Jólasveinn - 24.12.1917, Síða 10

10
JÓLASVEINN.
en það fór titringur um allan líkama þess, því að
rödd föðurins var svo byrst og augu hans svo hörð.
Þeir héldu síðan áfram um stund, faðirinn og
drengurinn hans. Drengurinn leit undan, til þess að
láta föðui' sinn ekki sjá tárin, er runnu niður eftir
mögru vöngunum. Ýmsar illar hugsanir hreyfðu sér
í brjósti föðurins. Hann reyndi að ganga þannig að
hann reikaði ekki, en það tókst fremur illa, því að-
hann var að vanda drukkinn og slagaði í hverju spori.
Enn einu sinni fór barnið að gráta og veina; það
gat ekki þagað lengur. Og tilraunirnar, sem það gerði
til að láta sem minst bera á kveinstöfum sinum,
gerðu fremur að auka á grát þess en hitt.
»Brauð!« kallaði það. »Gefðu mér brauðbita, pabbi!«
Hinn guðlausi faðir þreif barnið sitt í einhverju
örvæntingaræði og — — — — —.
Af öllum sárindum, sem maðurinn finnur til, eru
þau vafalaust stærst og voðalegust, að eiga ekkert
til þess að gefa börnum sínum að borða, þegar þau
standa frammi fyrir oss og kveina biðjandi með
tárin í augunum: »Ég er svo svangur, gef mér að
borða!« En þó verða þessi sárindi enn þá miklu voða-
legri og þungbærari, er samvizkan jafnframt ásakar
oss um að hafa varið því, sem brúka hefði mátt til
að seðja barnsmunnana, til að svala með einhverri
syndartilhneigingu. Það gerir byrðina margfalt þyngri
og getur leitt manninn í þá örvæntingu, er sviftir
hann valdinu á sjálfum sér, svo að hann fremur glæpi,
sem hjarta lians mundu annars vera andstyggilegir.
Þannig tók þessi ógæfusami maður barnið sitt,
íleygði því í einhverju örvæntingaræði eins langt og
hann gat út á sjóinn og skundaði siðan leiðar sinnar.
Fyrir alveg sérstaka handleiðslu Guðs var stórt