Heimilisblaðið - 01.07.1949, Blaðsíða 21

128
HEIMILISBLAÐI^
og vomm í jiann veginn að skilja, stökk drengurinn, sem við
höfðuin séð, úl úr burknastóðinu og koni tii okkar.
Halló! hrópaði hann svngjaridi röddu.
Núnú, svaraði félagi minn, og tók ójrolininóðlega í taum-
ana. Hvað er um að vera?
— Það eru hermenn í þorpinu.
Hermenn! hrópaði Antóine tortryggnislega.
— Já, pukar á Iiesthaki, svaraði drengurinn og spýtti á jörð-
ina. Sextíu saman. Frá Auch.
Antoine sneri sér að mér, og andlit hans var afmyndað af hræði.
— Andskotinn liirði yður! öskraði hann. Þetta eru vðar verk.
Nú er úti um okkur alla. Og konurnar? Sacré! ef byssan væri
aftur komin í mínar liendur, skyldi ég skjóta vður eins og rottu.
— Rólegur, lieimskingi, sagði ég liranalega. Ég veit ekki meira
um Jietta en þér. ■
Það var dagsatt, því ég var að minnsta kosti eins undrandi
og liann, og undrun mín var á betri rökum reist. Kardínálinn,
sem breytti lielzt aldrei áformum sínum, hafði sent mig liingað,
til þess að Jiurfa ekki að senda hermenn, og eiga með
því allt það á hættu, sem spunnizt gat út af slíkri ráðstöf-
un. Hverju sætti þá jiessi innrás, sem var eins þvert ofan í áform
hans og nokkuð gat verið? Ég botnaði ekkert í því. Verið gat,
að kaupmennirnir, sem ég hafði leikið landráðamann fyrir, liefðu
sagt fréttirnar, og að borgarstjóri kardínálans í Auch hefði
þess vegna gert viðeigandi ráðstafanir. En jiað virtist ólíklegt,
Jiví hann hafði líka fyrirskipanir að fara eftir, og undir stjórn
kardínálans var frekar ótítt, að mönnum lið'ist að taka til sinna
eigin ráða. Satl að segja skildi ég livorki upp né niður í J)essu,
en eitt var víst, og J)að var, að nú gat ég haldið til Jiorpsins
Jivenær sem mér þóknaðist.
Ég ætla að rannsaka þetta mál, sagði ég við Antoine. Við
sku lum konni, maður minn.
Hann yppti öxlum og stóð kyrr.
Mér dettur það ekki í hug, sagði hann og bölvaði. Ég vil
engin viðskipti eiga við hermenn! Ég hef þegar legið úti eina
nótt og ég get eins vel gert það aftur.
Ég kinkaði kolli til merkis um, að mér væri sama, því ég
kærði mig ekki lengur um fylgd hans, svo að við skildum. Tutlugu
mínútum síðar var ég kominu til þorpsius. og Jiar var margt
með öðrum blæ en áður hafði verið. Enginn hinna fvrri íhúa
þorpsins var sjáanlegur; annaðhvort höfðu þeir lokað sig inni
í hreysum sínum, eða þeir liöfðu flúið út í skóg eins og Antoine.
Dyrnar á kofum J)eirra voru læstar og hlerar fyrir gluggunum.
En um göturnar gengu hópar riddara, í stígvélum og með brjóst-
hlífar, en stutthleyptar byssur þeirra, með áfestum skotfæra-
pokum og axlafetlum, voru reistar upp við dyr veitingahúss-
ins. Á auðu svæði, þar sem engin liús voru við götuna, stóð
hjuggu, urðu fyrir sams koti11'
tjóni, og aðalumræðuef111
Jieirra var uppreisnarhug111
negranna. Það yrði að beita I'*1
meiri liörku. Fjórtán stui**!*1
vinnudagur var of lítið; J,;li'
vrði að leggja þeim fleiri byr®‘
ar á herðar og slá þá oftar ***el’
svipunni. Það yrði hrjóta l**11
svörtu á bak aftur, og .11,1,1
hlustaði á þetta tal þeirra !1"
J)ess að henni sæist bregða. H1"1
var vinnudýr ungfrú PrisciH"'
og menn álitu, að engu ***"'*
skipti, hvoru megin IiryggÍ1,r
hún lægi.
Þangað til einn góðan veð"1
dag, að hún var staðin að veA1'
Hún stal fjórum dollurun* "r
frakkavasa eins gestsins, 1
frakkann hafði liann skilið ef1
ir í anddyrinu. Henni var ek^1
til neins að bera á móti i1'1
Hún liafði viðhaft sömu aðfe"'
við þjófnaðinn og lnin var vó"'
Allt komst upp um hana. °r
það leið ekki á löngu unz h""
var komin í svartholið. H""
var barin og hædd, henni v‘,r
ógnað og J)að var sparkað
hana. Að lokum fékk hún Þi<'
í svartholinu. Sök hennar vi|t
tvímælalaus og það var r‘‘Þ
ingin einnig.
Refsingin fyrir J)jófnað ',,r
henging; svarti stelpuþjóf"r
inn átti sér engrar miskun**‘,r
að vænta: liún hafði aðstoð1"
strokuþræla framtíðarhorf"1
Jane voru hræðilegar. NúA1"
hún að deyja.
En J)egar náttaði, liöfðu
ir negrarnir á plantekrU**"1
frétt hvernig komið var fýí,r
Jane; og það upplýstist alðrt"
hver hafði frelsað hana.
