Fríkirkjan - 01.05.1902, Blaðsíða 4

68
ara. En eg vissi að enginn þeirra mundi komast hjá mér, þótt
eg léti þá bíða enn nokkra daga. — Þetta var nú sá fyrsti i hópn-
um. Hann hafði opt hlegið kuldahlátur, þegar talað var um,
hversu ægilegur eg væri, og sagt með karlmennsku bragði: Jú,
eg held maður sé ekki smeikur við dauðann. llsiim hélt J)á
sem sé að eg- væri langt í burtu. En það varð annað
uppi á teningnum, þegar hann heyrði fótatak mitt. Eilífðin
virtist honum ])á öðru vísi en áður. Hann skalf af ótta, eins
og strá í vindi. Lærdómurinn, hrokinn og hæðnin kom hon-
um að litlu haldi. Örvæntingaróp hans ætlaði að gjöra út af
við konuna hans, svo eg hraðaði mér að ljúka erindi mínu. —
Ullgur maður, sem eg kom til, grátbændi inig að bíða nokk-
ur ár, hann var í blóma aldurs síns, ætlaði að fara að gipta sig,
og lífið brosti við honum, en eilífðin var honum óttaleg, því
að hann var óviðbúinn; en kveinstafir hans komu að engu liði,
hann varð að fara eins og hann var, viðbúinn gegn öbu öðru
en mér. Þaðan fór eg t.il liræsnara, sem þóttist vera guð-
hræddur, en bar kápuna á báðum öxlum. Hann varð skelfd-
ur, er hann sá mig og dó i örvæntingu. — Þá fór eg til manns,
sem hafði verið quðs barn, en síðar fallið frá. Síðasta stund
hans var óttaleg. Iíann hrópaði í sífellu: Eg hefi selt frels-
ara minn eins og Júdas. Ó, mig auman. — Eg hefi glatað
sál minni. — Það er engin von á himni eða jörðu mér til
handa. — Eg er glataður, — giataður. — Þaðan skrapp eg
svo til miðaldra manns, sem eiginlega stóð ekki á heimsókn-
arskjalinu fyr en eptir 12 ár, en hann hafði selt þessi 12 ár
fyrir áfenga drykki, svo að eg varð að taka hann nú þegar.
Hann bjó sig undir komu mína með tómum formælingum,
vesalingurinn. Fyrst formælti hann vínsölunum, þá honum
föður sinum, sem hafði gefið honum fyrstu staupin, þá drykkju-
bræðrum sínum og loks sjálíum sér, mó.r, lifinu og eilífðinni.
— Hann dó ver en hundur, enda hafði hann lifað ver en svín
síðustu árin“.
,En segðu mór, dauði, hvernig guðs börn deyja. Eru þau
einnig hrædu við þig?“
„Hvernig guðs börn deyja?" sagði dauðinn hægt og seint.
„Guðs börn eru ekki lirædd við dauðann. Þau eru glöð
og sæl, þau syngja um Jesúin Krist. Eg er nýkominn frá