Kirkjuritið - 01.12.1948, Síða 67

SAMEINING NORSKU KIRKJUNNAR 317
fyrstu til síðustu bókar í Ritningunni. Hefði honum skil-
izt, að Safnaðarháskólinn hefði viðurkennt þetta sjónar-
mið í öllu tilliti.
Hallesby var samþykkur."
Er þeir höfðu gert með sér samkomulag, biskup og
Hallesby, var enn eftir að ná til eins manns, sem mikið
hafði komið við sögu norskra trúmála. Það var Hope,
formaður Kínatrúboðssambandsins. Er honum lýst sem
miklum þrekmanni og fjörmanni, og hafði hann átt í
ýmsum útistöðum við kirkjunnar menn. En það stóð ekki
á því, að Hope yrði með. Honum fylgdi mikill flokkur
leikmanna, aðallega vestan fjalls.
Það kom brátt í Ijós, hvílíka þýðingu það hafði, að
þessir þrír leiðtogar tóku höndum saman. Á afmælis-
degi biskupsins komu allmargir menn saman í biskups-
garðinum í Osló. Voru það bæði prestar og leikmenn,
leiðtogar ýmissa félaga, sem starfað höfðu að kristileg-
um málum. Allir biskuparnir, sjö að tölu, voru á fund-
inum.
Berggrav hélt ræðu, sem birt er í heild í riti hans:
„Da Kampen kom.“ Þar lýsti hann hugmyndinni um
kristið samráð hinnar norsku kirkju. Það átti ekki að vera
stjórn eða stofnun. Ekkert fulltrúaumboð frá félögum eða
flokkum. Enginn formaður. Engar ritaðar fundargerðir.
Ekkert annað en kristilegur bróðurhugur skyldi vera það
vald, er ráðið hefði að baki sér. Hlutverk meðlimanna
skyldi vera það, að ráðgast saman um allt, er kirkjuna
snerti eða þau mál, er hún bæri fyrir brjósti, og gefa
síðan leiðbeiningar út á við. Hver fyrir sig skyldi þá snúa
sér til þeirra félaga eða stofnana, er hann hefði aðgang
að.
Hinn 28. október var haldin samkoma í „Chalmeyer-
gatens misjonshus." Hún var lítið auglýst, en þó skipti
aðsóknin þúsundum. Þetta átti ekki að vera umræðu-
fundur, heldur kristileg samkoma, til uppbyggingar og
hvatningar. Hallesby talaði um „Guðs voldugu hönd,“
21