunaði, að í buga
Jane byggi batur til bvítu
mannanna, þrá eftir frelsi. Hún
skildi ekki sjálf til fulls, livað
þetta var, en hún vissi, að kvn-
systkin hennar, liinir þrælarn-
ir, komu saman á kvöldin og
töluðu um landið í norðri, þar
sem hver einasti maður væri
sinn eigiu húsbóndi. Þar sein
engum manni liðist óliegnt að
slá annan. Þangað vildi Jane
einhvemtíma fara. En bvernig
hún átti að fara að því, var
lieimi ekki ljóst.
Svo skeði það nótt eina, mjög
seint, að hún var vakin og rödd
hvíslaði að henni, að Samúel
væri á plautekrunni og mundi
segja þeim, sem á ltann vildu
lilýða, frá frelsinu fyrir norðan.
Samúel var einkennilegur
maður. Enginn hvítur maður
liafði séð liann svo árum skipti,
en þeir vissu, að liann var á
lífi og starfaði. Hann ferðað-
ist víða iim, þrælar leyndu
honum og þeir gáfu lionum’
með sér af lítilfjörlegum
skammti sínum. Og hann lijálp-
aði þrælum til að strjúka,
áform hans voru fleiri en tölu
yrði á komið, og bann átti sér
alls staðar aðstoðarmenn.
Plantekrueigendurnir gátu
aldrei liaft uppi á lioinun, en
þeir urðu varir við nærveru
hans. 1 hvert skipti, sem Samú-
el liafði verið í nágrenninu,
livarf einn eða fleiri af dýrmæt-
asta verkafólkinu. Hjá þeim,
sem eftir urðu, skildi liann
eftir uppreisnarhug, og þeir
unnu eigendum sínum tjón.
Eigendurnir liötuðu og óttuð-
ust Samúel. Ef einhver þeirra
liefði litið hann augum, mundi
hann ekki hafa skoðað lnig sinn
um að skjóta liann. En hvergi
HEIMILISBLAÐl5
bafðist uppi á Iioiium, hvcr’"
margir njósnarar sem sefld"
voru út til liöfuðs lionunn
Jane læddist út úr svefnl|<>r
bergi sínu. Hún launu1^1'"
hljóðlega út, og í malargr)!1"
einni fann Iiún svarta nie1111'
sem sátu þolinmóðir og l,iJ"
eftir manninum, sem viðl’^1
von þeirra allra og sagði l,el1"
frá. livað gerðist í landinu s*<,r'
með mörgu, mörgu þræla,lJ
sem aldrei gátu talazt vii’1 °r
þekktu engan stað annan e\
plantekruna, sem eiga,1<
þeirra átti, og þeim bar skyl1'*1
til að dvelja á. Hvaða hví,uj
maður sem var gat tekið |,rit
höndum, ef liann fann l'111111
á fcirnum vegi, utan landareí?1'
ar eiganda síns.
Strokuþræll var griðlaiis °r
lians beið bræðileg refs,|lr
Hann slapp því aðeins lifu*1^'
að vinnuþrek hans eða sa‘"
möguleikar væru það nii^1"
að eigandinn tímdi ekki 3
láta hengja hann. En afbr°"
sínu inundi liann al^r‘'
gleyma: því, að ætla að r#”
húsbónda sinn vinnu sinni 0r
sér sjálfum.
Þarna fékk Jane
fræðslu. Hún bafði beyrt
ið um „neðanjarðarbrauti11,1.
HEim
ILISBLAÐIÐ
en luin bafði aldrei árætl

spyrja neinn um bana, því 1*' ,
einasti negri leit skelfdt,r
kringum sig, er bann ne*1
þetta orð. En Samúel stóð
og opinskár og sagði fra
stoðarmönnum, sem menn ‘r'
reitt sig á, um menn, seni he
strokið og haft beppnina 1,11
sér, og byggju nú í búsunn ? (
þeir ættu sjálfir. Þeir g£1,,r'1
( (( jjll*
í kírkju með hvítum mÖ11>
og þeir ynnu, þegar þa s)
'Slr’ °g þeim væri borgað í
I '■Hiiigum, og þeir liefðu lieim-
til að taka sér frí á sunnu-
°ííUin, þegar þeir fyndu sig
Parfnagt Jiess.
Ja»e gafst því margt uin að
ttgsa. Þegar Samúel fór, varð
11111 að lofa og sverja við Guðs
,‘d|K að liún skyldi ekki segja
d hans né áheyrendanna. Það
var litíA 'i .
1110 a Jane sem eina 1
a»isaerinu, og vegna stöðu
llUlar sem einkaambátt ungu
^lkunnar, gafst henni tæki-
'r' til að hevra margt, sem
ftagni gat komið. Hún gal
I upplýsingar um, bvenær
1,11 inennirnir byggjust til
( 'ðiferðar eða tækjust á hend-
];.fer«alög til fjarlægra staða.
att fyrir æsku sína gat Jane
",lllið fólki sínu gevsimikið
^‘Mi. Og það unni henni og
hhli sig svo mjög á orð benn-
Ur .. v .
’ uo lienni jókst kjarkur og
Prek.
'i eina var harið á þilið
1<rhergi bennar. Jane jiekkti
'’kið, 0g hún glaðvaknaði á
sain
r> stundu.
hað var
afði
bróðir liennar. sem
strokið. Hann sýn di lienni
!||j. p ,
!|1|' *lr 8viPllilu?"; bún sá inn-
tftn kvið bans sem vitnis-
'Urð
] uni liungur í dimmu
i '^lsinu. 1 sviii lians v£
,. i .“"““iu. i svip tians var
,;-ha, hann livíslaði að
11 b að hann vildi ekki snúa
er
h| . .
s| . naba. Hann ætlaði að
ll( 1"^va’ eu ekki til frelsisins í
ri: hróðir liennar ætlaði
uð g .
i f. ‘ ’Ueniast liinum negrunum
'dhini Virginíu. þar bjugg-
»St
»1:
l’eir til stríðs við hvítu
e»nii,;
’°Pn
’efnd
a og söfnuðu að sér
Ul» til að . koma fram
11111 fyrir þær þjáningar,
Frb. á bls. 127.
J ó n BöðVarsson
LJÖS I MYRKRINU
/ fomöld á jór'Su var frelsarinn hæddur,
sem friöarins máttuga krafti var gœddur.
Peir krossfestu hann, sem kenndi hu) sanna,
konunginn eilífa syndugra manna.
Hann. sem er hœli hins hrygga og snauða,
haöung og smán varó oð þola -— og dauóa.
Hann vonirnar kulnuöu vekur og glæriir
og veitir mér huggun, er hjartanu hlæóir.
Þótl þjaki mig heimurinn, þjáöan og auman,
og þrautir mér Ijái en yndisleik nauman, *
ég bugast skal ekki þólt bylgjurnar luiu
brotni á vonanna fleyinu smáu.
Þótt sœri tnig stö'Sugt og svíviröi allir
og sökkvi í gleymskuna draumanna hallir,
ég hef ekki skap til aö skríöa í felur.
Ég skelfist ei neitt, sem á jöröinni. dvelur.
Þú. fláráöi maöur, sem flæröina dáir.
en friáarins boöskap og Gu'ösríki smáir.
Ef brýtur þú skip þitt á bárunnar sandi,
en bjargist þú sjálfur, meö nauöum, aö landi,
þá biö þú til Gufís og þat5 bregöast mun ekki,
<iS brotlega soninn sinn faSirinn þekki.
Þótt vonirnar bresti og vinirnir svíki,
þá varir di5 eilífu kœrleikans ríki.