Kirkjuritið - 01.12.1948, Page 44

294
KIRKJURITIÐ
Hann reyndi hvað eftir annað að vekja móður sína. Hann
fór að lokum að óttast myrkrið. Rökkrið var komið fyrir
löngu, en enginn hafði kveikt. Hann kom við andlit móður
sinnar og furðaði sig á því, að hún skyldi ekki hreyfa sig,
og að hún var eins köld eins og veggurinn. „Það er mjög
kalt hérna,“ hugsaði hann. Hann stóð stundarkorn og
gleymdi að taka höndina af öxl móður sinnar. Svo blés
hann á litlu fingurna til þess að hita sér. Hann fálmaði um
fletið eftir húfuræksninu sínu og læddist svo hljóðlega út
úr kjallaranum. Hann hefði farið fyrr, ef hann hefði ekki
verið hræddur við stóra hundinn, sem gelti allan daginn
fyrir utan dyr nágrannans við þrepin. Nú var hundurinn
farinn, og drengurinn fór út á götu.
En sú borg. — Aldrei hafði hann séð neitt þvílíkt. 1 bæn-
um, sem hann kom frá, var alltaf koldimmt um nætur,
aðeins eitt ljósker fyrir alla götuna. Gluggarnir voru
byrgðir í litlu, lágu timburhúsunum. Göturnar voru mann-
lausar eftir að fór að dimma. Fólkið lokaði sig inni í
húsimum, og hundarnir einir í hundraða og þúsunda tali
geltu og ýlfruðu alla nóttina. En honum hafði verið heitt
og hann hafði fengið nóg að borða, af því þar .... Ham-
ingjan góða. — Ef hann hefði aðeins eitthvað að borða.
Og en sá hávaði og skvaldur. En sú birta. En þeir hópar
af fólki, — hestar, vagnar. Og kuldinn, nístandi kuldi. —
Gufustrókur stóð út frá hestunum, munni þeirra og nös-
um. Gegnum skæðadrífuna heyrðust hófaskellir við grjótið.
Og hann var svangur. Og hann fer að verkja í finguma.
Lögreglumaður gekk fram hjá honum og hann sneri sér
undan, til þess að sjá drenginn ekki. Og nú kemur önnur
gata. En hvað hún er breið. Hér verður ekki ekið yfir
mann. En hvað þetta fólk hleypur, flýtir sér og hefir hátt.
Og birtan — svo mikil birta. Og hvað er þetta? Stór gluggi.
Og fyrir innan rúðuna tré, svo stórt, nær alveg upp í mæni.
Það er jólatré. Og á því eru svo mörg lítil kerti, gullpappír
og epli og litlar brúður og hestar, og í stofunni eru börn,
svo hrein og vel klædd og hlaupa, leika sér, hlæja og borða