Kirkjuritið - 01.05.1935, Blaðsíða 9

Kirkjuritið.
V 0 R.
Aftur er vor yfir landi og rís hátt veldi ljóss og lífs.
Sumaröflin sigra í ríki náttúrunnar.
Mun svo einnig í lifi þjóðar vorrar? Verður þeirn
stökt burt af sumarsól vetrarskuggunum, er dregið
hefir saman yfir höfði hennar? Hvernig munum vér
bregðast við nýjunr verkefnunr og' nýjunr tækifærum,
sem nú gefast oss?
Það er auðvelt að benda á nrargt, sem öfugt er og af-
laga fer, en harðir dónrar hrökkva skamt til þess að
bægja frá þjóðarvoða. Sá, senr vill vinna gegn honunr,
verður í'yrst og fremst að stinga héndinni í eigin barnr
og lreyja þar stríð við lreiðnina, senr er undirrót allra
vorrá meina, eigingirni, öfund og hatur. Án þess getur
hann alls ekkert gjört þjóð sinni til bjargar. Oss skortir
kristindóm, lifandi trú á Guð og kærleiksanda hver til
annars. Þann beiska sannleika þurfunr vér að sjá og
skilja — og snúa oss þangað, senr hjálpina er að fá.
Hvert blóm, hver geislastafur, lrver vængur, senr vernrir
egg í lrreiðri, hvert bros í barnsauga vísar oss veginn.
Kærleiksmáttur er að baki tilverunni og hann einn get-
ur orðiö þjóð vorri ,.hulinn verndarkraftur“. Innilegt
samfélag vort við hann og þann, sem hann sendi, Jesú
Krist, er bjargarráðið fyrir oss hvert um sig og þjóð vora
i heild sinni. Eða nánar orðað: Samfélag Guðs i Iíristi
við oss er bjargarráðið. Það er ekki nóg eins og spámað-
urinn sagði að „kveina í rekkjum sínum“, heldur verð-
ur að „hrópa til Guðs af hjarta“, hans veruleikans
mikla og eina, og láta hverja hugsun og handtak verða
þögla bæn um heill fósturjarðar vorrar. Þá unir þjóð-
13