Heimir - 01.09.1911, Blaðsíða 26

22
H E I M I R
hversu dreugirnir í þessum æfintýra borgum þínum sækjast allir
eftir sömu vitleysunni og þrá af öllu hjarta aö komast upp í
fjöllin. Og ég skal segja þér eitt, þeir, sem fara niönr á slétt-
una dvelja þar mjög stutt þangaö til þeir fara aö óska að þeir
væru komnir heim aftur. Loftiö er ekki eins hreint og létt þar
og sólskiniö ekki bjartara. Og hvaö viðvíkur fallegum mönnum
og konum, þú mundir sjá margt af þeim í tötrum og margt af
þeim afmyndaö af hræöilegum sjúkdómum; og borgirnar eru svo
slæmir staöir fyrir fólk, sem er fátækt' og viðkvæmt, aö margir
grípa til þeirra úrræöa aö stytta sér aldur”.
“Þú hlýtur aö halda að ég sé mjög einfaldur”, svaraöi Villi.
I “Þú mátt trúa því aö ég heff haft opin augun, þó ég hafi aldrei
komiö út úr þessum dal. Ég veit hvernig eitt lifir á ööru; t.d ,
hvernig fiskarnir bíöa í hringiðunni til aö ná í félaga sína; og
smalinn, sem er svo fallegur á myndunum, þegar hann berheim
lambiö, ber þaö heim til aö hafa þaö í miödagsverö. Ég býst
ekki viö aö finna alt eins og þaö á aö vera í borgunum. Þaö er
ekki þaö, sem veldur mér áhyggju; þaö getur hafa verið þaö
einu sinni; en þó ég sé alt af hérna, hefi ég samt spurt margra
spurninga og fræöst töluvert nú síöustu árin, og þaö hefir nægt
til aö lækna mig af mínum gamla hugarburði. En þú vildir ekki
láta mig deyja eins og hund án þess aö hafa séö alt sem hægt er
aö sjá og gert alt sem maður getur gert, hvort setn þaö er gott
eöa ilt? Þú vildir ekki aö ég eyddi öllum rnínum dögum hér á
milli vegarins og árinnar, án þess svo mikiö sem aö reyna til aö
lifa lífi mínu?—Ég vildi heldur deyja undir eins”, hrópaöihann,
“en dragast áfram eins og ég geri nú”.
“Þúsundir manna”, sagöi ungi maöurinn, “lifa og deyja
eins og þú og eru ekki óhamingjusamir fyrir það”.
“Ó!’’ sagði Villi, “ef þaö eru til þúsundir sem vildu vera í
mínum sporum, hvers vegna skyldi þá ekki einhver þeirra fá
þaö?”
Þaö var orðiö dintt; lampi hékk í laufskálanum, sem kast-
aöi ljósi á boröið og andlit þeirra, setn töluöu; meöfram dyra-
boganum lágu laufin á skálagrindinni og sló ljósið birtu á þau
við dökkan næturhimininn, þau litu út eins og gagnsætt, grænt