Kirkjuritið - 01.05.1935, Qupperneq 22

Kirkjuritið.
MESSUFÖLL.
Eitt af því, sem óspart hefir verið notað lil þess að
rýra álit prestastétlarinnar og kirkjunnar hér á landi,
eru skýrslurnar um messuföllin. Þegar rætt er um að-
skilnað ríkis og kirkju, þá færa skilnaðarmennirnir
l'yrst og fremst fram þau rök, að messufallaskýrslan sýni,
að kirkjan sé hnignandi stofnun, sem sé að tapa trausti
mikils þorra þjóðarinnar; þessvegiia sé það ósanngjarnt,
að hún sé styrkt af alþjóðarfé.
Þegar frumvarp kemur fram um að fækka prestunum,
jjá er enn gripið til sömu röksemdanna. Messufallaskýrsl-
an sýnir, að prestarnir eru orðnir óþarfir, og fólkið vill
ekki framar hlusta á þá.
Það er óneitanlega dálítið einkennilegt, að kirkjan skuli
sjálf leggja andstæðingum sínum til þetta vopn. Og það
er Jjví einkennilegra vegna Jæss, að þetta vopn virðist
vera beinlínis þannig útbúið, að Jjað geti bitið sem
allra bezt á kirkjuna í höndum andstæðinganna. Skýrsl-
an um messuföll í prestaköllum landsins er nefnilega
þannig samin, að hún er beinlínis villandi fyrir almenn-
ing og gefur mjög ranga hugmynd um ástandið innan
kirkjunnar í þessum efnum.
Orðið messufall mun í vitund alls almennings tákna
það, að messugerð, boðuð á ákveðnuin stað, ferst fyrir
vegna þess, að ekki kemur fólk til kirkjunnar. Og þa®
er með þessum skilningi á orðinu „messufall“, sem
messufallaskýrslan alment er notuð sein vopn á kirkjuna.
Hin mörgu messuföll eiga að sýna áhrifaleysi prestanna
og lítilsvirðingu safnaðanna á kristindómsboðuninni, sem
komi fram í hinni þverrandi kirkjusókn. Þessi ásökun