Fríkirkjan - 01.05.1902, Blaðsíða 9

73
ur, grænn og blár, og þ«im sýndist geislar stafa af honum.
Þau höfðu aldrei á æfl sinni séð svona fallegan stein. En nú
tóku ýmsar hugsanir að gera vart við sig.
„Hann er sjálfsagt 5 króna virði".
„Uss meira, miklu meira", svaraði Tobías, „eg þori að segja
að hann er 10 króna virði“. Það kom hik á þau bæði. Tíu
krónur! Það voru einmitt ársvextir af skuldinni við Rósendal.
„Hver skyldi eiga þenna hring?" sagði Berta.
„Við eigum hann ekki, það er áreiðanlegt,“ svaraði Tobí-
as með ákefð, „kannske kaupmaðurinn eigi hann“.
„Nei, það er ómögulegt, kaffið var i poka, sem drengurinn
opnaði, þegar eg kom; hann á heldur ekki svona hringi“.
Pað varð aptur þögn, og var ekki ósvipað þvi spm gömlu
hjónin þyrðu varla að láta i Ijósi hugsanir sínar, hvort fyrir
öðru. En rétt í þessum svifum var hurðinni lokíð upp og
Rósendal, lánardrottinn þeirra staðnæmdist á miðju gólfi.
„Æ, eruð það þér, Rósendal", Bertu varð svo bilt við að
hún varð að styðja sig við borðið. Hann var svo sem auð-
vitað kominn til að spyrja eftir vöxtunum, þeir áttu að borg-
ast 1. nóvember.
Kaupmaðurinn kom óðar auga á hringinn, sem lá á borð-
inu.
„Hvar hafið þið fengið þennan hring? Þið hafið þó lík-
lega ekki stolið honum? bætti hann við, er hann sá hvað þeim
varð hverft við fyrri spurninguna.
„Við erum ekki vön að stela, við fundum hann í kaffinu*,
sögðu þau bæði jafnsnemma.
„Hafa fleiri séð hann en þið?“ svaraði Rósendal með á-
kefð.
„Ekki nokkur lifandi maður“, svaraði Berta.
Rósendal skoðaði hringinn vandlega; alt í einu breyttist
svipur haus, hann lagði hringinn á borðið og sagði í kæruleys-
is róm: i >
„Nú, jæja, mér skjátlaðist, eg hélt fyrst þetta væri demant,
en nú sé eg það er ekki annað en fágað gler, og nokkurra aura
virði“.
„En gullið?“ sagði Tobías.
„Jú, jú, talmíguir, svaraði Rósendal, „hann er líklega