Fríkirkjan - 01.05.1902, Blaðsíða 14

78
ægilega yfirskript, sem skáldiö Dante lætur standa yfir porti
helvitis:
Per me si va nella cittá dolente!
Per me si va nell’ eterno dolore;
per me si va per la perduta gente. *)
Og í raun og veru er þessi yfirskript yfir öllum slíkum
dyrum, skrifuð með glötuðum lífskrapti kynslóðanna og tárum
saklausra kvenna og barna.
En hvað skal segja? Veitingamennirnir eru heiðvirðir
menn! Staða þeirra er jafn heiðarieg eins og hver önnur Jög-
leg atvinna!
En sú napra „ironi", sem löggjöf vor inniheldur um sjálfa
sig í þessari grein, t. a. m. þar sem stendur i lögreglusam-
þykkt Reykjavíkur, að á almennum veitingastað rná eigi „sýna
af sér ósæmilega eða hneykslanlega hegðun". Löggjöfin opnar
„svínastíurnar", gróðrarstiur allra hneyxlana og alls ósæmis,
með einu orðinu; en með öðru orðinu friðhelgar hún þær og frá-
skilur öllu ósæmilegu og hneyxlanlegu(!).
Hér skal eigi lengra farið út í þessar sakir, en vikið að
því, sem fyr var frá horfið, að „vörðurinn" vakti eptirtekt mikla,
og var nálega ekki um annað rætt fyrst í stað en þetta fyrir-
tæki. Skiptist borgin í tvær sveitir; sumir töldu þetta því
nær óhæiu; en flestir góðir menn munu þó hafa verið því
hlynntir og talið það hið mesta þarfaverk.
Menn skyldu nú ætla að engum hefði verið þetta kærara
enn sjálfum lögreglustjóranum. En það er ekki að sjá sem
honum hafi verið það geðfelt, þvi hann jafnvel amaðist við
konum, e-r voru úti fyrir veitingahúsinu í þessu slcyni, og vis-
aði þeirn á brott. Og síðan hefur hann eptir ósk veitinga-
*) Lauslega þýtt:
Ef þú gengur í gegnum mig,
gengurðu inn í harma borg;
ef þú gengur í gegnum mig,
gengurðu inn í böl og sorg.
Ef þú gengur i gegnum mig,
gengurðu’ á eilífa þrauta slóð;
ef þú gengur í gegnum mig,
gengurðu inn í dæmda þjóð.