Heimilisblaðið - 01.07.1949, Blaðsíða 11

119
118
auglýsingu. Þaft' kom í Ijós, aft'
fyrirtækið, sem auglýsti, var
Minnesota Mining & Manufact-
uring Co., er hafði ákveðið að
tvöfalda starfsliðið í tilrauna-
stofu sinni — með því að ráða
aðstoðarmann lil viðbótar.
Drew hafði lært verkfræði í
hálft annað ár en jafnframt
leikið á banjó á kvöldin í litl-
um veitingaliúsum. En þegar
frá leið, gat liann ekki stundað
livort tveggja, og svo dró að
því, að hann hætti námi og
vann fyrir sér með hljómlist-
inni. Frítímann notaði hann
til að taka þátt í bréfanám-
skeiði í vélateikningu. Þetta
liafði æskileg áhrif á forstjóra
fyrirtækisins. Hér var sýnilega
ungur maður á ferð, er hafði
vilja til að komast áfrárn. Drew
var valinn úr hópi fimmtán
annarra umsækjenda.
Fyrirtækið framleiddi sand-
pappír í stórum stíl. Drew átti
meðal annars að sjá um, að
framleiðslan yrði margreynd
með ýmiskonar hílalökkum á
tilrannastofunni. I þá daga voru
tvílitir bílar í tízku, og liafði
það vandkvæði í för með sér.
Með an annar hluti bílsins var
sprautaður, varð að breiða vfir
hinn, og þótt bílalakkið, sem
notað var, ætti ekki að smita
út frá sér, var það ekki öruggl.
Bílamálararnir notuðu alls kon-
ar límbönd, já, jafnvel hefti-
plástra. Einnig bjuggu þeir til
sérstakt lím og klístruðu papp-
ír yfir þann hluta bílsins, er
ekki mátti lakkast. En engin
af þessum aðferðum var ein-
hlít.
Dag nokkurn, þegar Drew
kom inn á viðgerðarverkstæði
með sandpappírssýnishorn,
heyröi liann bílamálarann
skammast og bölva í sand og
ösku. Hann hafði nolað gúmmí-
kenndar pappírsræmur, en nú
gat hann ekki þvegið þær af
aftur. Það var ekki urn annað
að gera, en flá pappírinn af
og láta lakkið fylgja með.
Drew áleit, að liann hefði
heldur átt að nota límræmur,
er límdust ekki svona fast við.
— „Drew gat trútt um talað“,
sagði málarinn ergilegur, •—
„því að ef um eitthvert betra
efni hefði verið að ræða, mundi
hann áreiðanlega hafa notað
það“. „Ég skal búa til almenni-
legt límband fyrir yður“, sagði
Drew með hjartsýni liins
óreynda vísindamanns.
Eitl af límefnum þeim, er
DreAv liafði unnið að á rann-
sóknastofunni, var unnið úr
ýmis konar jurtaolíum. Hann
hafði veitt því athygli, að efni
þetta var límkennt um langan
tíma, og hann reyndi að strjúka
því á nokkrar ræmur af nm-
búðapappír. „Þetta er eins og
flugnaveiðari“, sagði bílamál-
arinn með vantrúarlireim í
röddinni, en hann tók samt við
, límbandinu og notaði það á
stóran vagn, er hann var á leið
að mála bláan að lit. En því
miður tók það nokkurn Jiluta
af málningunni með sér.
Ahuginn fyrir þessy dvínaði
á verkstæðinu, og Drew vann
áfram á raimsóknastofunni. T
hálft ár gerði hann stöðugar
tilraunir með að blanda línolíu,
trjákvoðu og nafta, ásamt
gúmmí, til að gera efnið teygj-
anlegt. Að lokum reyndi hann
trélíin, er var haldið röku með
glyceríni. Þetta leit ekki illa
HEIMILISBLAÐlP
úl, cn það átti að vera hægt'a®
vefja límhand saman. HverH1?
var liægt að búa til efni, se"'
límdist við annað efni, en ek^1
við sjálft sig, þegar því var
vafið saman? Þá datt Drc" 1
hug að nota grisju til hrá'':l'
hirgða.
Hið nýja h'mband gaf gó®‘l
raun. Bandið var fimm sentJ'
metrar á breidd, en límen1’
var á röndunum og breidd l)e‘r
einn sentimetri á hvorn ve'1'
Þetta sparaði límið, en iuen1’
irjiir, sem notuðu límbandi^'
kvörtuðu undan þessu. „Ma°’
ur skvldi halda, að það v;l’r'
Skoli, er hefði fundið upp bal1^
þetla eins spar og hann ef
á límið“, sögðu þeir. Síðan v®r
sett lím á allt bandið, en nafi1**
liélzt — Scotch tape (Skot:l
bandið).
Fyrst í stað voru hílaverk
smiðjurnar ákaflega ánæg^ar
með hið nýja límband, en \je’í
ar frá leið komu gallar í lj°s’
Það tók tíma að fjarlægja grlf’
una, og einnig vildi límið ren11,1
til, þegar lakkið hitnaði. í hád1
annað ár reyndi Drew árang
urslaust að leysa þrautina, el'
svo var verkefnið lagt á l*1^
una og lianu sneri sér aftur a
sandpappírnum. Dag nokkn1"'
þegar hann var á vinnu stofun"1'
datt honum í hug sérstök *er
und af pappír, er notaður
í sandpappír fvrir þrem ám1"'
Hann hjó til ný límhönd 1,1
þessum pappír, og það var liaer
að vefja þau saman án þe-aS 11
leggja grisju á milli. .
