Heimilisblaðið - 01.07.1949, Blaðsíða 15

122
Mark Hellinger
Þögnin
gÍMINN lirinpdi.
Editli ýtti ritvélinni ofnr-
lítið frá sér 0« tók upp lieyrn-
artólið. Hún sagði ,.,halló“ eins
og venjulega og færði sig til
á stólnuni, svo að luin gæti séð
skrifstofustjórann, er sat við
stórt skrifborð í sama lierbergi.
Halló! ... Já! ... Mac
Kenzie? Hún borfði á skrif-
stofustjórann. — Leyfist mér að
spyrja, við bvern ég tala? . . .
Aliee Brown? Það varð dálítil
þögn. Hún vissi vel, bver Alice
Brown var. Hún var unnusta
M ac Kenzies. En áður en liún
svaraði, leil bún enn einu sinni
á skrifstofustjórann. Hann pot-
aði út í loftið með þumalfingr-
inum og liristi liöfuðið.
Editli svaraði í síniann:
— Nei, því miður, ungfrú
Brown. Mac Kenzie fór út rétt
áðan.
Það var langt síðan Editb
lærði að taka upp heyrnartólið,
borfa til skrifstofustjórans og
segja: — Leyfist mér að spvrja,
við livern ég tala? Því næst
endurtók liún nafn þess er tal-
aði, með bárri röddu, svo að
Mac Kenzie gæti heyrt það. Ef
bann kinkaði kolli, sagði Editb
„augnablik“ og síðan gaf bún
skrifstofustjóranum samband.
En ef bann potaði út í loftið
með þumalfingrinum, sagði luin
alltaf: — Því miður, Mac Ken-
zie fór iit rétt áðan.
Það kom stundum fyrir, að
skrifstofustjórinn var úti. Þá
gleymdi Editb binni venjulegu
þögn. Hún spurði við bvern
bún talaði og sagði: Því miður
er liann ekki við. Reynið að
hringja aftur seinna.
Það var annars merkilegt, að
Mac Kenzie bafði aldrei tíma
til að tala við unnustu sína.
Alice bringdi alltaf til lians
einu sinni á dag, en bann var
aldrei viðstaddur.
Dag nokkurn sagði liann Ed-
itb, að liann liefði slitið trúlof-
un sinni við Alice. Hann sagði,
að liún væri ekki sú rétta, liún
hefði aldrei skilið hann. Hann
var orðinn þreyttur á lienni.
Editb liafði fyllstu samúð með
honum. Hún skildi bann. Hann
greip liönd liennar og þrýsti
hana, og bún brosti til lians.
Tveim dögum seinna bauð
bann benni út. Það kvöld kyssti
bann hana. Henni kom það
mjög á óvart og hann bló, en
bún liló ekki. Hún sagði samt
ekkert. Hún borfði á liann.
Næsta mánuð gengu þau iðu-
lega saman úti. Og það leið
ekki á löngu, unz Editb fann,
að bún var orðin ástfangin af
búsbónda sínum. Á hverjum
degi bafði þreytuleg kven-
mannsrödd spurt í símanum
eftir Mac Kenzie skrifstofu-
stjóra. Það var Alice Brown.
Hún vildi ekki ennþá gefa upp
alla von. Edith tók upp beyrn-
artólið eins og venjulega. Já!
HEIMILISBLAÐl^
Halló! Mac Kenzie? (Nú
bún til skrifstofustjórans). ""
Leyfist mér að spyrja, við hver,l|
ég tala? ... Alice Brown?
Það varð dálítil þögn og -Ar"
stofustjórinn bleypti brúii11’"
og sýndi þumalfingurinn. EtB^1
gat ekki stillt sig um að bro6íl'
Rödd bennar bljómaði sand
varlega í símanum: — Því 1""'
ur, ungfrú Brown, en Mac Ke"'
zie fór út rétt áðan.
f júnímánuði fór Editli í b"
ið. Hún ætlaði að vera 1
burtu í mánuð. í raun og vefl'
átti bún ekki að fá nema b»^
mánaðar frí,
fram á mánuð
stjórinn og sa
að gera allt, sem bún bæði b:1""
um.
Þegar liún kvaddi, tók ba|r"
bana í faðm sinn og sagði;
Hvernig yrði þér við, ef l’"
sæir skrifstofu þessa al<be’
oftar?
j.X
Hún brosti og sagði: —
bvað áttu?
— Ég á við, að þú verðir ekk’
lengur skrifstofustúlka, hel<llir
konan mín, sagði bann.
— Við getum rætt þetta, Vr
ar ég kem úr fríinu, sa gði bú"'
Og bún flýtti sér út.
En liann faðmaði hana b'k:l
að sér fyrir utan dyrnar 0r
kyssti bana.
Bíllinn beið fyrir utan, "r
bún varð að rífa sig lausa.
Þegar bann bafði kysst ba""
síðasta kossinn, sagði hann;
Bíddu ofurlítið! Ég ver'
að ráða einhverja í staðinn Lr
ir þig, Edith. Hvar get ég
í duglega stúlku?
—- Það veit ég, svaraði E
Frb. á bls. 142'
Esaias Tegnér
STJÖRNUSÖNGLRINN
Stjörnur frá himni
bregðu á braut mínu tiifiur,
heiSfögrum geislum
bjurthei'öur stjörnur —
bendu mér til sín
vegmóSum, hdtt upp í hœfiir.
Ó, aS viS hefSum
öfluga vamgi,
bróSir, sem fuglarnir fleygu!
0, hversu skjótt viS
upp þnngaS mundum
gluSir frá hauSri oss hefja!
Ilorf þú á röSina
heiSgullnu, bróSir!
albjartur himinsins eyjnr —
engill þur stendur
ulhreinn og fagur,
gullnu ber hörpu í heruli.
SkeiSþreytir skjótur,
skínandi veran,
gullstrengi hörpunnnr hrærir!
HlustuSu á IjóSin,
heyr, hve þuu fylla
heiminn meS himneskum söngvum.
BlíSlega lítur
hinn brosundi engill
niSur á húmdimma huuSriS —
hnnn er aS hvísla,
heyrir þú orSin,
sér þú hin ástblíSu uugu?
StreymiS og streymiS,
stjurnhörputónur!
ulgjörla ySur ég þekki!
Oftlega' 1 druumi
dásœtum heyrSi' eg
ySur í snl minni óma.
Sannlega sá ég
í söfnuSi vinu
ástljúfra, engilinn sunna.
Sunnlegu þekkti’ eg
söngvnrans Ijúfu
dýrlegu undlitsdrœtti.
Hurmandi' á degi,
hurmandi á nóttu
sorgin í dimmskuggum dafnar;
drepinn 1 drómu
djúpt mér í hjurtu
andvarpur engilsins bróSir.
Ú, hversu feginn
hinn fjötruSi vildi
upp. upp til sólstjurna stífa!
Ó, hve hinn snjulli
uppheima söngur
altekur æSur og tuugur!
Sterknru hljómnr
frá himni til jnrSur
guSlegur sólstjörnusöngur.
Vegfurur uppheim s,
ulskœru verur,
tukiS mig upp, upp til ySur!
Bjarni Jónsson.