Heimilisblaðið - 01.08.1982, Page 19

æ ógnaði honum frá þeim Milrane og Gam-
pel, sem voru ofan við hann. En það var
engu líkara en þeir gætu ekki orðið hon-
um að neinu liði úr því sem komið var.
Margaret greip um hnullingana í berg-
veggnum fyrir framan sig og tók að
klöngrast upp á við. Henni var ljóst, að
hún gat ekkert gert til að aðstoða hann,
en á hættulegum og erfiðum kafla nokkuð
hátt uppi í bjarginu, tókst henni þó að
ná taki á stígvélum hans og hjálpa hon-
um til að finna örugga fótfestu.
„Margaret!“
En hvað hún þekkti þessa rödd vel!
Þannig urðu þau svo samferða niður. Mað-
urinn, sem þau höfðu bjargað, var á lífi,
og mörgum klukkustundum síðar, þegar
þau komu gangandi niður í dalinn með
manninn í teppum á milli sín, hittu þau
hóp af hjúkrunarfólki ásamt lækni, sem
járnbrautarfélagið hafði sent af stað. Þeg-
ar þau heyrðu, að mennirnir tveir, sem
eftir voru hið efra, væru látnir, var lækn-
irinn látinn aðstoða þann slasaða, en leið-
angursmenn ákváðu að fresta því að sækja
líkin þar til þeir hefðu fengið til þess hent-
ugri útbúnað. Þeir tóku þess í stað við að
bera hinn slasaða í áfangastað. Að svo
búnu gátu þau Margaret og Walter með
góðri samvizku yfirgefið hitt fólkið og ver-
ið ein út af fyrir sig.
Morgunroðinn skein á fjallstindinn, og
hlýleg birta flæddi um dalinn, þar sem
Walter lét fallast niður á grenibol og
Margaret þrýsti sér að honum með hend-
urnar vafðar um háls hans.
„Ástin mín, ég get aldrei fyrirgefið
sjálfri mér,“ sagði hún.
„Hvað, ljúfan?“ spurði hann.
„Að ég skyldi neyða þig til að taka þátt
í þessum hræðilega leiðangri . . . Ég hefði
getað hrakið þig út í dauðann.“
„En þetta fór allt saman vel.“
„Já, en ... en hvað ég gat misskilið
þig!“
„Nei, það gerðirðu ekki, ástin min. Ég
hugsaði um það sem ég hafði áStir gert og
lét mér það nægja. Ég með mín þrjátíu og
þrjú ár — og eftir að hafa nýlega unnið
hug þinn og hjarta! Viltu heyra hvað ég
hugsaði, þegar ég sá þremenningana hrapa
og vildi ekki segja þér það?“
„Nei, ég kæri mig ekki um það.“
„Þú verður að heyra það! Þú átt að
verða konan mín. Ég hugsaði sem svo: Nú
eru þeir að líkindum látnir, allir saman.
Allavega kemur mér þetta ekki beint við.
Ég er búinn að bjarga nógu mörgum
mannslífum. Ég hef lagt líf mitt í þá
hættu, að ekki verður frekar af mér kraf-
izt. Ég hef gert það sem mér ber, og það
vita allir. Nú ætla ég að njóta launanna það
sem eftir er.“
„Þú hafðir fullt leyfi til þess að hugsa
þannig, Walter.“
„Nei, það hafði ég einmitt ekki. Ó, hvað
það var indælt, að þú skyldir einmitt vera
samferða í járnbrautarlestinni. Segjum, að
þú hefðir ekki verið þarna til að hvetja
mig; segjum, að ég hefði haldið áfram að
lifa og fundizt ég hafa unnið mér til frægð-
ar og velfarnaðar nóg til þess að þurfa
ekki að taka til hendinni framar í sam-
bærilegum tilvikum, í stað þess að . . .“
„1 stað hvers, Walter?“
„1 stað þess að byrja á öllu saman upp
á nýtt, ásamt þér, ástin mín.“
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
103