Heimilisblaðið - 01.05.1962, Síða 30

fór frá Melazzo,“ sagði Rinaldo. „Ég trúi
því statt og stöðugt, að hann sé dauður.
Sumir þykjast hafa orðið varir við fram-
liðinn anda hans, og sálumessu hef bæði
ég og aðrir lesið fyrir hann.“
„Á þrjóturinn slíkt skilið ?“ spurði veit-
ingakonan.
„Erum vér ekki allir syndarar? Guð
dæmir!“ sagði Rinaldo.
Nú komu fleiri riddarar aðvífandi með
þá fregn, að ræningjar hefðu kveikt í þorp-
inu Noretto.
„Bófinn Rinaldini er þar í fararbroddi.
Sagt er, að hann sé flúinn til fjalla og fari
um rænandi og ruplandi."
„Hann kemst ekki undan réttlátri refs-
ingu,“ sagði veitingakonan.
„Er búið að athuga skilríki gestanna?“
spurði foringi riddaranna.
„Já,“ svaraði einn riddaranna.
„Þá af stað. Við skulum rannsaka um-
hverfið vandlega.“
Rinaldo stóð fyrir utan veitingahúsið,
þegar einn landamæravarðanna kom til
hans, fékk honum gullpening og bað hann
lesa sálumessu fyrir Rinaldini.
„Hvað heitir þú?“
„Morletto.“
„Hvert er starf þitt?“
„Morletto þagði.“
„Ertu í ræningjaflokki ?“
„Faðir . ..“
„Eru Eintio og Luigino foringjar ykk-
ar?“
„Ég veit ekki, hvort þér . . .“
„Vertu alveg óhræddur."
„Jæja þá, Eintio er foringinn.“
„Ágætt! Taktu gullpeninginn. Sálumess-
una les ég ókeypis. Láttu foringja þinn fá
þennan hring. Hann þekkir eiganda hans.
Guð sé með þér, hrausti landamæravörð-
ur.“
Rinaldo gekk órólegur fram og aftur.
Loks var hann kominn að lítilli kapellu,
sem stóð inni á milli trjánna. Fyrir neðan
altari hennar lá kona á bæn. Þegar hún
gekk út að lokinni bæninni, hrökk Rinaldo
við, því að hann þekkti konuna.
Rinaldo ávarpaði hana.
„Ó, kæri faðir,“ sagði hún, „ég er ógæfu-
söm og syndug kona.“
„Ef ég mætti spyrja yður, þá langaði
mig að vita, hver þér eruð.“
„Ég er Sentini, greifafrú."
„Hér var þá komin sú, sem var brúðui'
föður Amaro í Melazzo, Lára Denongo,
sem snúið hafði bakinu við Amaro til að
giftast Lentini, greifa.
Þau tóku nú tal saman og loks bauð
greifafrúin prestinum, sem hún hélt vera,
heim með sér.
„Maðurinn minn er fjarverandi, þar sem
hann stjórnar aðgerðum hersins gegn
ræningjaflokknum, sem valdið hafa ósegj-
anlegu tjóni í héraðinu."
Þau gengu þögul til hallarinnar. í höll-
inni hittu þau systur Sentini greifa, Leo-
nóru, sem var bæði fögur og heillandi
stúlka. Rinaldo gazt mæta vel að henni.
Rétt í þessu barst bréf til hallarinnai'
frá greifanum. Hann sagði frá því, að búð-
ir ræningjanna væru nú umkringdar og
úrslitaorustan skammt undan.
„Svo er sagt, að foringi ræningjanna sé
einn af mönnum Rinaldinis,“ sagði Rin-
aldo.
„Hitt er svo annað mál, hvort hann ei’
jafngöfuglyndur og Rinaldini var?“
mælti Lára.
Rinaldo brosti og spurði: „Þekktuð þið
hann?“
Hún sagði honum söguna um árásina á
höll föður hennar og hetjuverki Rinaldos
án þess að vita, við hvern hún talaði. Að
lokum runnu tárin niður kinnar hennar.
„Ég hef svikið góðan mann og kannski
rekið hann út í ógæfu eða í dauðann."
Rinaldo greip hönd hennar og sagði:
„Hann er á lífi og elskar yður enn.“
„Elskar hann mig enn? Þekkið þéí
hann?“
„Ég þekki bæði hann og sögu yðar-
Hana heyrði ég af vörum hans sjálfs.“
„Hvar er hann?“
„í Melazzo."
„Hvernig líður honum?“
„Hann getur aldrei gleymt yður. Hanb
er í reglu heilags Fransiskusar. Nú kall'
ast hann Amaro.“
Leonóra kom inn og sagði: „Ég hef beð-
ið bróður minn að koma með ræningja-
foringjann. Eintio hingað í böndum. Helz^
118
HEIMILISBLAt)*5