Heimir - 01.09.1907, Blaðsíða 1

Að vera eða vera ekki.
Þaö er sagt, aö aldrei hafi freisting aldarháttarins veriö
jafn sterk og nú á dögum fyrir menn að reyna að vera og vera
ekki menn, á sama tíma,— að reyna að sýnast menn, en fela
undir yfirborðinu alt annað en mannlega eiginlegleika. Hvort
það er satt eða ósatt, viljum vér ekki staðhæfa, en hitt er víst,
að kröfurnar eru altaf að verða hærri og hærri, sem gerðar eru
til manna. Þeir verða að vera sjálfstæðari verur í hugsunum
og gjörðum, en áður var álitið nauðsjmlegt, og þess vegna er
það kannske, að freistingarnar virðast meiri til að beygja út af
þeirri leið, ganga fyrir neðan það takmark, sem hugsjónin set-
ur og hverfa aðra leið út yfir lífsskeiðið bak við hamrana—nið-
ur í gröfina.
Áður á tíð segir postulinn oss, að það, að vera virkilegur,
sé að vera Rómverji með Rómverjum, Grikki með Grikkjum,
Gyðingur með Gyðingum, heiðingi með heiðingjum, Farísei
með Faríseum og siðavandur með siðavöndum. Flutnings-
maður fagnaðarlærdómsins og kristindcmsins valdi sér þann
veg að vera, til þess að koma ár sinni fyrir borð og fá orðum
sínum áheyrn. Spekingurinn á Norðurlcndum segir í hinum,