Heimilisblaðið


Heimilisblaðið - 01.07.1949, Blaðsíða 34

Heimilisblaðið - 01.07.1949, Blaðsíða 34
HEIMILISBLAÐlf 143 142 og ferskl loftið, aem næliirregnift' hafði lireinsað, streymdi óhindr- að inn um dyrnar. Fáeinar hýfhifiur suðuðu liti fyrir. Eldur- inn snarkaði fjörlega í arninum; gamall veiðihundur, blindur og orðinn óstarfhæfur, lá við eldinn og vermdi feld sinn. Ég mundi ekki eftir neinn fleira, og ég stóð lengi grafkvrr og horfði á manninn færa borðið og hreiða dúkinn á það. Fyrir hvað marga, herra minn? spurði hann skelfdum rómi. Fyrir fimm, svaraði ég; og gat ekki varizt að hrosa með sjálfum mér. Því livað skyldu jieir segja hjá Zaton, ef þeir sæju Berault hafa tekið að sér hlutverk húsmóðurinnar? Ég sá livítan, gljá- húðaðan vasa, fornlegan grip frá dögum Hinriks annars, standa uppi á liil111. Ég tók liann niður, lét blóm í hann, setti liann á mitt borðið, og gekk svo fjær til að virða hann fyrir mér. En augnabliki síðar hélt ég mig heyra til jieirra á leið niður, og ég flýtti mér burtu, gripinn eins konar ofboði, j>ví j>að var ekki laust við að ég skammaðist mín fvrir Jietta. En J>ar eð mér hafði mishevrzt, sneri ég aftur og lét vasann á sinn stað. Ég liafði ekki tekið upp á annarri eins vitleysu í — í fleiri ár en ég kærði mig um að rifja upp. En Jiegar konurnar komu niður, virtust J>ær hvorki taka eftir blómunum né. herberginu. Þær höfðu lieyrt, að kapteinninn væri að leita flóttamannsins í hverjum krók og kima í J>orp- inu og skóginum, og ég, sem hafði vaenzt ánægju, varð aðeins var við harm. Andlit frúarinnar var svo rautt af gráti, að feg- urð hennar var horfin. Hún hrökk við og nötraði við hið minnsta hljóð, og þar eð hún var ekki fær um að svara kveðju minni, lét hún aðeins fallast niður á stól og grét í hljóði. Ungfrúin var litlu glaðari í bragði. Hún grét ekki, en fas hennar var hörkulegt og grimmúðlegt. Hún var utan við sig í lali og önug í svörum. Augu hennar glitruðu, og J>að var eins og hún leggði í sífellu við eyrun eftir hverju grunsamlegu liljóði. — Hafið þér ekkert frétt, herra minn? sagði hún og leit snöggt á mig um leið og hún settisl. — Ekkert, ungfrú. — Eru þeir að leita í þorpinu? — Ég held það. -— Hvar er Clon? Þetta sagði hún lágraddaðri, og J>að kom eins konar sársaukasvipur á andlitið. Ég liristi höfuðið. Mér þykir tri'degt, að þeir hafi lokað hann einhvers staðar inni. Og Louis líka, sagði ég. Ég hef hvorugan Jieirra séð. — Og livar eru — ég hélt, að Jiessir menn mundu verða hér, tautaði hún, og leit um leið útundan sér á auðu sætin tvö. Þjónn- inn hafði Jiegar borið inn matinn. — Þeir koma bráðum, sagði ég kuldalega. Við skulum nota tímann sem bezt. Frtiin mundi hafa gott af að neyta dálítils víns og matur. HP’TMTT T ?RI A Ðl* Boas gamli Frh. af bls. 121. klætt sig og afklætt, sótt brP"" og kveikt upp í ofninum. Og dauðinn sýndi honun' 1" nærgætni, að sækja hann vinnu sína . . . Bóas gamli b® 1 , íi1 verið úti í eldiviðarskúrnun'i á leiðinni inn dó hann. En b0’ urn gafst tími til að setjaS Hann sat á neðstu tröpPll,1j| þegar Signý kom til að b*1 á liann í kvöldmatinn. Wa" j var lítill, boginn og grár el1 og búálfur. Kvöldroðinn 1*1® , hvítt skegg hans. Hann b°b | eldiviði í fanginu. HEimi LISBLAÐIÐ 1111 brosti frekar dapurlega. , Mér virðist við hafa skipt urn sæti, sagði hún. Og nú eruð r 0rðinn húsráðandi en við gestir. Aið skulum láta það gott heita, sagði ég glaðlega. Ég vil a með þessu kjöti. Herðið nú upp liugann, ungfrú, það '',i°ðir enginn á að fasta. Góð máltíð liefur bjargað mörgu ,llai»islífinu. j.. tílta hefur máske verið afkáralega til orða tekið, J)ví })að 11111 hana hrollur, og hún leit á mig og brosti óhugnanlega. tabð systur sína á að fá sér matarbita; og hún _Ser einnig bita á sinn disk og lyfti gafflinum upp að vör- 81>iuni. En á næsta augnabliki lagði hún hann frá sér aftur. ( . get J)að ekki, sagði bún, ég get ekki kingt. 