Á nýjan leik var bvrjað a
vinna að límbandinu, og T111
var reynt nýtt límefni, er brá""
aði ekki auðveldlega. TilraU*1"
Frli. á bls.
HeIMILISBLAÐIÐ
H a n s
H e r « i n
Böas gamli
N AR ekki svo auðvelt
að geta sér lil um, hvernig
Undarmáli Bóasar gamla var
^áttað. Að ytra útliti var hann
(his 0g venjulegt lotið gamal-
II, e»ni. Nei," liann var ekki að
11611111 leyti sérkennilegur í aug-
11111 Ééimsins, en hann átti samt
6,11 áður sína eigin sögu.
Éinu sinni hafði hann veriö
i ef til vill ekki hár og herða-
lreiður — en að minnsta kosti
einn 1 haki. En eftir langa og
ræðiléga nótt úti í Skerjagarð-
III, 1111 varð önnur mjöðm hans
J'ndin og herðarnar brjóstum-
ennanlega bognar. Fingurnir
U *18egri hendinni krepptust
Sa,nan. Þetta skeði í aftaka
Jtor‘ni. Hann liafði orðið að
a da sér föstum á hröttum
JJavarhaniri, þar sem særokið
e>ttist yfir hann alla nóttina.
ni niorguninu var liann ennþá
j1 lfl- Hann átti vissulega skilið
"’iðursmerki. En Bóas gamli
ekki annað úr býtum en
°g stefnu fyrir ólöglegar
bar
Sigt
s 'eiðar. Eiginlega var gamli
'aðurinn steinsmiður, en hann
afði ávallt átt erfitt með að
halda
hað
ser frá sjónum, og var
stöðut
p _ —Jgur asteytingarsteinn
.•llr þá, er höfðu fiskveiðirétt-
■ndi.
01111 llÖfðn varað hann við
slgla heim frá bænum, þar
111 l'ann hafði selt fisk þann,
l'ann hafði veitt á umráða-
æði Mána Mánasonar. Það
ar lekið að livessa, og vind-
urinn skóf bárurnar. En gamli
maðurinn reiddist og spurði,
hvort þeir álitu, að hann væri
fullur, en það var hann nú
reyndar. Hann bölvaði í hljóði
og sigldi burtu, og hann var
kominn rúmlega helminginn af
leiðinni, þegar hann strandaði
sökum myrkursins. Hann sigldi
á sker, og þar sem báturinn var
gamall og fúinn, var þóftan
sokkin undan Bóasi gamla, áð-
ur en liann varði. Og svo stakkst
liann sjálfur á bólakaf í sjóinn.
Þegar hann kom til sjálfs sín,
lá hami á grúfu á hröttu sker-
inu og liélt sér dauðalialdi með
blæðandi fingrum í klettarifu.
Þarna lá hann alla nóttina. Sá,
sem hefur einhvern snefi! af
liugmyndaflugi, getur vel
ímyndað sér, hvernig líðan lians
hefur verið. Umhverfis hann
var kolsvört nótt. Hafið öskr-
aði og reyndi að soga hann til
sín í djúpið, en tókst það ekki.
En gamli maðurinn hugsaði:
Það kemur hjálp! . . . Hann
er áreiðanlega þrautseigasta
gamalmennið, er siglt hefur um
Kalmarsund.
Þegar tók að daga, var hann
samt orðinn aðþrengdur, og
seinna sagði hann frá því, að
hann hefði fvrst orðið veru-
lega hræddur, þegar sólin tók
að verma hnakka hans. Hann
óttaðist, að sólargeislarnir
kvnnu að þíða fingurna og rétta
úr þeim, áður en hjálp bærist.
En sem betur fór, voru þeir
gaddfreðnir, þangað til Mána
Mánason bar þar að á mótor-
bátnum sínum.
Frá þessari nóttu var Bóas
gamli krypplingur. En svo
liraustur var liann, að lungna-
bólgu fékk hann ekki. Aftur
á móti fékk hann stefnu, og
það átti hann að þakka laus-
mælgi sinni. Þegar hann var
setztur í bát Mána Mánasonar
og mesti hrollurinn var farinn
úr honum, varð hann lirærð-
ur af þessari dásamlegu björg-
un, og svo slapp það út úr hon-
um, að hann hefði einstöku
sinnum veitt geddu í sjó Mána
Mánasonar. Hann sagði þetta
eins og hvert annað saklaust
gaman, en Máni Mánason leit
á það alvarlegri augum. Hann
stefndi honum og voru menn
hans vitundarvottar.
— Það er fjandi slæmt, að
maður skuli ekki læra að þegja!
sagði gamli maðurinn.
FkEGAR hann var sjötugur,
lieppnaðist syninum Þór og
tengdadótturinni Signýju að fá
hann til að hætta steinsmíðinni,
og kennari þorpsins reyndi að
koma honum á eftirlaun. En
launin urðu að sjálfsögðu ekki
stórvægileg, því Bóas hafði
aldrei greitt tryggingargjöld.
Eftirlaununum hélt liann að-
eins í eitt ár, því þá byrjaði
hann að vinna aftur. Hann
vildi ekki vera hjá svninum til
að líta eftir hænsnunum, fyrst
hann var ern og heilsugóður,
sagði hann. Að vísu vann liann
sér ekki mikið inn á steinsmíð-
inni, en hann hafði nóg fyrir
sig og gat gefið öllum eftir-
launasjóðum langt nef. Það
kom jafnvel fyrir, að hann bæri