Kirkjuritið - 01.05.1935, Blaðsíða 23

Kirkjuritið.
Messuföll.
207
gæti verið réttmæt, ef á messufallaskýrslu væru aðeins
færð þau messuföll, sem orsakast af því, að fólkið vill
ekki sækja kirkjuna.
En slík messuföll er ekki nema örlitið brot af þeim
fjölda messufalla, sem talin eru á skýrslum presta. Þess-
vegna gefur kirkjan með þessari skýrslugerð sinni and-
stæðingunum margfalt stærra vopn í hendur en réttmætt
er. Með úreltri skýrslugerð smiðar kirkjan óverðskulduð
og ranglát vopn gegn sjálfri sér.
Ef vér athugum skýrslurnar um messur og messuföll,
getum vér fljótt gengið úr skugga um þetta. Þá rekum
vér oss á eftirfarandi atriði:
1- Það er talið messufall, ef prestur er veikur.
Það er talið messufall, ef prestur er fjarverandi úr
prestakallinu.
3- Það er talið messufall, ef messa ferst fyrir vegna
þess að presturinn messar í öðru prestakalli.
4. Það er talið messufall, þó engin messa hafi verið hoð-
uð og því engin von til þess, að prestur eða söfnuður
kæmu á kirkjustaðinn.
Og auðvitað eru það svo talin messuföll, ef vatnsföll
eða veður liamla ferðum prestsins, eða kirkjusókn
fólksins.
Mikill hluti hinna svonefndu „messufalla“ stafar því af
oi'sölcuin, sem hvorki prestar né söfnuðir ráða við, né
verður um kent með réttu. Ekki er það prestsins sök, þó
hann verði veikur eins og aðrir menn og geti því ekki haft
u® hönd messugjörð þann tíma. Ekki er það prestsins
sök, þó veður og vatnsföll kunni að hamla ferðum lians.
Ég tel því bera fulla nauðsyn til sóma kirkjunnar
vogna, að fella nú þegar niður þessa úreltu og villandi
skýrslugerð, sem enganveginn gefur rétl yfirlit yfir
astandið innan kirkjunnar, og jafnframt er notað sem
grundvöllur að óréttmætum árásum á þessa stofnun og
Þjóna hennar.