Heimilisblaðið - 01.05.1962, Qupperneq 7

Hvernig ég létt-
ist og tókst
að standa í stað
Eftir Robert Goldman.
í’Egar ég var 18 ára gamall, vóg ég 85
kíló, og það var að sjálfsögðu alltof mikil
byngd miðað við 180 centimetra hæð mína.
1957, þegar ég var 32 ára, vóg ég 93 kíló,
°g ef ég hefði haldið áfram að þyngjast
tneð svipuðum hraða, væri ég nú orðinn
96. En árið 1957 tók ég til minna ráða —
°g losnaði smám saman við 18 kíló. En það
sem merkilegast er — og sérhver mun
kannast við, sem reynt hefur megrunar-
kúr, að er erfiðast af öllu saman: ég hef
ekki þyngzt um þessi 18 kíló aftur. Ég
hef ekki notazt við pillur, ekki heldur neina
gervifæðu aðra. Á meðan ég var að léttast
forðaðist ég ekki neinar sérstakar fæðuteg-
tmdir, heldur át og drakk nokkurn veginn
Það sem mér þótti bezt — kjöt, smjör, kar-
töflur, sæta eftirrétti, jafnvel öl og viský.
Svo var starfi mínu fyrir að þakka, en
ek vinn að ritstörfum sem fjalla um al-
menna vísindaþekkingu, hafði ég talsverða
nugmyn(j um ýmsar nýjustu niðurstöður
Vlsmdanna varðandi fæðutegundir og gat
stuðzt við þær um leið og ég hóf aðför
milla að kroppsþyngd minni. Samt þurfti
mer að bregða illilega í brún, einu sinni
eða tvisvar til þess ég hæfist handa, og
nu er mér ljóst, að sá einstaklingur, sem
V1J1 léttast og halda áfram á því þyngdar-
s sem hann kemur niður á, verður að
vera undir slíkum andlegum þrýstingi, að
ann sé fús til að umbreyta siðvenjum
Slnum gjörsamlega og þá einkum hvað
Snertir matarvenjur.
Hvað mig snertir, var það óttinn, sem
mér mest. Faðir minn fékk hjarta-
HEIMILISBLAÐIÐ
Hjálpaði
slag og dó úr því að lokum. Þegar hjarta
móður minnar tók einnig að sýna merki
vanheilsu, skildist mér, að allt benti til
þess að ég væri undir sömu sök seldur.
Þessu næst bar til, að vinur minn einn
— maður um fertugt — fékk blóðstíflu
við hjartað. Hann var 13 V2 kílói of þung-
ur. Þegar ég heimsótti hann á sjúkrahúsið,
ræddum við um börn okkar, og andartak
fannst mér ég sjá fyrir mér mín eigin
börn vaxa upp — föðurlaus. Mér var ljóst,
að offita gerði dauðalíkurnar meiri en nor-
mal-þyngd, og þegar ég gekk út af lóð
sjúkrahússins sagði ég við sjálfan mig:
„Nú verð ég að taka þetta alvarlegum tök-
um. Ég verð að léttast." — Og þetta heit
hef ég haldið.
Ég held, að hver og einn — einnig sá
feitasti allra — geti gert hið sama, og
þegar ég nú skrifa þetta, þá geri ég það
í von um, að reynsla mín geti hjálpað öðr-
um til að losna við offituna á nokkurn veg-
inn jafn þrautalausann hátt.
Megináætlunin. Offita stafar langoftast
af því, að maður borðar of mikið, og þess
vegna verður að byrja á spurningunni:
Hvers vegna borða menn of mikið? Ein
meginorsökin er sú, að fólk borðar — til
þess að hughreysta sig; þeir eru ófáir, sem
grípa til matar, þegar þeim líður illa and-
lega, hafa orðið fyrir vonbrigðum, finna
fyrir minnimáttarkennd, þunglyndi eða
móðgunum. Sjálfur var ég í uppnámi við
umhverfi mitt og skorti andlegt jafnvægi,
og þegar ég leysti ekki starf mitt vel af
hendi eða hafði átt í erjum við konuna
eða ritstjórann minn, þá var rausnarleg
máltíð einatt plásturinn á sárið. Hinsveg-
ar, þegar mér loks var orðið ljóst, af hverju
ég át of mikið, átti ég auðveldara með að
stilla mig um það.
Leiðindi og skortur fullnægju í daglegu
lífi getur einnig komið fólki til að borða
yfir sig; þess vegna er nauðsynlegt um leið
og maður fer í megrunarkúr, að reyna að
koma á meiri tilbreytni í daglegum sið-
venjum sínum.
Geti maður skipt algjörlega um starf, er
það oftast áhrifaríkast, en annars getur
sérhvert nýtt áhugamál — nýtt tómstunda-
verk, ný íþróttagrein eða bara smávegis
95