Heimir - 15.07.1904, Síða 11

H E 1 M I R
7
Trygðrof og eiðrof, ný trú og nýtt tímabil hefir fæðst Suð-
rænan er komin, og hefir lagt lönd og þjóðir í læðing. Utlit
máttúrunnar er breytt, eins og stynji hún undir álögum. Hið
eina er getur minnt á, að landið sé hið sama og áður var, eru
haugarnir fornu, er þar höfðu verið orpnir öld eftir öld frá ó-
muna tíð.
Þegar svo er komið, lætur söknuðurinn tyrst til sín heyra.
Harpan grætur þá fyrst „grimmu forlögin, er gengu yfir hennar
ætt," og segir frá, hversu hinn síðasti fulitrúi hins forna siðar
fluttist úr landi á fjarlaegan stað, meðal fjarlægra þjóða, og gnóð-
ursetti j^ar hinar fornu hugsjónir, er hann hreif írá eyðilegging-
unni.
Þannig er saga Heimis úr Hlymdölum. Hún er kvein-
stafur hverfandi frægðar, hugsjóna og lífsskoðana, er flýja urðu
ætt og óðul og eftirskilja þjóðina, er þær hafði fætt, tómhjart-
aða og tilgangslausa í öllum andlegum skilningi. Heimir yfir-
gefur Hlymdali. Bergmál dalanna hans er þagnað, hlymurinn
hættur. Fóstra hans er látin. Afkvæmi hennar flytur hann á
friðhelgan stað, að það blómgist á ný meðal norrænna þjóða.
Það er einstaklings frelsið.
UPPRISAN.
Eftlr
LEO TOLSTOY.
39. KAP.
Dýflissu-kyrkjan. — „Blindir leiða blinda, "
Guðsþjónustan byrjaði.
Hún var innifalin í þessu. Presturinn, þegar hann hafði
klæðst afkáralegum og mjög óviðfeldnum flíkum skornum úr
gullnu klæði, tók nokkra brauðmola raðaði þeim á disk, skar þá
í smábita, tíndi þá ofan í staup fyllt víni og þuldi á meðan fyrir
munni sér ýms nöfn og bænir. Meðan á því stóð, las djákninn
slavneskar bænir, er í sjálfu sér voru lítt skiljanlegar, en hálfu