Heimilisblaðið - 01.08.1982, Blaðsíða 6

En ég vil, að Jerry sé látinn í friði. Ætlið
þér að skrifa, eða ætlið þér ekki að gera
það?“ spurði hún hvasst.
Með skjálfandi höndum tók leikkonan
til við að skrifa. Dóra las henni fyrir, hægt
og sigurstrangleg — og áfram hélt hún
á litlu brúnu flöskunni í hendi sér. Þegar
bréfinu var af lokið, sagði hún: ,,Ef þér
nokkru sinni leyfið yður að nefna þetta
á nafn — ef þér ætlið að fara að blanda
lögreglunni í málið, eða ef þér segið Jerry
frá því sem nú hefur skeð, þá megið þér
vera viss um, að ég fyrr eða síðar mun
koma fram hefndum. Þegar þér standið á
sviði, þegar þér gangið úti á götu — þá
getið þér aldrei verið örugg. Vitið þér
hvernig andlit lítur út, þegar það hefur
verið eyðilagt með vítríol — hafið þér hug-
mynd um það, hvernig tilfinning það er,
þegar hold brennur af beinum?“
Hún þagnaði og laut fram á við. Rose-
mary Marston var lögst aftur á koddann,
það hafði liðið yfir hana. Dóra laut nær
henni — já, það var rauverulega liðið yfir
manneskjuna, þetta var ekki uppgerð og
leikur. Hún strauk um enni sér, því hún
hafði svitnað við alla þessa orðræðu.
„Jæja,“ stundi hún. „Skyldi hún nú ekki
láta Jerry í friði ?“ Hún virti fyrir sér fölt
andlit leikkonunnar, án minnstu meðaumk-
unar. „Hún er það gömul að hún gæti verið
móðir hans. Hún, sem hefur fengið allt
sem hún hefur þráð, hefur sko engan
rétt til að ágirnast það eina, sem ég kæri
mig um.“
Hún braut bréfið saman og setti það
í umslag. Síðan fleygði hún klæðisplaggi
af stólkolli og fékk sér sæti. Hún rétti fram
höndina eftir silfurkaffikönnunni og hristi
hana til. Hún var tóm. Stúlkan var orðin
þurr í hálsinum og fætur hennar voru
óstyrkir eftir alla áreynsluni. Hún svipað-
ist um, ef ske kynni að þarna væri eitthvað
sem hægt væri að væta með kverkaimar
— en það var ekki um neitt að ræða ann-
að en marglitar flöskur og glös á gullnu
snyrtiborðinu. Þá gerði hún sér lítið fyrir,
tók tappann úr litlu brúnu flöskunni sem
hún liélt á, bar hana að vörum sér og saup
á. „Ekki er nú beinlínis hægt að segja
að þetta sé svalandi,“ sagði hún við sjálfa
sig, og bætti svo við brosandi: „Samt er
nú hreint og tæi*t vatn alltaf bezti drykk-
urinn.“
Leikkonan bærði nú á sér og stundi lágt.
Dóra stóð snöggt á fætur og læddist hljóð-
lega út úr dyrunum. Frammi í anddyrinu
kallaði hún til þjónustustúlkunnar og sagði
ofur vingjarnlega: „Húsmóðir yður hef-
ur orðið fyrir áfalli og liður ekki beint
vel. Ég held þér ættuð bara að skvetta
smágusu af fersku vatni framan í hana.
Það er betra en ekkert.“ Svo kinkaði hún
kolli og var farin leiðar sinnar.
Það fyrsta sem hún kom auga á, þegar
hún náði út í verzlunina, var Jerry, sem
sat þar í hnipri á smá-skemli, hálfliulinn
af sýrenum. Hann spratt á fætur. „Hvar
hefurðu eiginlega verið? Ég er búinn að
bíða í meira en klukkutíma, og frú Den-
ham hefur gefið leyfi til, að ég bjóði þér
í snarl. Ég verð að fá að tala við þig, Dóra.“
Minna mátti sjá en það, að pilturinn var
mjög taugaspenntur.
Dóra fann fyrir smásting í hjartastað.
Hvað gagnaði nú allt sem hún hafði á sig
lagt, ef Jerry kærði sig ekki um hana leng-
ur? Skyndilega sá hún, hve bjánalega hún
hafði farið að ráði sínu — það var alls
ekki hægt að halda þeim manni í neinum
járngreipum, sem vildi á annað borð vera
laus við hana. En hún ætlaði sér ekki að
kvarta eða kveina; hún skyldi bera harm
sinn í hljóði. Jerry mátti vissulega verða
hamingjusamur, en bara helzt ekki með
hálfgamalli konu — allavega skyldi hún
ekki fá hann.
Þegar þau skömmu síðar sátu úti í horni
á fáförnu veitaingahúsi, hóf Jerry máls:
90
heimilisblaðið