Hljómlistin - 01.06.1913, Blaðsíða 5

HLJÓMLISTIN
67
að sðnglislin — eins og skákiið svo fagur-
lega kemst að orði, er:
»ljós allra landa
lyTtandi hjörtum úr dái«.
Porst. Konráðsson.
Framfarir i söngmentum.
Að tiltölu við fólksfjölda hér á landi eru
framfarir í söngmentum nú orðnar ærið slór-
stígar. Nú eru menn farnir að rækja þessa
list einvörðungu margir hverjir. Af þeim
sem á seinni árum hafa lagt söngmenlir og
ldjóðfæraslált fyrir sig má telja Herdisi Mnttlií-
asdóttur, sem lauk fyrir nokkrum árum námi
við hljómlistaskólann í Höfn. Hafði hún lagt
fyrir sig söng og píanóspil. Er hún nú sezt
að hér heima sem kennari í þeim greinum.
í fyrra útskrifaðist af sama skóla Haraldur
Sigurðsson frá Kallaðarnesi. Dvelur hann
síðan í Dresden, höfuðhorg Saxlands til þess
að fullkomna sig í píanóspili. Þykir hann
fyrirtaks efnilegur í þeirri lisl. Nú eru á
liljómlistaskólanum í Iíhöfn bræðurnir Eggert
Guðmundsson og Pórarinn Guðmundsson
liéðan úr Reykjavík, slundar Eggert pianó-
spil en Þórarinn fiðluleik. Einnig er þar við
nám Reynir Gíslason og Eigló systir hans
héðan úr bæ og nema pianóspil. Þá hefir
Jón Norðmann og Katrín systir hans einnig
verið í Berlín á Þýzkalandi í vetur að læra
píanóspil, og Theodór Arnason í Kaup-
mannaliöfn að iðka fiðluleik.
Af þeim sem leggja stund á raddsöng má
fyrst frægan telja, Pélur Jónsson, sem nú er
óperusöngvari á Þýzkalandi og þá Símon
Pórðarson og Eggert Stefánsson héðan úr
bænum sem lært liafa söng nú fyrirfarandi í
Kaupmannahöfn og hafa látið til sín heyra
hér fyrir skemslu.
Verður ekki annað sagt en að þetta sé
mikil viðkoina á ekki lengri tíma, en aftur
slæmt til þess að vita, að það eru því miður
litlar horfur á því, að þessir lnndar vorir fái
allir nægilegl slarf hér á landi. Þó mundi
það hafa verið hugsanlegt, ef ekki legðu svo
margir fyrir sig það sama, sem sé píanóspil.
— Verður að benda mönnum á að nú er
vissulega komið nóg af svo góðu og ætlu
nngir menn sem ætla að leggja fyiir sig hljóni-
list að muna eflir því, að íleiri hljóðfæri eru
til en píanó. Skal t. d. nefna fleiri fiðlur,
celló og ýms tréhljóðfæri, svo sem flaulu,
klarinetlu o. fl. sem er bráðnauðsynlegt að
liafa liér, ef hægt á að vera að koma upp
fullkomnum hljóðfæraflokk.
Er þvi sjálfsagðara að reyna að koma í
veg fyrir að hljóðfæralistin einangrist um of,
sein eimnitt nú eru farnir að myndast liér
hljóðfæraílokkar í hænum, sem eiga einmitt
mjög eríitl vegna skorts á fleiri tegundum
hljóðfæra.
Hljóðfæraflokkur Bernburgs hefir samt, þrátt
fyrir marga erfiðleika, sótt sig furðanlega i
vcðrið og á Bernburg skilið lof fyrir dugnað
sinn og framtakssemi. En vegna þess að
lúðrar yfirgnæfa mjög í þessum flokk, þá
verður liljóðfæraslátturinn full-liávær innan
húss. Er því hráðnauðsynlegt að re^ma að
fá mcira af mildari hljóðfærum og eitthvað
meira í hassann, t. d. kontrabassa, og draga
þá heldur úr trumbuslæltinum.
Áslæða er til að minnast á nýjan hljóð-
færaflokk, sem stofnaður heíir verið með
ungum mönnum í K. F. U. M. Er það livorki
meira né minna en 20 manna flokkur sem
Hallgrímur tónskáld Porsleinsson hefir æft
nú á annað ár með miklum dugnaði og
góðum árangri, þóll hann hafi lítils lærdóms
notið sjálfur í söngmenlum. Hefir hann þar
að auki ált þált í stofnun og æíingu fleiri en
eins lúðraflokks og yfirleitt verið hinn þarf-
asti að vekja áhuga á tónlistum á sínu sviði.
Fyrir utan þessar nýjungar má líka geta
þess, að lúðrafélög Reykjavíkur og Ungmenna-
félagsins eru við lýði og skemta bæjarbúum
annað slagið, þótt lítið hafi he)'ist til þeirra
í sumar.