Heimir - 01.10.1911, Blaðsíða 4

28
HEIMIR
móttöku hurfu árarnir burt, en hann sá engil guðs legsja hönd
sína yfir hönd prestsins þegar hann útdeildi þeim. Frá þeim
tíma hlotnaðist honum sú náð að sjá allar sjónhverfingar óvinar-
ins í hjörtum munkanna um bænatímann, og eins að þekkja þá
úr, er maklega meðtóku sakramentið.
II.
Silfurpokinn.
Eftir Ercidíits helsra.
Á Nitríafjalli bjó líka Ore ábóti, en hann sá eg ekki þvf
hann var þá dáinn; en mikið heyrði eg af honum látið fyrir óvið-
jafnanlegar dygðir hans, einkum ambátt Krists, Milíana helga,
er bæði sá hann og heyrði. Um hann var þess getið sérstak-
lega, að hann hetði aldrei logið, formælt, guðlastað eða mælt
Orð, nema stórt efni bæri til. Á fjalli þessu bjó líka Panibó á-
bóti, og lýsti sér ágæti hans af hinum góðu og fullkomnu læri-
sveinum hans. Meðal þeirra voru Díóskórus biskup, bræðurjiir
Ammoníus Evsebíus og Utimus, Orígen, Drakontíus og Nípóte.
er allir báru óviðjafnanlega frægð og heilagleika. Þó Parnbó
væri skrýddur ölluin hugsanlegum dygðum, bar þó ein af öðrum,
sú, að hann fyrirleit mikillega alt gull og silfur, en elskaði fátækt
og allsleysi. Af honum sagði mér hin heilaga Milíana þetta:
“Þegar eg fór frá Róm og kom til Egyptalands til þess að sjá
hina heilögu feður á Eyðimörkinni, fór eg fyrst til Alexandríu
og átti tal við Isídóra ábóta, og frétti eg fyrst hjá honum af hinu
mikla dygða ríkidæmi Pambós, bað eg hann því að fylgja mér
t eyðimerkurinnar svo eg fengi að sjá hann, og gjörði hann það.
“Og jafnskjótt og eg var komin alla leið til hans, hneigði
eg mig fyrir honum og gaf honum poka er í voru 300 pund silfurs
og baðst þess um leið, að hann gæfi mér i þess stað.eitthvað frá
sér. Og hann, reis ekki frá sæti sínu, hætti ekki að riða körfu
er hann var með, né leit við mér, og engu svaraði hann öðru en
þessu: “Guð launi þér”. En við einn lærisveina sinna sagði