Fríkirkjan - 01.05.1902, Blaðsíða 2

66
Samtal við dauðann.
,Ert þú dauðinn?" spurði eg. „Nafn mitt er það meðal
almennings að minnsta kosti* svaraði dauðinn, „annars þurfa
fáir að spyrja mig að heiti; eg er flestum jarðbyggjum kunnur,
því að heimsbygðin er verkahringur minn. Eg er opt á ferða-
lagi og hef nóg að gjöra; í hvert skipti sem hjarta þitt slær,
ýti eg við einhverjum stallbróður þinum og segi honum að fara*.
„Hvernig eru nú viðtökurnar optast?“ „Það verða flestir
óttalega hræddir, þegar þeir frétta að eg sé á leiðinni“, sagði
dauðinn. „Þú hefur víst séð margt átakanlegt við starfa
þinn?“ sagði eg. „Eg hef séð þúsundir manna vanmegnast af
sorg og ót.al hjörtu springa af harmj á skilnaðarstundinni.
En eg sýni aldrei vægft. Ekkert getur taflð mig né dregið
afl úr armlegg mínum. Hann er stinnur þessi, þótt hann sé
kaldur". — Það fór kuldahrollur um mig, er hann rétti úr
armlegg sinum. — „Þegar eg legg hönd á brjóst einhvers,
hætta lungun að anda og hjartað staðnæmist á augabragði*.
„Hefur þú enga aðstoð i starfi þinu?“
„Jú, það held eg“, svaraði dauðinn, „það er margur mað-
urinn, sem deyr fyrir tímann og flýtir þannig fyrir mér. Þeir
spilla heilsu sinni með óhófi í mat og drykk eða saurlifnaði
og alls konar óreglu. Einstaka læknir gjörir mér og margan
greiða, en einkanlega eru vinsalarnir mér þarfir. Þeir fá samt
ekki miklar þakkir frenrur en eg; væri eg sérlega hjartveikur,
mundi mér blöskra bölbænirnar, sem deyjandi drykkjumenn
lesa yfir þeim opt og einatt, og þegar eg sæki þá sjálfa heim,
get eg stundunr farið margar mílur eptir vegi, sem hlaðinn or
úr tómum bölbænum og formælingum frá viðskiptavinunum og
hyski þeirra".
„Viltu ekki segja mér frá einhverjum, sem þú hefur fund-
ið í kvöld?* — „Eg er alveg nýkominn frá banabeði auðkýfings.
Það var ógnar ríkismanna bragur á öllu i kringum hann, en
honum leið samt sem áður ekki vel. Hann hafði raunar ekk-
ert hugsað um mig, fyr en fótatak mitt heyrðist, þá varð
hann hræddur. Já, hann var hræddur við mig og grátbændi
mig um að bíða dálítið. ,Eg er ekki farinn enn að gæta að
reikningnum við guð‘, sagði hann í örvæntingarróm. ,Eg