Kirkjuritið - 01.04.1937, Blaðsíða 32

150
B. K.: Iðja bænarinnar.
Kirkjurittf'
unz hann ummyndaðist að þeim ásjáandi — ásjóna ha»s
varð skinandi hjört og klæði hans urðu Ijómándi hvil>
Hvortveggja þessi saga er rík af dásamlegum sannleik0,
Þeir, sem gera sér það að venju, að líta framan i fólk'
sem þeir tala við, læra smám saman að sjá, hvernig hin11
innri maður geislar af ásjónu hvers og eins. I svipbrig**'
um sumra er hægt að lesa eintómar áhyggjur, vonlevs1,
depurð og drunga. Af andliti sumra skaphörku, str$'
lyndi, tortrygni, ótta eða yfirlæti. Af einstaka mano’
geislar mildi og blíða, eða bjarmi mikilla liugsjóna a^
staðaldri. En jafnvel þó að drungi hversdagslífsins hvil’
oft yfir oss, þá er enginn maður svo, þegar hann hugsaI
bezt eða fegurst, að andlitsfall hans ummyndist ekki
meiri fegurðar.
Á gömlum myndum er ávalt málaður geislabaugu1'
umhverfis höfuð dýrlinganna. Þetta er vafalaust byg1 a
þeirri athugun, að þegar maðurinn er orðinn góður, el
eins og bjarma leggi ávalt af ásjónu hans. Og þeSS’
bjarmi er i raun og veru ekkert annað en endurskinið
þeirri fegurð, sem sál hans skynjar i bæn og andlegr'
íhugun.
Þegar Jesús biðst fyrir og sér himnana opnast, vex’ðu1
ásjóna hans skínandi björt. — Og það er endurskinið a*
þessari birtu, sem kirkja hans hefir viljað útbreiða u111
jörðina með því að leiða mennina ipxp á hið sama fja^
bænarinnar og að hinum sömu hugsjónum og hann sa’
Benjamín Kristjánsson■