0, Guð g1 8°ður, nú gætu þeir verið að taka hann. ej. ® bélt, að liún mundi láta yfirbugast af gráti, og ég iðraðist e^,’ a® hafa talið liana á að koma niður. En hún hafði enn eg '• ln^8st 8tj°m á sjálfri sér. Hún lagði svo liart að sér, að tókSarvorkenndi lienni, en henni tókst að jafna sig aftur. Hún l»úu U*PP gaffal sinn og borðaði nokkra munnbita. Síðan leit Þögni mn Frh. af hls. 122. ,, sem var komin h álfa lelð “ úr dyrunum. Ég hef nii1111*1, það við eina af vinstúlkim11’1'j H11" Ull, ut undan sér á mig með ofsafengnu augnaráði. þarf að hitta Clou, hvíslaði hún með áfergju. Maður- ’ sein borið liafði fram matinn, var farinn út úr herberginu. . Ve« hann }>að? sagði ég. kinkaði kolli, og hið fagra andlit liennar var afmyndað (e ei*ikennilegum hætti. Milli vara hennar sást í samanbitnar }, - HlriUlr. Á livítum kinnum hennar voru eldrauðir dílar, og ,uu ,jr- .. , . ° •f Sars ° °rl andann. Er ég leit á hana, fann ég til skyndilegs kom með mér í morgun á skrl1 ei(is‘"llva í lijarta mínu, og ég var gripinn liamslausri skelfingu, ^Uticf^ maður’ 8em vaknar við að falla fram af hengiflugi, | únna til. En hve þessar konur unnu manninum heitt! um. Hún lieitir Esther. in" stofuna og ég setti haiU' í starfið. ( Morguninn eftir mætti Es Emilson á skrifstofu Mac Þ 1 zies. Hún var snotur og l,ta ,t p.i° varirnar sterkrauðar. bafð fyrstu gat ég en'gu orði upp komið. Loksins er ég mátti ’ Var rödd mín þurr og hás. 'Vorki að leyndi sér ekki, að lnin flá" fengið tilsögn hjá Edith. ^ kunni skil á öllu á skrifft unni. j(). Eftir mánuð kom Edi*!1 J O'r fríinu. Hún var sólbrenn0 , hress í anda. Hún liafði teklð ^ ákvörðun, að verða kona pk ^ stofustjórans ... Frú Mac ^ zie .. . Það hljómaði ága?^"^. Þegar hún sté út úr r ^ brautarlestinni, flýtti bú*1 að næsta síma. Hún Jiekkt' ^ Esthers, er svaraði á skrifst°l Mac Kenzies. liíic 'ei. er óhætt að treysta lionum, tautaði ég. Hann kann lesa né skrifa, ungfrú. en — og nú færðist festa yfir andlitssvip hemiar. 8tll|,.eri1 að koma, livíslaði liún. Uss! Hún stóð á fætur og taUt-(y* Vl^ borðið' þeir — ætii þeir — hafi fuudið liann? J)i(g 1 hún. Konan við hlið liennar grét enn, óafvitandi um l'ásr-elleyrði kapteininn lirasa frammi í ganginum og bölva l<ifuni: °g ég snart bönd ungfrúarinnar. ug ^ eir hafa ekki fundið liann! hvíslaði ég. Allt hefur farið Ur ^ Ul11’ ungfrú. En fyrir alla muni, stillið yður. Setjizt nið- j atlð sem ekkert sé, þegar þeir koma inn. Og systir yðar! .\lUui^ U’ 8ugði ég, næstum hörkulega, — liafið stjórn á yður. að þér verðið að leika yðar hlutverk. Framh. — Halló! sagði liin nýkomna skrifstofustúlka. — Mac Ken- zie? .. . Leyfist mér að spyrja, við livern ég tala? — Editli? . . . Það varð dálítil þögn. Svo kom það: — Því miður, en Mac Kenzie fór út rétt áðan! Buxurnar Frh. af bls. 124. fötin unga mannsins og spurði í gremjutón: — Hvað kemur til, herra Dombay; hvers vegna eruð þér ekki í ljósu buxunum? Leizt yður illa á þær? — Nei — nei — alls ekki, þær voru ágætar, stamaði Dom- bay í örvæntingu sinni. Þetta eru fyrirtaks buxur, en það þurfti bara að stytta þær svo- lítið, svo ég bað eldastúlkuna að stytta þær um tíu senti- metra, og það gerði liún óað- finnanlega. En svo, já, í nótt eða morgun, ég veit ekki live- nær, liefur einhver hálfviti gert mér þann illa grikk, að klippa meira neðan af þeim, svo þær eru gereyðilagðar! Sonur Balázs rak upp skelli- lilátur. Balázs reyndi að rifja upp fyrir sér, hvort liann ætti nokkr- ar aðrar buxur, sem liann gæti gefið Dombay í staðinn fyrir hinar. Erzsébet og Karola sögðu ekki neitt. Þær brast Iiugrekki til að varpa ljósi yfir leyndar- málið. Þær roðnuðu allt livað af tók, og hrærðu í sífellu í kaffibollum sínum með skjálf- andi liöndum. Enginn hestur hleypur eins hratt og peningarnir, sem veð’jað er á hann. Nate Collier.

x

Heimilisblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisblaðið
https://timarit.is/publication/431

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.