Jólasveinn - 24.12.1917, Síða 3

JÓLASVEINN.
3
og fyrir mig oft fæti brá
mörg freisting, sem ei við ég sá,
og niðdimm skall mig nóttin á,
ég nöprum bjóst við deyð.
Þá stjarnan skein og skini sló
á skæra lífsins braut;
ég barniö fann og freisting dó
og frið í sál ég hlaut.
Fátœklingurinn:
Eg fátækt hef og raunir reynt,
sú reynsla’ er næsta hörð;
að berjasl æ við bölið leynt
og bíða’, er tíminn líður seint,
það þraut er meiri’ en get ég greint,
það gerir dimt á jörð.
En er ég stjörnu lífsins lít,
ég líð ei framar nauð;
í Betlehem ég huggun hlýt,
þar himna vex mér brauð.
* . *
t*ú stjarna skær, er blikar blíð
og bætir sorg og neyð,
ó skín þú mér, er skelfir stríð,
og sldn mér líka’ á gleðitíð,
en skærast er um aftan síð
mín augu bresta’ í deyð.
Með ljósi þínu lýs þú mér
að lífsins svalalind, —
til frelsarans, sem fæddur er
og fyrirgefur synd.
Fr. Fr.