þegar morgnaði, var Jane l>or
in. Dyrnar voru opnar, lási"1
129
HEIMILISBLAÐIÐ
"ng röð liesta, sem bundnir voru liver við annan, yfir hey-
j'UÍppum; 0g allt í kring kvað við létt glamur í keðjum og
)e*zluni, og hvarvetna heyrðust nienn kaslast á grófum gaman-
og hlátrum.
Þegar ég reið upp að dyrum veitingahússins, heindi gamall
Uðt>jálfi, rangeygður, með tunguna úti í kinndnni, rannsakandi
*ugum að mér, og gekk af stað yfir götuna til móts við mig.
11 allrar hamingju komu að í sama bili mennirnir tveir, sem
f- Lafði haft með mér frá París og skilið eftir í Aucli, til að
Jl< a frekari fyriskipana minna. Ég gaf þeim merki um, að
'r^a ekki á mig, og þeir héldu áfrain för sinni, en ég geri ráð
f'rir) að þeir liafi sagt liðþjálfanum, að ég væri ekki maðurinn,
1,11 hann væri að sitja um, því að ég sá hann ekki aftur.
Þegar ég hafði tjóðrað liest minn bak við veitingaliúsið -—
f fann engan hetri stað fvrir liann, Jiar sem öll hesthús voru
• Hrfull .— tróðst ég gegnuni liópinn, sem stóð úti fyrir dyrun-
",n °g gekk inn. Gamla veitingastofan, lágreist og óþrifaleg,
,1,1 **ú hálffull af ókunnum mönnum, og ég stóð stundarkorn
' ^önginni og reyknum án þess að nokkur veitti mér eftirtekt.
jkómmu síðar kom veitingamaðurinn í áttina til mín, og við
’hiiiist sem snöggvast í augu, er liann gekk framhjá mér. Hann
0 vaði í liálfum hljóðum, missti vínkrukkuna, sem hann liafði
‘ 1 ln á, og glápti á mig eins og vitfirringur.
j Herinaðurinn, sem liann liafði verið að færa vínið, flevgði
rí*uðmola í andlit li ans og sagði:
Hvað er þetta, skíthæll! Á livað eruð Jiér nú að glápa?
~~ Á sjálfan andskotann! tautaði veitingamaðurinn og var
'lr**i*i að titra
~ Hlessaðir, lofið mér að líta á liann! sagði maðurinn og
*Cri ser við á stólnum.
Hann lirökk við, er liann sá, að ég stóð rétt hjá lionuin.
Yðar auðmjúkur þjónn! sagði ég kuldalega. Þó mun ekki
líð
a ;* löngu, unz Jiað verður á liiiin veginn, vinur minn.
að
7. kafli.
/ sókn.
i<as mitt er með þeim liætti, að nienn neyðast að jafnaði til
sy**a niér virðingu; og þegar hræðslukast veitingamannsins
,r hjá liiðið, og hami var fáanlegur til að veita mér Jijóniistu,
niér að fá kvöldverð framreiddan lianda mér — iyrstu
! ,1,e*'*iilegu máltíðina, sem ég liafði fengið undanfarna tvo
og gat ég neytt matarins í sæmilegu næði, þratt fyrir
'aga
'iasrv
líka
eru hermannanna. Mannþvrpingin í veitingastofunni var
a tekin að þynnast nokkuð. Mennirnir tíndust hurt í lióp
***n
Á'Tnstaða sinna, þangað til ekki voru nema tveir eða |)rír eftir.
ýmist til að brvnna liestum sínum, eða þeir leituðu til
L
U
‘ar riikkvað, og ysinn á götunni var að liljóðna. Það var
hafði verið hrotinn, og fugl-
inn var floginn.
Jane vissi ekki einu sinni
sjálf, hverjum hún átti líf silt
að launa. Það var líka enginn
tími til J)ess; J)að sem mest
á rcið var að komast sem fyrst
af stað. Hún hljóp. Þvrnarnir
í skóginum rifu föt liennar.
Það hlæddi úr fótum liennar,
en liiin liljóp eftir sem áður.
Hún hafði setið í fangelsinu
og haldið, að hún yrði leidd
til gálgans daginn eftir. Hún
liafði næstum fundið til snör-
unnar um háls sér og séð fjand-
samleg andlitin í kringum sig.
Hún hræddist dauðann í raun
og veru ekki, en hún skildi, að
ef hún yrði drepin, mundi har-
áttan fyrir frelsi negranna
leggjast niður um langt skeið.
Negrarnir mundu ekki hafa
dug í sér til að þrauka áfram,
ef. upp kæmist um aðstoðar-
menn þeirra livern af öðrum
og þeir væru drepnir.
Frelsiö, sem beið þeirra,
miindi |)á fjarlægjast. í huga
livers einasta })ræls hýr þrá
eftir að vera sjálfuni sér ráð-
andi, en Jane sá, að þeim
mundi vera ósigur vís, ef liún
dæi. Þess vegna óttaðist hún
morguninn, sem lnin taldi sig
mundu lifa síðastan.
Og nú hljóp lnin. Hún hafði
lievrt, að bróðir hennar liefði
sloppið til liéraðs eins í Virg-
iníu, þar sem fjöldi stroku-
negra bvggi. Hérað þetta var
kallað Dismal Swamps, og þar
voru samankomnir meira en
2000 negrar, sem hiðu Jiess eins,
að J)eir yrðu færir um að gera
uppreisu. Þangað ætlaði Jane.
Þangað söfnuðust stórir hóp-
ar negra; J)ar voru þeir frjálsir,